Hi allemaal! Het is kwart over een ‘s nachts als ik dit schrijf. Daar ga ik heel eerlijk over zijn. Ik heb een flare-up die al de hele dag duurde en gewoon zijn gang blijft gaan. Maar ook een kop die niet stopt met draaien. In mijn geval is de beste manier om daarmee om te gaan het schrijven. En gezien ik een blog heb, besloot ik dat hier te doen.
Al mijn hele leven lang ben ik wel met iets bezig te verwerken. Na de lagere school kwam er het pestgedrag van toen verwerken, het werd beter in het middelbaar gelukkig. Het is niet zo dat ik toen nooit meer een gemene opmerking kreeg, vooral de eerste twee jaren waren heel pittig. Na mijn richtingwissel kwam er iets meer vrede in mijn hoofd, want ik zat in een klas die mij wel accepteerde. En bovendien kon ik me creatief uitleven in mijn praktijkvakken, wat ook fantastisch was. Het is de plek waar ik heb ontdekt wat mij oprecht gelukkig maakt. Maar tegelijkertijd ook in die periode heb ik een paar trauma’s ontwikkeld. Er kwam zoveel tegelijkertijd op me af, er was redelijk wat gaande buiten mijn schoolleven en daardoor raakte ik de draad ook een beetje kwijt. Ik begon daardoor enorm te people pleasen, paste me aan en verloor mezelf helemaal. Ik praatte mezelf aan dat ik niet goed genoeg was en dat nooit zou zijn. Naast dat zijn er ook nog heel veel andere dingen gebeurd, die geen plek zullen krijgen op mijn blog omdat ze te persoonlijk zijn.
We zijn ondertussen een vijf – zes tal jaar later. Ondertussen heb ik twee jaar psychologische ondersteuning gehad waardoor er heel veel verwerkt is geraakt uit al die tijd. Stilletjes aan leer ik terug op mezelf te vertrouwen. Op mijn eigen benen staan en geloven in mijn eigen mening, overtuiging. Ook al die botst met die van een ander. Ik durf weer te zijn wie ik ben, ook als een ander daar iets van vindt. Dat betekent niet dat ik nu de boel kort en klein scheld (er zijn wel wat vloekwoorden bijgekomen in mijn vocabulaire en een heleboel sarcasme, maar dat hoort bij me). Maar integendeel, ik ben juist nog zachter geworden. In een wereld die je het tegenovergestelde vraagt soms. In een wereld die elke dag harder wordt. Ik heb mezelf harder laten worden, soms zelfs richting verbittering, maar dat heb ik afgeleerd. Ik ben een positief persoon, ik geniet van kleine dingen en mijn gevoeligheid is mijn kracht. Dat is wie ik ben, en waar ik trots op ben. En ondanks alle moeilijkheden die ik soms heb meegemaakt met mensen, is dat altijd overeind gebleven. En dat zal ook altijd zo zijn. Zonder gevoeligheid geen Nikita. Ik weet niet wat ik over zoveel jaar zal zeggen, maar ik kan me heel moeilijk voorstellen dat dat zachte hart veranderd is. Er is een angst die opspeelt als ik dit nalees, en dat is de angst dat ik nu heel arrogant overkom. Ik ben heel lang door dat soort mensen gekleineerd dus het laatste wat ik wil overbrengen is dat ik me beter voel dan anderen. Wat niet waar is trouwens, ik zie iedereen als gelijke mensen. Het enige wat met vroeger veranderd is, is dat ik mijn eigen waarde nu ook zie.
Alles wat ik hierboven heb geschreven klinkt goed toch? En dat is het ook. De avond (of nacht eigenlijk) dat ik dit typ ben ik langs geweest op mijn middelbare school. Na twee jaar pandemie kon dat weer, de opendeurdagen waren weer toegelaten. En de Nikita die ik toen was, dit was haar droom. En ik weet zeker dat ze heel trots zou zijn. Dit was het punt in mijn leven waar ik toen naar streefde, maar waar ik op dat moment de ondersteuning niet voor had. Dus ik zou blij moeten zijn. En dat ben ik ook. Alleen een ding. Ik leef nu al vijf jaar met trauma’s en dingen die ik moet verwerken. Het is mijn normaal geworden. En hoewel ik er altijd naar uitkeek, de dag dat alles zou verwerkt zijn (wat nog lang niet zo is trouwens), ben ik ook bang. Het was zo lang realiteit en het was oz lang ‘normaal’ voor mij. Het leven zonder trauma schrikt me af denk ik. En ik denk dat dat voor veel mensen herkenbaar is. Je trauma is niet je identiteit. Maar zo voelt het na een lange tijd wel. Wie ben ik zonder trauma? Ik ben dat volop aan het ontdekken en dat lukt ook wel. Maar het onbekende wat na die verwerking komt, het beangstigt me. Ik ben nog niet eens halverwege want er wachten mij nog heel veel stappen in mijn proces. Maar toch denk ik hierover na. En nu al is mijn hoofd een stuk leger en stiller meeste dagen want de angsten die ik ontwikkeld heb door mijn trauma worden aangepakt en hebben weinig meer te zeggen. Er zal plaats komen voor genieten en minder nadenken. Voor zover dat kan, ik ben en blijf een dromer of denker. Het klinkt heerlijk, een hoofd dat geen dertig rondjes draait of ik wel oke ben, of ik geen stomme dingen heb gezegd en of ik goed genoeg ben. Maar tis eng. Het is een onbekend gat en dat is bijna de hele toekomst wel.
Ik heb zolang met mijn trauma samengeleefd dat het bekend gebied is geworden, iets wat ik dag in dag uit doe. En dat zwarte gat erna van onbekendheid? Het beangstigt me. Dat gaat me niet tegenhouden in verder gaan, ik heb nog wel wat tijd. En ik kan dit. Ik weet zeker dat ik een leven kan opbouwen erna en dat het allemaal op zijn pootjes terecht komt. Er is zoveel waar ik me ooit zorgen over maakte wat nu gesetteld is. Weet je nog Nikita die bang was om met een ziekte te leven? Nu nailt ze het. Meestal toch. Ik denk ook niet dat mijn trauma voor altijd weg zal zijn. Een trauma is als een gebroken bot. Het herstelt, maar je moet er altijd voorzichtig mee zijn want het zal altijd fragiel zijn. En de momenten dat het heel veel pijn doet, heeft het liefde nodig. En net als gebroken botten die hersteld zijn, zijn de koude periodes er waar het meer pijn doet. Het komt goed, echt waar. Nu alleen mezelf daar nog wat meer van overtuigen.