De laatste tijd is mijn blogroutine echt een zootje. Het hangt met haken en ogen aan elkaar, zoals veel dingen in mijn leven voor de moment. Dat klinkt heel deprimerend, maar zo bedoel ik het totaal niet. Ik ben een trauma aan het doorbreken en de patronen die daarbij komen kijken zijn vermoeiend. Daarmee ook dat er sommige weken doodse stilte is op mijn blog. En niet alleen dat, ik heb een paar bedenkingen in het bloggen. Geen slechte dingen hoor, maar dingen die ik anders wil doen.
Ik denk dat de grootste bedenking mijn weekoverzichtjes zijn. Er komt er sporadisch een keer eentje, maar eigenlijk ben ik aan het zoeken hoe ik ze wil schrijven en publiceren. De manier die ik nu doe (dus elke dag van de week met foto’s) werkt eigenlijk al een tijdje niet meer. Ik heb van die weken dat mijn telefoon aan mijn hand plakt, maar ik heb ook dagen dat ik geen tijd heb om foto’s te maken of geen zin heb. En hetzelfde patroon komt elke week terug. Op mijn vrije dagen maak ik zot veel foto’s, en de rest van de week niet. Ik speel wel met een paar veranderingen en waarschijnlijk zal volgende week maandag er wel iets verschijnen, maar in een nieuw ‘format’. Ik ben vrij gehecht aan die te schrijven en niet omdat ik denk dat ik een interessant leven heb. Maar dezelfde reden als mijn socials: om mensen die in hetzelfde schuitje zitten te steunen. Ik was ooit zo dat ik bang was dat mijn ziekte of mijn mental health me altijd ging tegenhouden, terwijl dat nu wel beter is. En die boodschap wil ik verspreiden, dat er nog steeds hoop is ook na jaren trauma of zelfs als je ziek bent. En voor mezelf ook; ik ben een sucker voor herinneringen en oude weekoverzichtjes teruglezen vind ik heel leuk om te doen.
En verder gaat al mijn energie gewoon naar patronen doorbreken. Dat klinkt nu alsof ik met hele ingewikkelde dingen bezig ben, en dat is ook wel een beetje zo. Ik heb in trauma en in overlevingsdrang heel veel gewoontes/leefwijzen opgepikt die ik graag wil afleren want ze saboteren me. Ik sta mezelf ermee in de weg of ik word er ongelukkig van. En het is normaal dat die ontwikkeld zijn. Voor iedereen. We zoeken een manier om de moeilijke periodes te doorstaan en dat zal niet altijd de beste manier zijn. Ik probeer mezelf daar ook niet te veel voor te straffen. En eigenlijk, nu ik lief ben voor mezelf en geduld heb daarin lukt het wel beter. Maar dit is misschien weer stof voor een nieuw postje binnenkort. Maar daar kruipt veel tijd in en soms herval ik ook in die gewoontes. Daar moet je je niet direct het ergste bij voorstellen maar ik heb een social media verslaving ontwikkeld of een gewoonte om constant aan mijn telefoon geplakt te zitten en die probeer ik nu kwijt te spelen. Op zich lukt het wel hoor, de uren die in mijn vrije dagen naar telefoon gingen gaan tegenwoordig naar lezen of gamen. Of iets anders. En dat zijn twee dingen die ik graag doe en dus wel gelukkig van word. Maar vergis je niet, mijn schermtijd loopt ook sommige dagen uit naar zes of zeven uur. Ik ben net zomin perfect. Ik denk veel na hoe ik dingen in een blogpostje kan gieten maar ik kom er niet altijd op. En los daarvan wil ik ook niet altijd met trauma bezig zijn op mijn blog, dus ik zoek ook nog andere ideetjes. Net zoals ik een ‘under construction’ aan het doorgaan ben, is mijn blog dat ook aan het doen. Maar mijn blog is heel persoonlijk en een mens evolueert en verandert constant. Dus mijn blog zal dat ook doen. That’s how it works. Anyway, het gaat dus zeker niet slecht. Maar het hoofdwerk kost veel energie en is met momenten ook zwaar.
Hoe gaat het met jou?