Misschien is het een hele gekke uitspraak en ik wist ook niet dat het kon, maar dat kan dus wel. Er gaan al een paar jaar voorbij dat ik verlang naar rust. Van mijn trauma’s, een hoofd dat stopt met draaien. Of dat laatste ooit echt gaat gebeuren trek ik enorm in twijfel. Het is niet zo dat ik wil opgeven, verre van. Maar ik merk wel stilletjes aan dat mijn brein er genoeg van heeft na een heel leven knokken. En ik denk dat dat normaal is. Niemand is van staal en niemand houdt dat zijn hele leven lang vol. En toch, chaos is comfortabel. Hoe is die combinatie mogelijk?
Het is er simpelweg altijd geweest. Ik ben bijna niet anders gewend dat niks vanzelf komt. En dat is ook het leven he, voor je dromen en doelen zal je moeten werken. Vroeger op school kreeg je ook je goeie rapporten niet in je schoot geworpen of kreeg je ook geen tienen voor niks. Vaak ging daar een heleboel werk aan vooraf. Goed opletten in de les, studeren voor toetsen, je taken op tijd indienen. Dat wordt zowat als normaal beschouwd maar dat is wel hetgene wat dat resultaat geeft. Later op de werkvloer is het niet anders, je moet nu eenmaal werken voor je goede reputatie. Maar tot op een bepaalde hoogte zou je niet hard moeten knokken voor liefde, respect of gewoon aanvaard te worden om wie je bent. Helaas is de wereld niet altijd even goed gezind en gebeurt het toch. Met mensen zoals ik. Ik weet bijna niet beter dan dat ik me eerst moet bewijzen en ik moest mensen altijd een stap voor zijn om geaccepteerd te worden. Begon heel simpel als kind: bedenken welke trui me het minst problemen zou opleveren in de vorm van gelach. En weten dat een bepaalde broek of schoenen me misschien wel complimenten zou geven. Dat is later geëscaleerd in veel grotere dingen. Mijn karakter, wie ik ben, wat mijn hobbies zijn. Op een gegeven moment leer je helaas vooruit te denken en te bedenken welke domme dingen je beter toch enkel in je hersenpan houdt. Het draait natuurlijk niet allemaal om de mening van een ander, maar je verbonden willen voelen is een menselijke behoefte. Mensen zijn nu eenmaal zo ontwikkeld dat we elkaar nodig hebben. En maar goed ook, want is dat niet net het mooie in het leven.
We kijken naar jaren later, naar nu. Ik heb de afgelopen jaren al een paar keer kunnen proeven van wat het is om geaccepteerd te worden. Op school, op mijn werk, tussen vrienden. Toch was er altijd wel iets of iemand die ervoor zorgde dat dat allemaal als sneeuw voor de zon verdween en ik me weer miserabel voelde. En nu is het er. Ik heb lieve mensen om me heen die me accepteren en de dingen waar ik zo hard mee vocht beginnen stilletjes aan kleiner te worden. Dat is een heel goed ding en ik ben trots op mezelf dat ik daar altijd voor ben blijven gaan. Ik ben ook de mensen dankbaar die altijd zijn blijven supporteren en de mensen die nu in mijn leven zijn die me het gevoel geven dat ik oke ben zoals ik ben. Meer dan oke. Denkende aan familie, vroegere collega’s, de mensen op mijn huidige job, vrienden, mensen die ik leerde kennen door te bloggen. Maar ik heb er moeite mee omdat ik bijna nooit echt rust heb gekend en mijn brein zoekt elke dag nieuwe paden op om te overdenken. En mijn trauma wordt zelfs soms vanzelf getriggerd zonder dat ik er de vinger op kan leggen. Het is een nieuwe manier van leven waar ik gek genoeg mee moet leren leven. Alles wat ik kende is ook weg nu. Maar ik weet zeker dat dat wel in orde komt. Ik zal hierin mezelf alleen wat tijd en liefde moeten geven. Want de chaos loslaten is minstens even moeilijk als erin leven. Ook al weet ik dat er mooiere dingen wachten aan de andere kant. Een stap met een keer, en ik heb de afgelopen maanden al zoveel moois bereikt. Ook dat mag ik niet vergeten.