Door de jaren heen heb ik geleerd om enkel op mijn eigen krachten te vertrouwen. Om problemen alleen op te lossen en zelfs te sukkelen wanneer dat nodig was. Ook met issues die met de hulp van anderen zoveel korter konden geduurd hebben. Ik denk dat dat misschien wel herkenbaar is voor velen, zeker als je in je jeugd genoeg het deksel op je neus hebt gehad. Toch heb ik er een heel belangrijke realisatie in gemaakt.
Ik heb me doorheen heel mijn leven een aandachtzoeker gevoeld. Elke keer als iets niet alleen lukte en ik dan toch -vaak als een geslagen hond- iemand hulp ging vragen rinkelden alle alarmbellen. Dan dacht ik: ‘allee Nikita, waarom lukt X of Y jou nu niet gewoon’. Dat ging in heel stomme dingen he, ik zou de vrouw kunnen zijn die zo koppig is om te blijven proberen als ze een kastje niet in elkaar zou krijgen. Maar het ging ook een pak verder dan dat, geen knuffels of een schouder opzoeken om op uit te huilen. Ik heb me heel vaak zelf bij elkaar geraapt om een ander niet lastig te moeten vallen. Anderen hebben al problemen genoeg, dus waarom zou ik er de mijne nog eens bovenop smijten? Ik heb me jarenlang enorm krachtig gevoeld toen ik alles alleen oploste en amper sprak over mijn problemen. Ik verstopte de meeste dingen onder een bijna onbreekbaar optimisme waarin ik dacht dat ‘alles ooit beter zou worden’ of ‘ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn’. En dat zijn hele mooie inzichten en die heb je nodig in je leven. De hoop dat dingen beter worden en de dankbaarheid voor het dak boven je hoofd of het eten op je bord. Dat is niet vanzelfsprekend. Ik wil hier ook zeker geen stenen gooien naar mensen die het moeilijk hebben om dankbaarheid te voelen door welke situatie ook. Want ik weet ook hoe moeilijk dat soms is.
Ik ben al een aantal jaar bezig met mijn verleden te verwerken en dat gaat de goede kant op. Maar ik heb me wel een paar keer betrapt op de gedachte ‘ooit ga ik al die mensen hun peptalks, lieve woorden en aandacht niet meer nodig hebben’. Dat ik nu ik dit schrijf er een soort van aversie tegen voel of dat mijn hersen een rare kronkel maken erdoor is een goed teken. Ik was mezelf ook die dingen aan het afleren. Mezelf aan het afleren om altijd maar te vragen om een knuffel, of om aandacht in welke vorm dan ook. Je kan helen zoveel je wilt, dat is een behoefte die je nooit zal kunnen afleren. Mensen zijn niet gemaakt om alleen te zijn. Tot in zekere zin wel, ik weet dat er mensen zijn die hun tijd alleen nodig hebben. Ondergetekende valt hier ook onder. De dingen waar ik zo naar verlangde of mistte zijn geen aandachtszoekerij of te veel gevraagd. Het was te veel gevraagd aan de verkeerde mensen, dat wel. Maar dat ik af en toe een helpende hand nodig heb of een duwtje in de rug is heel menselijk. We hebben dat allemaal wel eens nodig. En iedereen heeft graag eens een complimentje van een ander of een lief gebaar. Je kan helen tot in infinity, maar dit zal nooit verdwijnen. En als iemand je ooit wijs heeft gemaakt dat je dit moet fixen, dan geef ik je een knuffel en wil ik je graag vertellen dat er niks mis is met je. Je bent een mens en het is een menselijke behoefte waar je naar vraagt.
Ik wil ook wel benadrukken dat een deel van die dingen ook uit jezelf moeten komen. Je bent niks met de affectie van anderen, liefde of steun van anderen als je niet eerst van jezelf houdt. Mensen kunnen doen en zeggen wat ze willen, maar tis wel jij die dag in, dag uit met jezelf door een deur moet kunnen. En als dat niet lukt op dit moment of je struggelt er al jaren mee, daar is niks mis mee. Jezelf leren graag zien of jezelf leren accepteren is een lange weg. En die wordt vaak onderschat. Maar ik hoop wel dat het een pad is dat je met de tijd kan bewandelen, want er ligt nog veel moois aan de andere kant.
Dat heb je mooi opgeschreven <3