Dat de tijd snel gaat, weten we allemaal. Ik denk niet dat het iets is waar je aan herinnerd moet worden. Maar het was een besef dat ook bij me kwam toen ik bedacht dat het al een jaar geleden is dat ik bij mijn huidige psycholoog ‘loop’. We hebben samen al heel wat sessies gehad en mijn leven is echt veranderd sindsdien. En daar blik ik graag eens op terug.
Op 9 mei 2022 zat ik met een bang hartje op de trein en daarna op de bus naar de praktijk. Ik weet nog dat ik heel nerveus whatsappjes aan het sturen was naar mijn twee beste vrienden want god, ik was er niet klaar voor. Ik denk dat het maar beter was dat ik niet wist welke emotionele rollercoaster me toen te wachten stond, maar achteraf gezien was het het allemaal waard. Toen ik van de bus kwam was het gewoon een kwestie van vijf minuten wandelen in de juiste richting, en ik had voor mezelf als herkenningspunt gekozen dat als ik een Carrefour tegenkwam, ik in de juiste straat zat. Ik werkte toen zelf ook voor een Carrefour op dat moment. Hetgeen wat ik me daarvan nog het meest herinner is dat ik bij mezelf had gedacht dat drie jaar voor een supermarkt werken nog niet lang genoeg was om het logo te herkennen, want ik was er gewoon voorbij gelopen zonder dat ik het zelf doorhad. Maar ik ben eigenlijk probleemloos bij zijn praktijk geraakt. En maar best ook, ik had die dag al genoeg materiaal om op te broeden.
Ik deed een stukje van mijn verhaal, de reden waarom ik in die stoel zat in zijn praktijk en ik voelde me direct gehoord. Uiteindelijk brak hij mijn hart met de woorden: ‘mensen noemen jou zo volwassen, en dat is een compliment. Maar eigenlijk ben je zo volwassen omdat je nooit echt de kans hebt gehad om een kind te zijn’. Een jaar later kan ik die zin al iets beter horen, maar toen is mijn hart echt in duizend stukken gebroken. Er is van alles gevolgd na die eerste sessie. Verdriet, rouw, woede, angst, onzekerheid, frustratie. Maar ook: vreugde, ontdekkingen, zelfliefde, zelfacceptatie, nieuw leven, genezing. En geloof me, ze zijn echt niet zo mooi op elkaar gevolgd dat eerst al het negatieve kwam en daarna al het positieve. Meestal wisselden ze elkaar af en dat doen ze nog steeds. En dat gaan ze altijd doen want het leven zit nu eenmaal zo in elkaar. Toen ik de deur achter me dichttrok voelde ik opluchting, want ik voelde me zo gehoord en serieus genomen, in een vorm en formaat dat ik nog weinig heb ervaren. Echt, the man is a hero. Maar ook alsof mijn hele hart vol blauwe plekken zat, want ik ben daarna gewoon mijn shift gaan draaien en ieder klein dingetje raakte me. Zowel positief als negatief. Het is niet gebeurd maar ik was er zeker van dat als een klant me een te mooi compliment ging geven dat ik in tranen was uitgebarsten achter mijn kassa. Zo dicht stond ik.
Zoals vele dingen in het leven gaf ik het tijd (en geloof me, ik ben er nog steeds niet goed in en dat was ik toen ook niet). Het werd beloond. Ik ben tot op vandaag zeker nog niet perfect geheeld en ik denk ook niet dat die dag er zal komen. Maar het overheerst mijn leven niet meer. En vele breakdowns en overpeinzingen hebben hun doel gekregen. Ik begin mezelf steeds meer te accepteren en omarmen, maar daar waren heel veel offers voor nodig. Sacrifices zoals ze zo mooi in het Engels zeggen. Je nieuwe leven kost je inderdaad je oude en dat is heel lang eng geweest en dat is het nog steeds. Stilletjes aan leer ik mijn oude chaotische leven los te laten en te kiezen voor rust en gezonde coping. Maar ik ben nog altijd bang, want ik klamp me nu vast aan een coping mechanisme waarmee ik mezelf saboteer. In de meeste mensen hun ogen is het een onschuldig iets, maar dat is stof voor een andere keer. En no worries, ik ben echt niet gevaarlijk bezig. Soms vraag ik me dan af of ik gegroeid ben en dat is zo en dat ontken ik zeker ook niet. Maar vorige week stond er een sessie gepland en de ochtend zelf was ik op mijn gemak aan het ontbijten en wakker worden en kreeg ik een berichtje van mijn psycholoog dat hij ziek was en de sessie dus niet kon doorgaan. Wat toen gevolgd heeft was paniek en tegelijkertijd ook een overweldigend gevoel. Ik bereid me emotioneel voor op sessies dus ik ben er redelijk op gebrand dat ze doorgaan. Natuurlijk ben ik niet kwaad en ziek zijn is een menselijk iets. Maar ik heb de ochtend genomen om mezelf tot rust te laten komen, daarna ben ik boodschappen gaan doen en in de namiddag heb ik cake gebakken. En tegen de avond realiseerde ik me dat het eigenlijk een prima dag was geweest. Had je dit in het midden van mijn traject gedaan, je was me waarschijnlijk kwijt voor de rest van de dag. Nogmaals; dit zijn dingen die gebeuren en dat begrijp ik ook wel. Er is volgens mij nog veel dat verwerkt kan worden, maar wat ik nu in een jaar heb gedaan ben ik trots op. Ik heb gevochten voor veel dingen en vaak heb ik de gevechten ook gewonnen. En ik zal ook blijven vechten
Ik ben trots op jou! ♥