Hoi allemaal! Ik ben jaren gepest geweest en gekleineerd. Ik weet dus als geen ander hoe het is om commentaar te krijgen op wie je bent of wat je doet. Vroeger zou ik daardoor mijn karakter laten slinken. En ik merk dat ik dat de dag van vandaag ook nog wel eens zou doen. Maar eigenlijk is dat enorm jammer. Dat geldt niet alleen voor mij. Ik werd ermee geconfronteerd afgelopen tijd, want we hebben toch zo gemakkelijk een mening en commentaar op alles en iedereen. We kunnen onszelf op heel veel manieren tekort doen. Maar ik heb het deze keer op meningen en commentaar van anderen. Vandaag wil ik er eens iets over vertellen.
Laat ik beginnen met mijn gevoeligheid. Ik begon vroeger bij alles te huilen of dingen te dramatiseren. Soms ben ik ook te dramatisch, dat geef ik eerlijk toe. Als ik mezelf dan gekalmeerd heb of teruggefloten in het ergste geval, dan besef ik dat meestal wel. Maar ik kreeg jarenlang te horen dat ik te gevoelig was en moest veranderen, waardoor ik dat ook ging doen. Ik zette een ‘masker’ op, voor zover ik dat kon. Meestal als ik al zelfs iets probeer te verbergen zal mijn gezicht het toch wel vertellen. Of mijn lichamelijke reactie. Hoewel ik ook heel lang wist te verbergen dat ik ongelukkig was op de hogeschool, want mensen schrokken er ergens ook wel van dat ik wilde stoppen. Anderen hadden ‘t zien aankomen. Ik verborg destijds mijn gevoeligheid, om maar aanvaard te worden en erbij te kunnen horen. Toch heeft dat nooit gewerkt. Mijn gevoeligheid is krachtig en laat zich niet zomaar verstoppen. Net zoals veel eigenschappen van mij. Toen ik hard werd voor mijn omgeving of mezelf, maakte me dat absoluut niet gelukkig. Uiteindelijk ben ik wel trots gaan worden op mijn gevoeligheid en heb ik hem niet meer verborgen. Maar nu de dag van vandaag denk ik vaak: waarom? Waarom zou ik mijn gevoeligheid verbergen? Dat maakt mij net de Nikita die ik en andere mensen kennen. Dat maakt mij mij, het hoort bij mij. Dus waarom zou ik mezelf tekort doen en dat wegsteken? Want ik ben absoluut niet gelukkig als ik mijn gevoeligheid moet onderdrukken. Meer nog, als ik een lijstje Happy Moments tevoorschijn tover, dan komt dat genot of die dankbaarheid net uit die gevoeligheid. Dus waarom zou ik dat moeten wegduwen?
Maar ik heb dat met heel veel dingen. Leeftijden en hobby’s bijvoorbeeld. Ik ken een Youtuber die tegen de 30 is denk ik, en zij houdt van My Little Pony. Haar kamer ligt er vol mee. Inmiddels volg ik haar niet meer, en niet vanwege die obsessie. Ook mijn interesses qua kanalen veranderen. Maar ik heb haar wel heel lang gevolgd. Ze krijgt haat over zich, maar heeft zoveel fans die om haar geven voor wie ze is. Die haar volgen om de persoon die ze elke keer weer is. Ik snap de haters niet. Die vrouw (want inmiddels is ze geen meisje meer) doet niks verkeerd. Ze uit alleen maar waar zij blij van wordt, net als velen op sociale media. We doen niet anders. Ze heeft het nooit verstopt vanuit schaamte voor haar leeftijd, ze is altijd haar heerlijke zelf gebleven. En ik vind dat goed. Want dat maakt haar gelukkig, dus waarom zou ze dat moeten veranderen? Als dat is wat zij leuk vindt en wat haar doet shinen in het leven, wie zijn wij dan om daar een probleem van te maken. Oke, ze is tegen de 30 en houdt van My Little Pony. Maar who cares dat ze 30 is? Ze doet er niemand kwaad mee, dus waarom zouden we daarop haten? Gewoon omdat My Little Pony niet voor haar leeftijd is? Jammer, want op doen wat je gelukkig maakt staat geen leeftijd.
Ik vind het gewoon erg dat we mensen zo kunnen kleineren en beledigen voor de persoon die ze zijn. Misschien is K3 ook wel niet meer voor mijn leeftijd, maar dat is wel wat mij gelukkig maakt. Ik krijg energie van de liedjes op een slechte dag. Mijn kledingstijl is soms een tikkeltje kinderlijk, waardoor ik geen stijl heb die een 21-jarige zou dragen. Maar ik weet wel een ding zeker. Als ik ‘s ochtends voor de kast sta te twijfelen en uiteindelijk toch iets pak, voel ik me er goed in. Dan ben ik gelukkig. Misschien is dat niet altijd wat de mensen om me heen zouden dragen, maar dat hoeft niet. ‘t Is niet je beste vriendin of je zus die die kleding moet dragen, maar jij. En jij moet je er goed in voelen. Net als veel in het leven. Zolang je geen mensen kwetst of oorlog voert, dan is het prima. Het leven is veel te kort om het door een ander in handen te laten nemen of jezelf tekort te doen. Want voor je het weet is je leven voorbij. Echt waar.
Doe jij jezelf soms tekort om meningen van anderen?