Hoi allemaal! Een beetje scrollen door Pinterest in (soms) inspiratienood kan blijkbaar wijze lessen opleveren. Dat ontdekte ik maar weer eens. Zo leerde ik iets heel belangrijks over mezelf en het gaf heel veel antwoorden. Ik was namelijk doelloos aan het scrollen op Pinterest en ineens kwam ik een naam van een fobie tegen. Atelofobie. Geen idee of jou die angst bekend voorkomt, maar dit betekent dus dat je echt angst heb voor imperfectie en alles wat niet perfect is. Daarnaast heb je ook altijd het gevoel dat je niet goed genoeg bent voor anderen, altijd alles fout doet en dus alles echt PERFECT wilt doen. Soms heet dat perfectionisme, soms wordt dat overgenomen door angst. In dit geval dus een fobie voor imperfectie
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Ik moet eerlijk zeggen, ik wil mezelf niet al te snel labeltjes opkleven. Anders pak ik mezelf misschien ook verkeerd aan of begrijp ik mezelf verkeerd en dan is het hek helemaal van de dam. Maar ik moet eerlijk zijn, toen ik googelde over deze fobie klonken alle teksten en uitleg me wel echt heel bekend in de oren. Ik kon ze zelf hebben geschreven. En er werd voor mij een heel stuk helder en dat is fijn. Het voelde echt een beetje als destijds in 2014 toen ik ontdekte dat ik HSP was. Hoewel een fobie het beste wel overwonnen wordt, wil je dat hij je leven niet overneemt.
Dat was het dus wel al een beetje aan het doen. Ik vond minder plezier in de alledaagse dingen omdat ik ze perfect wou doen. Zo ook de dingen die mij het allergelukkigst maken. Illustreren is daar een heel goed voorbeeld van. Ik wilde altijd de perfecte tekening hebben en mijn tekeningen vond ik meestal niks in vergelijking met anderen. En dat mag ik niet denken want ook ik heb een mooie tekenstijl en ik wil niet dat hetgene wat mij vrij maakt en me vrij doet voelen ineens weg is. Ik zou het erg betreuren, want ik denk dat er nog nooit een hobby me zo gelukkig heeft gemaakt. Daarbij is dat ook hetgene wat mij in de weg staat mezelf volledig te accepteren en lief te hebben. Dus zolang die angst niet gekelderd is, zal het altijd een muur tussen mij en mijzelf blijven denk ik. Want weet je, je kan je schuldig voelen over een foutje of iets wat je verkeerd deed. Maar je kan ook jezelf soms kapotmaken aan onzekerheid of angst. En ik wil nu eenmaal niet meer terechtkomen waar ik een jaar geleden stond. Ik vermoed ook dat dit de tijd is waarin ik die fobie heb gekregen, dat die dan langzaam aan in mijn leven en gedachten is geslopen.
Dat verklaart ook de complete flipmomenten en strijd in mijzelf als ik iets doe dat niet perfect is. Als een taak niet perfect is. Als ik een onvoldoende heb of als ik een mindere dag heb. En dat verklaart waarschijnlijk ook mijn obsessie met hoge schoolresultaten. Ik heb trouwens nog een voorbeeld waarin die angst eigenlijk heel hard naar boven komt. In de krokusvakantie was mama ziek, waardoor ik een groot stuk van het huishouden op mijn schouders kreeg samen met mijn zusje. Zo ook boodschappen doen. Ik had een lijstje opgesteld in het kladblok van mijn gsm, en alles wat ik moest meedoen stond daarop. Dacht ik. Ik had blijkbaar een paar dingen er niet opgezet en bovendien iets verkeerd begrepen. Dus ik ging met mijn zusje de boodschappen doen, alles mee. Thuisgekomen zette ik de boodschappen in de keuken en wilde ik mijn tasje afdoen, mijn jas aan de kapstok hangen en vervolgens relaxen. Tot mijn moeder zei dat ik dingen niet meehad en ze naar het avondeten vroeg. Ik was dingen vergeten en ze vroeg me om erom te gaan. En normaal maak ik me niet druk om een keer extra naar buiten gaan en zeker niet om mensen te helpen. Ik maak enorm graag mensen blij, ik help veel te graag mensen. Maar die dingen die ik niet meehad of verkeerd had begrepen, het hakte erin alsof het een schandaal was. Dus ik kreeg een huilbui en in mijzelf begonnen de bellen te rinkelen. Terwijl het iets stoms is. Ik bedoel, wie vergeet er een keer niet iets van de supermarkt of wie brengt er niet eens het verkeerde mee? Het is iets heel menselijks en iets wat iedereen kan overkomen. Maar dat ging er op dat moment bij mij niet in. Ik had een fout gemaakt en dat toonde mijn imperfectie. En dat was het probleem. Voor mijn periode van onzekerheid of de periode waarin ik mezelf ben kwijtgeraakt, kon ik die dingen meestal prima relativeren. Behalve als ik doodmoe was, maar geef toe, wie kan dan dingen relativeren? Het gaat gewoon om een simpele boodschap die ik vergeten was/verkeerd begrepen had. Geen wereldramp. Bedoel, een wandeling terug en het is opgelost. Maar toch leek het zo erg. En in dit soort situaties denk ik dan na of dat wel zo gezond is.
Had jij al van angst voor imperfectie gehoord?
Wat onwijs rot dat je hier zo mee worstelt! Ik kan me voorstellen hoe frustrerend het is als je je al slecht voelt wanneer je iets heel kleins verkeerd doet, wat eigenlijk vrij eenvoudig op te lossen is. Ik had nog nooit van deze fobie gehoord, maar ik kan me er zeker iets bij voorstellen. Zlef ben ik wel perfectionistisch, maar dat neemt niet zulke erge vormen aan gelukkig. Ik snap dat het heel moeilijk moet zijn om hier steeds mee te worstelen. Ik hoop oprecht dat je hierin iets milder voor jezelf kunt worden en een imperfectie op z’n tijd leert accepteren. Dat zou je waarschijnlijk al zo veel rust geven.
Het neemt langzaam aan mijn leven over, en dat is echt rot. Ik merkte dat ik hier echt al een lange tijd mee loop, maar het was altijd vrij doenbaar en ik kon dingen van me afzetten terwijl dat nu veel lastiger is. Het neemt soms echt mijn vreugde weg in dingen waar ik normaal veel plezier heb. Zelfs school. En daar zit ik wekelijks toch bijna zo’n 34 uur, dus dat zijn er wel veel. Dankjewel voor je hoop! Ik hoop het zelf ook, maar dit zal heel veel tijd vragen en ik ga mijzelf die tijd moeten geven ook. Dankjewel voor je mooie en lieve reactie! <3
Aan de andere kant ben ik trouwens ook blij dat het een naam heeft, want het voelde als een ware opluchting dat dit ‘normaal’ is. Bedoel, heel normaal is het niet maar ik ben niet de enige en ik ben niet gek aan het worden. Het voelde als een opluchting toen ik die tekst las.