Toen ik bezig was met mijn verleden te verwerken (en daar ben ik nog steeds mee bezig) lag ik in de knoop met mezelf. Die knoop is stilletjes aan aan het ontwarren en ik merk ook dat ik het ‘makkelijker’ vind om zacht voor mezelf te zijn. Ik heb mezelf een potje gehaat en bekritiseerd, maar ik denk dat we dat allemaal wel doen en ik ga ook niet zeggen dat ik het nooit meer doe. Ik denk dat dat iets is wat je moet aanvaarden dat je altijd wel een beetje zal doen. Er is geen hoofd waar je meer in leeft dan het jouwe dus soms botst dat. En zoals ik een tijdje terug al zei: er is geen enkele gezonde relatie (wether het nu vriendschappelijk of liefdesrelatie is) die geen botsingen, strubbelingen of discussies heeft. Grote of kleine. Zoals mijn pepe het altijd zo mooi zei: een goeie relatie heeft ruzies en botsingen, want anders is het niet gezond. En jaren heb ik eigenlijk altijd naar die uitspraak gekeken in relaties met anderen, maar eigenlijk telt dat ook voor de band met jezelf. En juist doordat ik weet hoe hard ik heb moeten vechten, ben ik des te dankbaarder en heeft het mij alleen maar sterker gemaakt. En de wil om te blijven vechten voor beter voor mezelf, voor mijn dromen, gewoon om lief te zijn voor mezelf is alleen maar groter geworden. Het is echt zo, dat helen ook thuiskomen is bij jezelf. Niet enkel op de oppervlakkige en uiterlijke zaken, maar ook bij de dingen die daar vanbinnen gebeuren waar anderen misschien weinig tot geen hoogte van krijgen. Je straalt dat een deel uit, maar niet alles is zo zichtbaar. Maar kunnen wel een wereld van verschil maken voor jouzelf.
Wat ik wilde zeggen is dat ik heel veel kritiek, woede, commentaar en noem zo maar op had op de jongere versies van mezelf. Vaak ook omdat ik naar mezelf keek of naar mijn younger me door de ogen van mensen die mij niet waarderen. Dat verschil zien maakte ook een verschil voor mijn blik. En weet je, toen ik jonger was (ik ben nog steeds een baby in volwassenheid voor mijn gevoel met mijn 26 jaar) had ik nog niet alle kennis die ik nu heb. Ik heb de jaren erna veel geleerd, ervaren, gepraat en gelezen. Het is niet eerlijk om younger me zo de grond in te boren voor dingen die ze niet kon weten of nog niet wist. Ze was een tiener die haar weg aan het zoeken was in de wereld. Een kindje van pakweg een half jaar moet ook leren lopen, en er is niemand die kritiek heeft als dat niet direct lukt. Opgroeien als tiener is eigenlijk ook een beetje leren lopen, maar op een heel andere manier. Maar dat gevoel van woede is ingeruild geweest voor iets anders. Dankbaarheid. Zonder hun doorzettingsvermogen en kracht was ik niet waar ik nu sta. Ik ben stukje voor stukje aan het helen en daar probeer ik ook mijn jongere versies in mee te betrekken door van ze te houden. En het lukt ook. En het geeft opluchting en vrede in mijn hoofd. Vaak als ik nu eens radeloos ben of niet meer weet waar ik sta of mijn hoofd op hol draait dan denk ik aan hun terug. De meisjes die droomden van een betere toekomst, van helen van de wonden uit het verleden. En net voor hen zet ik elke dag weer door. Er zijn een paar jongere versies die zo hard gevochten hebben om dag na dag te overleven en zij verdienen het dat ik nu blijf doorvechten. Dus hoe moeilijk het soms ook is, ik blijf doorgaan. Uit dankbaarheid voor hen ♥️