Hoi allemaal! Wat ik vandaag vertel ik vrij persoonlijk, maar daarom wil ik het niet weghouden van m’n blog. Ik heb ook het idee dat ik er deugd van zal hebben het uit mijn vinger te schrijven, want dat lucht nu eenmaal op. Leven is niet altijd simpel en het is zeker niet altijd rozengeur en manenschijn. Iedereen heeft wel eens tegenslag en we hebben allemaal moeilijke periodes. Het beste wat je dan kan doen, is jezelf tijd geven. Laat dat nu net geen talent van mij zijn. Mezelf opjagen en over mijn eigen grenzen heen duwen daarintegen wel. Gelukkig ben ik het stap voor stap toch aan het leren. Voor het misgaat.
Ik kom uit een moeilijke periode, een heel stressvolle. Hier en daar zijn er ook nog wel stressvolle dingen bezig in mijn leven. Er ligt een dierbare van mij in het ziekenhuis, gelukkig aan de betere hand. De dingen waar ik zoveel problemen mee had de afgelopen jaren zijn langzaam aan aan het zakken. Ik heb het idee dat de dingen eindelijk op hun plek aan het vallen zijn. Ook met mijzelf, ik begin mezelf te aanvaarden voor wie ik ben en dat is al een tijd zo. Ik heb ook het idee dat wat ik doe eindelijk goed genoeg is voor mezelf. Tot op een punt; mijn energie. Daar loopt het altijd mis.
Ik ben geen held in mezelf tijd geven, nooit geweest. Het is niet dat ik ongeduldig ben, ergens wel. Maar het ligt aan iets anders. Ik heb ambities, dromen en vooral een grote vechterslust. En ik ben iemand die graag verder gaat met haar leven en dingen bereikt. Zoals ik al zei, ik heb ambities. Dat ik daar geen energie voor heb, frustreert me dan. Maar het is wel de realiteit. Het gaat gelukkig al beter, anders was ik niet begonnen met werk zoeken en terug mijn leven oppakken. Op dat gebied gebruik ik makkelijk mijn verstand. Gelukkig. Mijn werk bevalt me ook en het gaat goed. Ik moet me gewoon aanpassen aan het terug fulltime werken. Maar dat komt wel goed. Mijn probleem is dat ik mezelf in mijn vrije tijd weinig rust gun. Omdat het me frustreert dat ik op mijn vrije dagen zo weinig fut heb om dingen te doen. Ik wil toffe dingen doen, plezier maken en genieten van mijn leven. En ik mis dat ook wel, de dagen waarin ik eindeloos veel energie leek te hebben. Maar de realiteit is ook dat ik zal moeten aanvaarden dat het nog een tijdje zal duren voor ik volledig terug de oude ben. Het komt heus wel terug, daar ben ik zelf ook van overtuigd. Maar het zal gewoon heel veel tijd vragen. En rustige opbouw. En daar zal ik me moeten bij neerleggen. Willen of niet. De frustratie die ik daarbij voel vind ik heel lastig om onder woorden te brengen, dus misschien is dit een heel onsamenhangende brij tekst. Maar dat is niet erg. Ik heb de afgelopen tijd gestreefd naar echtheid, en niet naar perfectie. Dat is een denkwijze en levenswijze waar ik mezelf naar toe leef. Want zo ben ik veel gelukkiger en vrijer.
Vind jij het lastig jezelf tijd te geven?
Wat een mooi artikel, erg herkenbaar ook. Ik vond het altijd moeilijk om mezelf de tijd te geven, maar heb inmiddels geleerd dat als je jezelf de tijd geeft, je hier vaak iets waardevols voor terug krijgt.
Het is inderdaad belangrijk om genoeg rust te pakken en jezelf weer te laten wennen aan het werken. Zelf moet ik ook echt genoeg rust pakken omdat ik weinig energie en chronische klachten heb. Blijft lastig, maar als ik het niet doe gaat het mis.
Lastig hé, die tweestrijd tussen zoveel graag willen, zoveel dingen leuk vinden, gecombineerd met dingen die ‘moeten’ (werk) en een niet optimaal energiepeil…
Maar fijn dat het je nu stilaan wel lukt om jezelf tijd te geven en goed voor jezelf te zorgen, ook door begrip en gevoel te hebben voor wat jij nu nodig hebt.
Ik ben er ook niet goed in. Ik voelde altijd veel druk van mijn omgeving om niet toe te geven aan mijn vermoeidheid maar zo goed als mogelijk te blijven doorgaan, Ook jaargenoten van vroeger die een uitdagende baan hadden, carrière maken, de wereld rondreizen en dat op facebook etaleren. Dus wat ik deed, leek niet goed genoeg.
Tot ik vorig jaar bij die dokter terechtkwam, die oprecht bewondering had dat ik überhaupt nog aan het werk was, gezien mijn energieproblemen. Gek hé, dat het pas is als zo iemand het erkent, ik het zelf ook kan erkennen dat het ik het gezien de omstandigheden nog niet zo slecht doe.
Is inderdaad lastig! Maar stapje voor stapje kom ik er wel doorheen, komt wel goed.
Ik herken je reactie wel. Het is ook niet makkelijk om de dagelijkse dingen te moeten schrappen vanwege je energie. Dat is hatelijk en zeker als de mensen om je heen wel allerlei toffe dingen doen en een toffe baan hebben. Maar ik vind het wel knap dat je naar de dokter bent gegaan, erkennen dat er een probleem is al een grote stap. Eentje die vele andere stappen in gang zet. Ik ben trots op het feit dat je nog steeds aan het werk bent naast je energieprobleem. Dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend of makkelijk. Dus goed bezig!