Hoi allemaal! De laatste tijd is gek geweest en op heel veel gebieden. Ik denk dat de meeste mensen wel weten wat ik bedoel. Mijn leven stond op zijn kop sinds ik afgestudeerd ben van de middelbare. Dat was daarvoor al een stukje, maar toen kon ik er nog mee omgaan. Nu een pak minder. En het is natuurlijk wel iets helemaal anders om lessen te volgen in een lokaal dan effectief te werken. Het zijn twee dingen die je niet kan vergelijken met elkaar. Het werkleven vergt veel meer energie op den duur. Maar misschien heb ik nu mijn rust wel gevonden.
Toen ik hoorde van verschillende mensen dat ik nog een tijdje niet in orde zou zijn schrok ik daar best wel van. Ik ben nu eenmaal iemand die graag dingen aanpakt en leeft. Dat is wie ik ben en dat zijn fantastische eigenschappen. En dat zijn ook dingen die me altijd zullen helpen. Maar nu is dat eventjes een vloek want ik moet aanvaarden dat ik zal moeten rusten en bijkomen van ALLES wat ik doe. Behalve de ontspannende dingen natuurlijk. Een half dagje de stad in met familie? Zal ik de avond zelf kapot van zijn. Geen energie meer. Als ik een sim was geweest zou m’n energiemeter rood zijn. Knalrood. Ik dacht dat het beter ging omdat ik me ook beter voel en dat ik weer verder kon. Maar ik ben geen superster in mezelf tijd geven, nooit geweest. Ik ga daar niet omheen draaien, het is zo en ik weet het. My bad. En toen mensen me zeiden dat ik mezelf tijd moest geven om te herstellen had ik zoiets bij mezelf van; nog meer tijd!?
Terwijl ik om eerlijk te zijn mezelf na een maand alweer in volle glorie verwacht. Na het randje van een burn-out is dat onrealistisch. Toch wanneer je weer je voeten op het werkveld zet. Ik ondervind het nu ook en vorige week was er iemand die mijn ogen opende met een berichtje van ‘m. Ik besefte ineens dat ik mezelf echt wel nog meer tijd zou moeten geven. Ik ben er dankbaar voor, want ik ben met mijn neus op de feiten gedrukt. En hoe schrikwekkend dat ook was, ‘t was misschien wel net wat ik nodig had. Iemand die me een ‘belletje uit realiteit’ gaf. Of hoe je dat ook zegt. Ik dacht op een gegeven moment bij mezelf, waarom probeer je het niet gewoon? Waarom leg je die strijdbijl niet gewoon neer en leg je je neer bij je lot? En dat heeft me wel geholpen.
Ik heb het al duizend keer gezegd tegen vele mensen en ook op mijn blog geef ik altijd het advies mee dat je sommige dingen nu eenmaal moet aanvaarden. Dat dat veel rust en vrede zal geven. I think it’s time to practice what I preach zoals Kesha zou zeggen. Sindsdien heb ik inderdaad meer rust. En mijn weekoverzichtje van de week zat vol met rustmomenten en dat zal het nog een tijdje zijn. Wil dat zeggen dat ik nooit meer toffe dingen ga doen? Natuurlijk niet. Ik heb nog zoveel leven voor me en daar wil ik iets moois van maken. Er staan ook wel een paar dingen op mijn planning die ik nog wil doen en waar ik naar uitkijk. Ik zal het alleen de komende tijd (misschien jaar) gewoon moeten hebben van de kleine en minder intensieve dingen. De kleine gelukjes. En niet van te gekke reizen of uitstappen naar pretparken. Al die dingen zullen gewoon niet eventjes op de lange baan vliegen vrees ik. En dat is oke. Net zoals m’n ambities. Die dingen gaan gewoon ‘eventjes in de koelkast’. Ik heb nog steeds dromen. Maar nu eerst en vooral ligt de focus op mezelf. Herstellen van wat ik heb meegemaakt. En ik heb het idee dat ik daar ook nooit volledig van hersteld zal zijn. Dat er altijd een litteken zal achterblijven. Eerst maakte dat me bang en had ik echt schrik dat ik voor het leven zou getekend zijn. Dat was gewoon een hele angstige gedachte. Maar een litteken is inderdaad voor altijd. Maar een litteken betekent ook dat je sterker bent geweest dan hetgene dat je wou vermorzelen. Dus nee, littekens staan niet voor zwak of opgever. Ze staan juist voor sterk. En dat bedoel ik zowel fysiek als mentaal.
Welke beslissing of situatie moest jij noodgedwongen aanvaarden in je leven?