Beseffing: Ook jij mag fouten maken

Hoi allemaal! Je herinnert je vast nog wel dat ik schreef over mijn perfectionisme. Perfectionisme is goed voor een stuk, maar het kan je ook enorm naar beneden halen. Het is heel erg dubbel. Perfectionisme betekent ook dat ik van mezelf geen enkele fout mag maken. Terwijl als iemand anders naar mij toe komt en vertelt dat hij of zij iets serieus verkeerd heeft gedaan, ik ze altijd vertel dat dat menselijk is. Ja Nikita, het is menselijk. Dus waarom zou het dat bij mij niet zijn? Eigenlijk ben ik blij met deze realisatie.

(Bron)

Ik ben blij dat hij er kwam, en het kwam eigenlijk door iets wat ik niet zo leuk vond. Maar het gebeurt iedereen gewoon. En daar ben ik weer met mijn schoolresultaten. Ik vraag me soms echt af hoe ik volgend jaar zonder school door het leven zal gaan haha. Maar ik heb nogal een obsessie met de perfecte student zijn, perfecte cijfers halen. Eind elke maand zet onze school een rapport online met je taken, toetsen en attitudes van afgelopen maand. Ik had twee weken stage, was in Parijs. Alles samen heb ik eigenlijk maar 2 echte volledige weken les gehad. En daar kan je nu eenmaal niet veel taken en toetsen in geven. Dat is gewoon zo. De enige drie puntjes die erop stonden, waren dan ook praktijkpunten. En helaas waren dat twee onvoldoendes bij mij.

Ik moet eerlijk toegeven, ik schrok wel toen ik dat eerst zag. Als voorbeeldige student doe ik dat denk ik altijd. Dat is niet perse negatief. Maar ik merkte wel dat waar anders alle alarmbellen en paniek en alles ging rinkelen, ik een stuk kalmer was. Ik heb het toen ook aan mijn ouders verteld. Papa reageerde heel relaxed, hij zei dat het de volgende keer wel weer beter zou gaan. En dat is ook zo. Ik probeerde mezelf nog te bedenken waar het mis was gegaan. Maar dat is ONZIN. Soms loopt iets mis, soms heb je een onvoldoende. Is het dan nodig om dat meteen volledig te rechtvaardigen zodat het goed wordt? Nee, want we hebben ze allemaal. Iedereen heeft wel een keer een onvoldoende. Doorheen het jaar had ik zelfs nog geen enkele onvoldoende, dus eigenlijk zijn het de eerste twee van dit jaar. Ik sta nu al terug in de startblokken om na de vakantie gewoon hard te werken en ze op te halen. Want meer kan ik niet doen. Zal mezelf daar voor straffen en mezelf kleineren die cijfers doen verdwijnen? Nee. Zal mezelf iets liever behandelen die cijfers doen verdwijnen? Nee. Maar zal ik me door die tweede manier van denken en doen beter voelen? Ja, dat weet ik heel zeker.

Een gedachte die wel door mijn hoofd schoot tijdens die ontdekking op mijn rapport was dat mijn leerkrachten nu wel boos zouden zijn. Ook die gedachte kan ik verbranden. De week voor de Parijsreis sprak ik een van mijn leerkrachten namelijk (en het ging hier ook een stuk over) en ik vertelde toen dat ik door een misverstand iets van Nederlands niet optijd had ingediend. En ze zei dat de leerkrachten meteen zullen beseffen dat ik dit niet expres doe en het gewoon een menselijke fout is. En die gedachte kalmeerde me. Omdat het ook zo is. Het feit dat ik altijd in orde ben en zo graag hoge cijfers haal, betekent niet dat ik ook niet een keer mag falen. En eigenlijk is het niet eens falen. Want ik heb die cijfers zo opgehaald. Watch me. Next time better! Die beseffing is een opluchting, want ik heb mezelf voor het eerst in een hele lange tijd niet meer afgebroken na een fout. En dat voelt oprecht goed. Trotse Nikita!

Ga jij makkelijk met je eigen fouten om?