Haar tranen werden een lach, en hoewel ze daar veel gevechten voor moest leveren, lukt het haar wel. Soms kan ik het nog steeds niet geloven. Er zijn puzzelstukjes op hun plek gevallen waarvan ik dacht dat ze nooit op hun plek zouden vallen. Ik dacht eigenlijk eerlijk gezegd dat sommige puzzelstukjes voor altijd verloren waren. En dat ik zou moeten leren leven met een gat in mijn puzzel. Een puzzel maken doe je ook meestal niet binnen het uur. Toch niet als je bezig bent met een grote puzzel. En de stukjes uitzoeken en waar ze horen, is een traject. Het leven werkt ook zo.
En toch ben ik bang. Ik heb het er waarschijnlijk al meerdere keren over gehad hier, maar het is wel een gevoel dat bijna permanent in mij zit. Geniet ik dan niet van alle goeie dingen die gebeuren? Zeker wel. Ik ben opgelucht dat ze er zijn. En toch ben ik aan het wachten op het moment dat alles als een kaartenhuis in elkaar stort, dat ik het deksel op mijn neus krijg en het te mooi was om waar te zijn. De contradictie van het verhaal is wel dat ik ook steeds meer hoop krijg. En misschien is dat ook wel hetgeen wat ik nu moet vasthouden. Want zonder dat is de wereld verloren. Ik heb mijn hele leven niet meer gekend dan in de boksring staan. Klappen ontwijken, klappen uitdelen en vooral niet te veel KO tegen de grond gaan. En nu mag ik de boksring verlaten en mag de strijdbijl op de grond gelegd worden. Diezelfde strijdbijl die al jaren trouw in mijn hand lag, klaar voor weer een nieuwe ronde. En ik sluit ook niet uit dat ik hem in de toekomst nooit meer ga nodig hebben. Want het leven komt in pieken en dalen, anders zou het ook maar saai zijn. De strijdbijl en ik zijn trouwe maatjes en die strijdbijl heeft mij ook beschermd en geholpen in de jaren dat demonen heel sterk werden. Maar we hebben ze samen verslagen. Niet voor altijd, maar wel voor een groot deel.
Wat er op mijn pad gekomen is, zijn dingen waar ik altijd van droomde. Ik bleef hopen op betere dagen en ze zijn er. En toch, ik reageer erop als een kat op water. Vroeger in de turnles moesten we over de bok en er zijn momenten geweest dat ik mijn aanloop nam naar die bok, mijn handen zette en toch naar de zijkant wegsprong omdat ik last minute bang werd. Ik zie het beeld nog zo voor me, en het illustreert wel een beetje hoe het nu voelt. De aanloop naar de bok en last minute wegspringen. Ik was bang en aarzelde het laatste moment. En toch weet ik dat dit over een tijd (als er tijd over geweest is) er weer anders in ga staan. Want ik ga blijven vechten voor waar ik in geloof, maar ook voor de dingen die ik zo graag wil. Of het nu gaat om dromen, healing, of mijn leven veranderen. Ik ben zo een paar keer bang weggesprongen van de bok. Maar toen na veel proberen en wegspringen heb ik zo’n grote aanloop genomen, ben ik ervoor gegaan. En ineens ging ik wel over de bok heen. Ook dat beeld probeer ik voor me te houden, want dat is wat er ook op een dag in het echte leven gaat gebeuren. Op een dag spring ik over die spreekwoordelijke bok heen 🍀