Hi allemaal! Begin juli had ik het eindgesprek in het ziekenhuis. Ik had daar tot nu toe niks over gedeeld en eigenlijk ben ik ook niet echt iets schuldig van hoe snel ik dat doe. Ik mis het bloggen wel en ik wil dit eerst opgeklaard hebben voor ik verder ga. Dus vandaar, vandaag het verhaal van hoe het ging twee weken geleden in het ziekenhuis. Let’s go!
Voor ik begin, ik heb talloze huilbuien gehad de dag zelf. In de namiddag was ik aan het werk en ik heb echt een paar keer op mijn lip moeten bijten om niet achter mijn kassa te beginnen wenen. It was a rough day. Ik vind het normaal prima om open te zijn op mijn blog, om mensen te inspireren of mensen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. En toch zit ik dit kind of met trillende vingers te typen. Om maar een indicatie te geven van hoe lastig ik het er nog mee heb. En niet alleen met de gevolgen voor de uitslag, meer zelfs. We zijn nu twee weken later en ik heb het idee dat alles een beetje gekalmeerd is in mijn hoofd, maar dat kan ook zijn omdat wanneer ik dit aan het typen ben mijn verlof net is begonnen. En ik morgen best wel toffe plannen heb.
Maandagochtend om 10u zat ik met trillende handjes in de wachtzaal van de specialist waar ik in september 2020 voor het eerst op gesprek ging. Eerst overliep ze alle onderzoeksresultaten. Geen bijkomende slaapproblemen, geen vitamines tekort, alles met mijn nieren was dik oke. Goed nieuws dus. Yep. Tot haar volgende zin zich vormde. ‘We denken dat ge een beetje overspannen zijt’. Ze stelde verdere vragen over ‘t werk, over hoe ik me door de pandemie heen had geslagen. En toen sprak ze van een psycholoog en kine om te leren ontspannen. En eventueel een tijd thuis. Dat laatste moet nog intern besproken worden, dus daar heb ik nog geen nieuws van. Overspannen of misschien zelfs nen burn-out.
Van veel mensen krijg ik een antwoord dat dat beter is dan een chronische ziekte. Yes it is. Van een burn-out of overspannen zijn valt een stuk beter te herstellen. De specialist sprak alsnog van omgang met de klachten. Dus wie weet heb ik het alsnog voor altijd aan mijn rekkel. Waarom ik daar zo verdrietig over ben, als ik echt een burn-out heb dan ben ik ook een tijdje van huis. Niet letterlijk natuurlijk. Maar dan ligt mijn leven een tijd plat en dat is lastig. Bovendien kan je herstellen van burn-out, maar ge wordt nooit meer echt de oude als voordien. Alsnog is er misschien iets dat voor altijd weg is van mijn gezondheid. Het was een pittig jaar vol met stress, de pandemie, mijn werk dat doorliep en niet altijd evident was. Ondanks dat ik bij ons de minste uren heb opt werk. Ik ga niet ontkennen dat ik geen stress heb gehad. Absoluut niet, het was geen gemakkelijk jaar en ik ben wel meer dan eens de moed verloren. Om hem daarna terug op te rapen natuurlijk. Ik ben daar ook vrij open over geweest hier heb ik het idee. En toch heb ik het gevoel dat er iets niet klopt.
Later in de week begon ik voorzichtig met het resultaat van de onderzoeken mee te delen aan anderen. Familie, vrienden. Een paar van jullie hebben het nieuws al lang voor deze blogpost gekregen. Wat absoluut niet betekent dat als ik je niks gestuurd heb je niks voor mij betekent. Er zijn heel wat mensen onder mijn volgers met wie via Insta nauwer contact heb. Maar mijn kopje zat vol. Dus neem het zeker niet persoonlijk op. Mijn intuïtie gaat vrij hard tegen de diagnose van de dokter in. En ik ben geen dokter. Ik ga ook niet zeggen dak het beter weet dan de medische wereld. Ben ik echt overspannen? Could be. De klachten die ik heb horen daar inderdaad bij. Maar sommige dingen wijd je niet aan overspannen zijn. Afgelopen week was het van maandag tot zaterdag vrij mooi weer. Zonnetje scheen, iedereen blij. Ik ook. Zonder echt hard met mijn pijn bezig te zijn of mijn vermoeidheid (waar ik nu ik het me bedenk best wel trots op ben, ik heb er naast gekeken). Zaterdag werd het kouder, pijntjes kwamen weer op. Zondag was ik een hele dag aan het werk en het was niet zo heel druk. Tegen 17u30 barstte er een gigantische regenbui los. Zo eentje waarvan je niks meer ziet als je erdoor loopt. Van dat kaliber. En vlak daarvoor voelde ik al pijntjes. Maar toen hij losgebarsten was al helemaal. Het voelde alsof iemand mijn heupen en rug eruit probeerde te trekken. En al snel volgden mijn spieren. En later de rest van de hoop. Mijn pijn reageert op het weer en dat is niet iets wat in mijn hoofd zit. Dat is gewoon zo. Vandaag was ik ook redelijk hard aan mijn bed en slaapkamer gekluisterd omdat ik me niet goed voelde. Ik had pijn en daardoor was ik duizelig, hoofdpijn. En het was niet echt netjes weer. Ik ga voorlopig nu luisteren naar wat de specialist zegt want tegenstrubbelen heeft daar niet echt zin in nu. En ik heb er om eerlijk te zijn ook de energie niet voor. Maar als ik dit gevoel blijf hebben ga ik terug naar de huisarts en wil ik me later onderzoeken in een groter ziekenhuis. Dit verhaal wordt nog vervolgd, ook na het eerste gesprek met de psycholoog in het ziekenhuis. Maar voor nu moet ik veel verwerken, al vind ik dat het ondertussen een stuk beter gaat mentaal.
Dikke knuffel allemaal! ♥
Ik kan me goed voorstellen dat het even koud op je dak komt als je ineens een heel andere diagnose krijgt dan je zelf in gedachten had.
Wel goed dat je even jezelf wat rust gaat geven. Of het nu een burn-out is of toch fibromyalgie, stress heeft op beiden een negatieve invloed.
Klinkt heftig allemaal.. Nu sowieso, idd hetgeen wat al gezegd is. Die stress is er nu, waar het ook van komt. Het belangrijkste lijkt me dat je nu genoeg tijd neemt voor jezelf. Al is dat makkelijk gezegd natuurlijk. Maat het laatste wat je nu in tijden van overspanning moet doen is jezelf ook de druk opleggen om er weer snel doorheen te komen, want da’s ook weer overspanning die je kan missen.
Sowieso veel sterkte en moed gewenst. Alles op z’n tijd, je komt er wel doorheen..