Hi allemaal! Nog niet zo heel lang geleden deed ik een kleine ontdekking. Een klein inzichtje. Iets waar ik me totaal niet van bewust was. Maar wel iets wat me gaat helpen om mezelf beter te begrijpen en misschien anderen ook. Dus here we go
De laatste tijd liep het af en toe wat moeilijk, ook dat was te merken in mijn overzichtjes. Het slechte overheerst gelukkig niet. Maar zeker met dat bij ons ook in België ook de maatregelen weer verstrengd zijn, ik merkte ook dat dat een beetje moeilijk begon te liggen. Terwijl ik het idee heb dat ik de laatste tijd wel goed omga met de pandemie en alles wat erbij komt kijken. Niet voor ieder gevoel is een oorzaak te vinden, maar gezien het toch regelmatig terugkeerde en soms ook dagen aanhield, begon ik er wel eens over na te denken. Want wie weet lag er iets serieuzer op de loer. Ben er ook eens over gaan babbelen en later kwam het besef naar boven.
Aangezien ik vrij open vertel op mijn blog zal het voor velen geen verrassing zijn dat zelfliefde en zelfacceptatie twee hele moeilijke dingen zijn geweest. Het heeft me 23 jaar gekost. Wat ook niet echt raar is naar jaren pesterijen en daardoor het gevoel krijgen dat je nooit genoeg zal zijn voor de wereld of jezelf. Maar nu met ouder worden en wel lieve mensen om me heen te hebben leer ik dat juist wel. Dat ik oke ben zoals ik ben, dat ik er mag zijn. Dat ik trots mag zijn op wie ik ben geworden en hoe ik alles heb doorstaan. Ook al zou ik nu later dingen anders aangepakt hebben toen. Ge kunt het maar doen met de wijsheid die je op dat moment in je bezit hebt. Maar wat voor veel mensen met (mentale) problemen zo is, is dat je zolang leeft met die dingen dat het een beetje je identiteit of je normale leven begint te worden. Ik las onlangs dat mensen bang zijn om te herstellen omdat hun trauma het enige is wat ze kennen, wat ze ‘gewend’ zijn als dat het juiste woord is. Ik had dat ook wel een beetje, maar de drang om aan mezelf te werken was ook groot. En nu zijn we jaren later en gaat het beter. Ik dacht dat als ik mezelf volledig zou geaccepteerd hebben en de dingen uit mijn verleden zou losgelaten of verwerkt hebben, alles op zijn plek zou vallen. Ergens weet ik ook dat dat niet mogelijk is maar kom. En er is ook heel veel op zijn plek gevallen want ik heb ontdekt wat ik het allerliefste doe, veel passies leren kennen en mezelf. Maar het is overweldigend.
Ik dacht altijd dat dingen zoals break-ups, rouwen, ontslag krijgen, ziek worden of welke andere dingen je ook wilt toevoegen aan dit lijstje overwhelming waren en dingen waar je ‘aan moet leren wennen’. Of een plekje moet leren geven. Maar ik geloof dat ik heb geleerd dat dat niet zo is. Natuurlijk is dit een prachtige verandering, want het is eentje waar mijn jongere ik bijna niet van durfde dromen. Maar het is wel een heel andere manier van leven. Dingen zien er anders uit (meestal beter) maar het maakt me ook bang. Ik heb zolang geleefd in twijfel bij mezelf, altijd te horen gekregen en geloven dat ik niet goed genoeg ben. En ineens geloof ik dat wel, hoor ik dat ook van anderen. Het is ook iets wat een beetje in verbinding staat. Maar er zijn maar weinig mensen die daar over praten. Althans, ik heb er nog weinig over gehoord. En daarnaast denk ik ook dat hoe goed het ook gaat in het leven, die moeilijke momenten horen erbij. Soms zal je de reden vinden, maar soms blijft die onbekend. En dat is oke. Het leven is geen linear diagram dat in een mooie streep naar het hoogtepunt wijst. Het leven loopt in bergjes.
Dat onzekere en de trauma’s die ik uit mijn verleden meenam in mijn rugzak zijn lichter geworden en natuurlijk ben ik daar blij mee. Maar het was alles wat ik kende tot nu toe. Het feit dat ik oke ben met wie ik ben, dat ik kan opstaan en terug trots zijn op wie ik ben is nieuw. Het is een wereld of een land waar ik nog weinig van gezien heb in mijn leven. Het is na al die bittere soepen of gerechten eindelijk een luchtig zoet toetje proeven. En naast dat zijn er ook veel andere dingen veranderd. Ik ben vol aan het solliciteren, voor het eerst in mijn leven een relatie. Naast dat heb ik ook een extra job erbij gekregen die ik waarschijnlijk nooit meer kwijtraak en waar ook geen vakantie van komt. Aka mijn chronische pijn en vermoeidheid. Eigenlijk als ik het nu allemaal zo lees en schrijf, is het vrij logisch dat ik eens goed down ben of overwhelmed. De meeste zijn goeie veranderingen en zullen ook wel op zijn pootjes terecht komen. Maar het is een nieuwe wereld, en het is vooral een mindfuck. Toch ben ik heel trots dat het me gelukt is om mezelf te aanvaarden.
Ik denk dat ik die moeilijke dagen en momentjes maar gewoon laat zijn, want dat zal de beste remedie zijn. Het heeft geen zin om dat weg te duwen of verstoppen. Just know because you hide it, it doesn’t go away.
Is dit herkenbaar voor iemand van jullie?
Wat een mooi en eerlijk stuk om te lezen. Ik snap wel wat je schrijft over die goede veranderingen. Natuurlijk zijn die heel mooi en fijn, maar tegelijkertijd kan verandering altijd voor stress zorgen en moet je ook wennen aan die nieuwe situatie. Ik vind veranderingen soms ook overweldigend, zelfs als het goede veranderingen zijn.
Ik vind veranderingen vrijwel altijd pittig. Tuurlijk is het iets makkelijker als de veranderingen positief zijn, maar toch, het kan zeker even aanpassen zijn. Wat fijn trouwens dat je trots bent op wie je bent! Echt goed!
Ik voel dit wel. Ik heb altijd moeite met verandering, ook al zijn ze voor het goede. En ik weet dat wel op voorhand en mensen blijven dat ook zo benadrukken, maar dat wil niet zeggen dat het niet moeilijk kan zijn he. Laat me even wennen :D. Mooi, open stuk!
Heel fijn dat je hier zo open en eerlijk over kan schrijven. Zelfliefde is iets waarvan ik recent ontdekte dat ik dat niet heb. Dus een gigantisch groot werkpunt hier. En als het aankomt op veranderingen, dan heb ik daar ook altijd wat moeite mee hoor. Zelfs als het positieve veranderingen zijn, ik heb altijd een periode nodig om daar gewoon aan te worden.