Hoi allemaal! Normaal ben ik die enthousiaste Nikita die blij is en van alles blij wordt. Ik ben een optimist en iemand die het liefst alles in het zonnetje ziet. Helaas heb ik vele klappen te verwerken gekregen en heb ik ook wel eens niet zo leuke dagen. Zoals iedereen. Ik kan wel gaan doen alsof alles perfect loopt en ik gelukkig ben nu. Maar dat wil ik niet, ik wil eerlijk zijn op m’n blog. Ik heb gewoon een enorme dip en ik raak niet achter de oorzaak. En dat frustreert me misschien nog wel ‘t meest. Ik heb wel een paar ideetjes waar het aan kan liggen.
Ik loop over m’n eigen grenzen heen…
Eigenlijk voel ik mijn grenzen perfect aan en dat is een zegen want er zijn mensen die dat niet kunnen. Er gaat vaak automatisch een stemmetje in mijn hoofd dat zegt; Nikita, je bent erover aan het gaan. En net zoals heel vaak negeer ik dat stemmetje. Waarom? Ik denk dat ik daar ook wel de oorzaak van weet, maar goed is het natuurlijk niet. Want ik weet dat als ik zo doorga er wel eens een dag zal zijn dat ik mezelf te ver duw en dan is het te laat. Een mens kan maar tot een bepaald punt gedreven worden tot hij of zij breekt. En hoe een grote doorzetter en hoeveel hoop en positiviteit ik ook heb, ik heb ook een breekpunt. Ik heb het gelukkig nog nooit echt bereikt. Maar als ik zo doorga, dan durf ik er geld op te zetten dat dat wel eens gat gebeuren.
Ik denk in anderen hun plek – ik denk gewoon te veel na
Van de week werd ik er duidelijk op gewezen dat ik te veel nadenk. Niet op een grove manier, echt op een adviserende manier gelukkig. Ik werd me er bewust van hoe waar dat is. Mijn hersenen staan nooit stil. Ergens handig, want ik haal veel wijsheden uit die hersenpan van me. Maar er bestaat ook zoiets als te veel nadenken. En ook denk ik in anderen hun plaats. Maar het punt is dat je niet kan weten wat anderen denken. Ik merk dat heel vaak. Als ik een eigen keuze maak of voor mezelf kies. Dan denk ik van ‘oh nee, die persoon zal me nu waarschijnlijk heel egoistisch vinden’. Maar achteraf krijg ik dan te horen dat die persoon dat helemaal niet dacht. Je kan voor anderen gaan proberen te denken, maar dat werkt nooit. En klopt ook vaak niet. Op die manier kwel ik mezelf dagelijks en natuurlijk is dat niet echt goed voor m’n welzijn. Dat klinkt vrij logisch.
Het weer wordt weer somberder
Ik heb last van het vallen van de bladeren zoals je dat zo mooi kan zeggen. Vroeger kwam die winterdip pas aanzetten tegen december, wanneer het echt koud en guur was. Maar dit jaar is hij dus een paar maanden eerder gezet. Helaas voor mij. Het vallen van de bladeren betekent gewoon dat ik dus een herfstdip heb. Ik mis de zomer oprecht en hoewel ik wel heel graag wegkruip in mijn zachte hoodies, mis ik het blotebenenweer en het weer waarin ik in shirtjes naar m’n werk kon en van het zonnetje kon genieten. Helaas moet ik daar weer een jaar op wachten. Ik doe m’n best er het beste van te maken. Maar dat is niet altijd evident.
Frustratie om mijn tekort aan energie
Hier schreef ik al eens eerder over. Mensen zeggen altijd dat ik moet kijken naar wat wel lukt. Op zich kan ik dat wel en ben ik daar ook wel dankbaar voor. Maar ik ben normaal een bruisend persoon die vol plannen, ideeën en vooral een bom aan enthousiasme zit. Het feit dat ik mijn wilde plannen niet kan waarmaken frustreert me. Ik mis mijn oude ik. Niet die die zichzelf haatte natuurlijk. Maar wel die ik die eindeloos veel energie leek te hebben en alles aankon. Ik heb een zware klap gehad het afgelopen jaar wat betreft energie. En eigenlijk moet ik me er gewoon bij neerleggen dat ‘t nog een hele lange tijd zal duren voor ik weer de oude ben. En of ik ooit weer de oude zal worden. Misschien heeft die klap me wel ‘gedeukt’ voor het leven. Dat is niet pessimistisch denken. Het is realistisch. Van alles wat je meemaakt in je leven draag je de schade of juist de goede kanten mee, ze maken je tot wie je bent. Dus misschien zal dit altijd wel een rol spelen in m’n leven.
Het beste wat ik nu gewoon kan doen is mezelf laten zijn. Mijn werk goed doen, genieten van de goeie momenten en rusten in mijn vrije tijd. En aanvaarden. Alles in het leven is tijdelijk, ook deze periode en dit gemoed. Dus op een dag kan ik terugkijken op dit artikel en beseffen dat het voorbij is gegaan en dat ‘t beter gaat. Dat geeft hoop. En hoop doet leven. Er komt een dag dat ik niet meer hoef te dromen van al die dingen.
Heb jij soms een herfstdip of een winterdip?
Wat rot om te horen zeg dat je flink worstelt met een dip op dit moment! Soms heb je helaas periodes waarin je je flink down kunt voelen zonder direct te weten waarom. Dat kan alleen al komen door het weer of – dat is bij mij weleens zo – doordat je na een drukke periode wat meer rust hebt en opeens stilstaat bij heftige dingen die je hebt meegemaakt. Laat het er zijn, hoe rot dat ook is. Alleen al accepteren dat het wat minder gaat kan soms helpen. Hopelijk voel je je snel weer ietsje beter <3
Ik denk dat je de nagel op de kop hebt geslagen. Maar ik ben er mee bezig en heb de oorzaak al achterhaald. Ondertussen verzamel ik geluksmomentjes en probeer ik mezelf lief te behandelen en voor mezelf te zorgen. Maar ik denk dat jij ook zeker wel een punt heb. En ja, accepteren dat ‘t eventjes niet gaat zoals ik het wil zal me waarschijnlijk ook al heel veel opleveren. Dankjewel voor je lieve reactie <3
Winterdip, hierzo *zwaai* meestal komt die in januari aanzetten, als de warmte en de lichtjes van de feestdagen achter ons liggen.
Trouwens, kan ook een vitaminetekort zijn, die dip. Dat was vorig jaar toch zo, toen ik een vitamine-D-tekort had (zoals 80% van de Belgen ofzo). Daar een supplement van nemen heeft me er wel weer bovenop geholpen. Al speelt er natuurlijk vaak ook andere stuff mee, en niet enkel vitamines.