De laatste tijd kijk ik naar mijn blog , niet als het stukje internet waar ik trots op ben. Op zich wel hoor, er staat jarenlang materiaal op en soms de meest kwetsbare kantjes van mezelf. Dat is niet gemakkelijk en ik geloof graag dat er misschien ergens een (stille) lezer is die steun haalt uit wat ik uitkraam hier. Maar ik merk wel dat er een muur tussen mij en mijn blog zit en ik weet niet goed hoe ik die kan neerhalen.
Mijn blog is een kleine weerspiegeling van wie ik zelf ben en er is bijna geen enkele plek waar ik eerlijker ben dan hier (uitgelaten de dingen die ik niet kan delen natuurlijk) dus dat is een piste waar ik heel veel mee bezig ben nu. Ik ben zelf ook van alles aan het ontdekken over mezelf omdat ik door mijn trauma’s daar nooit echt de kans voor gehad heb. Maar ik weet ook dat ik in het verleden al vaker door transformaties of veranderingen ben gegaan en toch ben ik meestal echt actief blijven bloggen. Er zijn op dit moment heel veel weken dat ik niet weet wat ik wil schrijven of wat ik wil gaan delen op mijn blog en dan blijft het leeg. Ik geloof niet in geforceerde content, meestal draait dat uit in kant en klare soep die niemand graag leest.
Tegelijkertijd stroomt mijn hoofd over van gedachten, van dingen waar ik echt wel een mooi artikel aan kan wijden. Op allerlei gebieden in mijn leven, maar het lijkt me niet te lukken. Of ik ben te perfectionistisch, want dan schrijf ik toch en ben ik er totaal niet content mee. En het is voor mij belangrijk dat ik achter alle artikels sta die ik schrijf. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn eigen ruiten ingooi door zo te denken, maar aan de andere kant zeg ik ook altijd dat mijn blog mijn digitale kindje is waar ik trots op ben en dat wil ik zo houden. Maar er gaat wel iets moeten gebeuren. Ik ben niet echt mijn liefde voor schrijven aan het kwijtraken, maar de drive waarmee ik de afgelopen jaren blogde is wel weg. Of niet helemaal weg, maar hij is in plaats van een vlam wel een klein splintertje.
Er spoken zo nu en dan wel eens dingen door mijn hoofd heen maar dan betrap ik mezelf vaak op de gedachte: wie zit daar nu op te wachten? Maar dat is eigenlijk niet de essentie van bloggen. En ik denk dat ik voor mezelf die essentie en die drive ergens moet kwijtgeraakt zijn en op een of andere manier moet trachten terug te vinden. Misschien is het tijd om te vertrouwen op het proces dat mijn blog gaat doormaken of te accepteren dat het misschien een rustigere periode wordt nu. Ik sluit eigenlijk ook niet uit dat ik de komende maanden aan het uiterlijk ga sleutelen, want hij is al een paar jaar oud nu en ik ben ook wel toe aan iets nieuws. Maar dat zal de tijd wel uitwijzen en mijn gevoel ook. Het is in elk geval van mijn hart nu 🙂
Ik denk dat het iets is waar veel bloggers door gaan. Ik vraag me ook elke week weleens af waarover ik ga schrijven en wie daar dan op zit te wachten maar dan herinner ik me altijd waarom ik ben begonnen (gewoon voor mezelf en om mijn ei kwijt te kunnen) en dan schrijf ik toch gewoon maar weer iets.
Maar een keer aan je bloguiterlijk sleutelen kan wel wonderen doen, ik raak daar altijd erg geïnspireerd van, haha :p
Je komt er wel uit, en zo niet, dan is het ook zo hé. Er is niemand die je verplicht om te bloggen en je kan altijd terugkomen als je er toch terug zin in zou krijgen.
Maar een ideetje: je kan misschien nog eens iets delen over je tekeningen? 🙂
Dat lijkt me een vervelend knagend gevoel. Dat je eigenlijk wel wil schrijven, maar het niet echt lukt (om wat voor reden dan ook). Ik denk dat er meer bloggers zijn die druk voelen (of gevoeld hebben) om vaker wat van zich te laten horen.
Ik weet niet of je er iets aan hebt (en ik ben ook heel slecht in uitleggen hoe ik het zelf gedaan heb)… ik heb een tijd geleden helemaal losgelaten dat ik voor anderen schrijf, want ik schrijf voor mezelf. Het is mijn online dagboek/blog en er lezen mensen mee. Maar ik schrijf vooral omdat ik dingen zo wil bewaren of wil opschrijven. Dat heeft bij mij de druk er helemaal afgehaald. Dus ja, weet niet of jij iets hebt aan mijn verhaaltje haha. Misschien kun je een manier vinden om de druk voor jezelf er ook af te halen? Voor mij was het ook voor een deel, denken dat anderen met regelmaat iets van me verwachten (terwijl dat helemaal niet zo is).
Naja, in ieder geval… ik heb hier ook lang mee gestruggeld, maar heb nu wel een manier die bij me past en die me geen druk oplegt. Hoop dat jij die ook voor jezelf kunt vinden 🙂