Meer dan drie jaar geleden ondertussen werd ik chronisch ziek. Wat volgde was een tocht van verdriet, rouw en frustratie. Jong en chronisch ziek zijn, het is zeker niet altijd gemakkelijk. Zeker niet in een maatschappij die daar niet altijd even begripvol in is. Het afgelopen jaar ben ik vooral bezig geweest met mijn healing journey (mentaal dan) en daardoor heb ik eigenlijk weinig geschreven over mijn ziekte. Maar een van de redenen dat ik er open over blog, is om bewustzijn te creëren en vooral ook om te tonen dat niet elke ziekte zichtbaar is. Dus ik neem je eventjes mee in een update.
Iets wat ik eigenlijk trouwens nog nooit echt heb gezegd denk ik, maar wel belangrijk is: onthoud dat iedere persoon met een ziekte anders is. Wat mijn realiteit is, is niet voor iedere chronisch zieke zijn/haar/hun realiteit.
Er is vooral veel acceptatie geweest eigenlijk. In de afgelopen jaren heb ik eigenlijk een cirkel om me heen weten te krijgen met mensen die mij steunen, en bij wie mijn ziekte een plekje mag hebben. Zowel in mijn persoonlijk leven als professioneel. Daar kus ik mijn pollekes mee, want ik weet uit anderen hun verhalen dat dat zeker niet altijd zo is. En ondanks dat ik een cirkel om me heen heb die mij wel steunt, ben ik ook al op onbegrip gestoten. Ik weet dat het moeilijk is om in te beelden dat iemand echt altijd moe is of pijn heeft, maar voor sommige mensen op onze planeet is het helaas wel hun dagelijkse gang van zaken. En ons forceren of positief denken werkt niet. Forceren al helemaal niet, dat maakt het gewoon erger. Positief denken kan helpen, maar dat is niet altijd mogelijk. Elke dag leven met een ziekte is niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Het is vermoeiend en soms is die kracht op. En of je nu net chronisch ziek bent of bij wijze van spreken al duizend jaar, dat is heel normaal en dik oke. Iedereens krachtreserve loopt wel eens leeg. Daarom zijn we mensen.
Door die drie jaar heb ik eigenlijk dingen geprobeerd en gevonden wat voor mij wel en niet werkt, en daar ook mijn gevoel in gaan durven volgen. Rond de dingen die voor mij werken heb ik eigenlijk een beetje mijn leven geboetseerd, want dat is de enige keuze die je hebt als je van je lichaam het deksel op de neus krijgt. Ik ga denk ik binnenkort eens een postje uitwerken met wat er mij wel en niet helpt, ik ga zeker niet zeggen dat ik alles weet. Maar ik weet ook hoe overweldigend het kan zijn als je pas ziek bent en de wereld instort. Het is nu eenmaal zo dat als je de diagnose chronisch ziek krijgt, dat eigenlijk je hele wereld inpalmt. En zonder dat ik er zo bewust mee bezig ben, is het nog altijd iets waar ik elke dag mee bezig ben. Ik moet wel, want ik moet mijn grenzen respecteren. Voor mij telt dat ook en ik denk dat dat eigenlijk de reden is dat ik er nu niet meer wekelijks over schrijf.
Maar het is wel zo dat de afgelopen zomer heel pittig is geweest. Door de vele regenbuien en gewoon het bijna herfstachtige weer heb ik qua ziekte weinig rust gehad en mijn vermoeidheid en pijn schoten van hoog naar laag. De lage dagen zijn gemakkelijk, maar die duren nooit lang. Ik heb echt sommige dagen in mijn hoofd echt frustraties gehad, en zonder al te veel huilbuien gerouwd om mijn gezondheid. Het zijn tijdens dit soort periodes die het meest confronterend zijn. Neem er ook nog eens bij dat ik een heel intense healing journey aan het doorlopen ben, die mij ook veel energie kost. Het is niet makkelijk, maar zoals ik vroeger al altijd zei; ik ben een vechter, en niemand gaat me dat afpakken. Ook mijn eigen lichaam niet.
Dus hoe het gaat met mijn pijn en vermoeidheid? Pittig, maar ik kom er wel doorheen. Ik heb ook het idee dat mijn ziekte erger aan het worden is, maar het is wat het is. En hoe moeilijk ik het ook vind, ik moet het accepteren. Dat is de meest gezonde keuze of optie voor mijn lichaam.