Hoi allemaal! Afgelopen tijd is ook weer een heftige tijd geweest. Qua dingen die speelden in mijn leven, de drukte, de onzekerheid, gewoon alles. Het is een soepje geweest. Daarbovenop ontdekte ik ook tussen mijn twee stages door hoe perfectionistisch ik ben en mijn angst. Maar ik ben altijd blijven geloven dat er aan het eind van die lange, donkere tunnel een lichtje schijnt. Of in elk geval een zaklamp die je verblindt omdat het zo fel is. Ik denk dat ik vorige week maandag een schijn van die zaklamp heb gezien.
Ik geef het toe, ik vind het lastig om tegen mezelf te zeggen dat ik iets goed heb gedaan. Het moet altijd van een ander komen en niet iedereen gaat jou altijd vertellen dat je iets goedh ebt gedaan. We leven nu eenmaal in een wereld die elkaar niet makkelijk complimenteert. Helaas. Ik heb de afgelopen jaren wel een heleboel haat, onzekerheid en perfectionisme te verduren gekregen en moeten verwerken. Het ergste van al, het kwam van mezelf. Maar de afgelopen maanden werd het echt erg. Ik voelde me gevangen in perfectionisme en het was alsof ik de sleutel niet kon vinden. Het voelde alsof ik zo’n typische cartoongevangeniscrimineel (dat is geen woord, weet ik haha) was die met haar handen rond de tralies van het raam zat geklemd, te kijken naar die mooie buitenwereld. Waar ik niet van kon genieten. Omdat ik gevangen zat in mezelf, in mijn perfectionisme.
Tot ik vorige week maandag blijkbaar de sleutel vond en die cel openkreeg. Het was vrij onverwacht. Maar we hadden ontwerples en ik had mijn muziek ingestoken en had de programma’s geopend en ik was aan de slag gegaan. Ik zat ook in een flow die ik echt al lang niet meer heb gevoeld en ik was gewoon geconcentreerd bezig. Schaduw en lichtvlekken bijwerken op de illustratie van mijn paprika. Voor mijn eindwerk. Die flow voelde ten eerste al fantastisch. In de pauze kletste ik met mijn vriendin erover en voelde hoe trots en blij ik was. Ik weet nog dat ik zei tegen haar dat ik voor het eerst in maanden weer rustig en relaxed aan dat eindwerk bezig was. En dat voelde zo goed! Een beetje minder spanning mocht wel. Want het was echt niet meer gezond. En na de pauze keken we een video in verband met de andere lessen en ik was in het begin gefocust op de video en wat die man vertelde. Maar mijn gedachten dwaalden af en ik vond het nogal lastig om me te blijven concenteren. Alvast mijn excuses aan mijn leerkracht! Ik heb achteraf naar zijn uitleg wel geluisterd, dus ik heb alle leerstof mee 😉 Maar mijn gedachten dwaalden af naar wat ik de afgelopen jaren had gedaan en hoe mijn leven was gegaan. Hoe ik in verzorging naar beneden ben geslagen door stage. Hoe ik vervolgens zonder ervaring in mijn nieuwe opleiding kwam en niemand dacht dat ik door dat jaar ging raken. Hoe ik nu mooi in mijn specialisatiejaar zit. Hoe ik me door al die jaren van onzekerheid heb heengeslagen. Op de persoon die ik nu ben. En ik voelde me zo trots. Eventjes maakte het niet meer uit wat er aan de gang was, ik voelde me echt trots op wie ik geworden was. En ik meen het. En het voelde zo goed om dat na al die jaren weer eens te voelen 🙂 Deze mooie vordering deelde ik graag met jullie!
Maar ook voelt het zo fijn. Ik kan weer met trots naar de dingen kijken die ik maak of ontwerp. Ook de zelfzekerheid is op gang aan het komen en dat is zo fijn! Ik heb hier jaren mee gestruggeld en het komt eindelijk echt goed. Weet je, ook gewoon dat meisje dat door iedereen is gekleineerd vroeger en gepest. Ze is nog steeds dat lieve meisje gebleven en ik ben vandaag de dag een persoon waar ik echt blij mee ben. Ook gewoon iets wat ik me niet kon voorstellen. In mijn periode van onzekerheid en zelf kwijtraken was ik zo verafschuwd van mezelf. Ik kon me niet eens voorstellen dat ik op een dag weer met een glimlach naar mezelf zou kijken of mezelf werkelijk terug zou accepteren. Ik denk dat ik mezelf langzaam aan weer in mijn armen aan het sluiten ben. En echt, dat lucht op. Je kan het je niet voorstellen! Op naar nog meer zelfliefde! <3
Wanneer voelde jij je voor het laatst trots?
<3
<3
Wauw, wat ontzettend mooi dat je op deze manier naar jezelf kon kijken en een sprankje welverdiende zelfliefde kon voelen. Je bent het zo waard. Ik hoop dat je alleen maar nog meer van dit soort fijne momentjes kunt voelen en gepast trots op jezelf kunt zijn! ♥
Dankjewel! Ik hoop het ook, maar ik ben op weg naar een betere zelf. Voor mezelf dan. En daar twijfel ik niet aan! Het komt wel goed. Dankjewel voor je hele lieve reactie Romy <3
Het kan altijd een gevecht zijn en blijven om trots op jezelf te kunnen zijn. Maar geef nooit op. Het klinkt altijd erg cliché, maar dingen als ‘je moet eerst van jezelf houden, voor iemand anders van je kan houden’ en ‘wat anderen over je denken, daar moet je geen aandacht aan schenken’, maar het is heel belangrijk dat je van binnen goed voelt over jezelf. Daardoor maakt het minder uit als je eens een foutje maakt (waar je van leert!), of als anderen je niet op prijs stellen (er zijn ook altijd mensen die je wél op waarde schatten).
Ik was best wel trots op mezelf, dat ik het heb aangedurfd om eindelijk te gaan doen waar ik denk dat ik goed in ben XD En het is eng, maar ik vind het ook erg leuk.