Hoi allemaal! Ik typ dit vlak voor ik ga slapen (badhabit) maar ik moest gewoon eventjes iets kwijt. Ik wilde vorige week werken aan positiviteit en dat wil ik nog steeds. Maar ik merkte vandaag iets op en dat wilde ik toch graag eens delen.
Ik merk dat ik me niet verdrietig mag voel van mezelf. Ik duw het weg. En dat ligt niet aan die uitroep dat ik meer positiviteit in mijn leven wil. Ik heb dat altijd al gehad. Maar nu met Corona is het sterker denk ik. Ik werk vijf dagen per week dus dat hele dagen thuiszitten is voor mij niet van toepassing. Ik heb eten, ik heb een dak boven mijn kop. Maar toch ben ik verdrietig. Het maakt me gefrustreerd en verdrietig dat ik niet kan afspreken met maten. Toen ik langs de bibliotheek wandelde om te gaan wandelen op de dijk voelde ik een soort van steek in mijn hart omdat ik het mis om daar te gaan. Ik mis heel veel en dat terwijl de wereld om me heen nog steeds vol met gelukjes zit.
En toch hebben wij het hier zo goed. Er zijn nu landen waar Corona is losgebroken en ze in volledige lockdown zitten. In de derde wereld. Zij hebben nu twee problemen. Want als zij niet kunnen werken, hebben ze geen geld en geen eten. Dus die hebben twee problemen nu. Hongersnood en Corona. Die mensen hebben sowieso zoveel meer problemen want het leven is daar niet ideaal. En wij? Wij kunnen als we honger hebben naar de winkel lopen (liefst niet te veel) of als we het beu zijn eventjes een wandeling doen. Met afstand natuurlijk. En ik zit nog wel in een sector die blijf doordraaien. Dus ik zou eigenlijk gewoon niet mogen klagen en dankbaar moeten zijn. En dat ben ik ook. Maar dat blij zijn, dat lukt niet altijd.
En ik vind het zo stom. Want ik heb alles om een gelukkig mens te zijn en toch ben ik verdrietig. Ik mag ook gewoon niet zo hard voor mezelf zijn, maar ik denk dat dit wel overwaait. Meestal kom ik wel tot zinnen, ook hier zal dat gebeuren. Maar dit moest eventjes van mijn hart voor ik in mijn bed kroop. En nu kan ik met een veel lichter hartje gaan slapen 🙂
Waw, mooi geschreven! Ik vind het zelf helemaal geen bad habit om voor het slapen gaan te schrijven. Integendeel zelfs. Of dat dit nu online is of niet. Het helpt mij altijd om een vaag gevoel tastbaarder te maken en daarmee ook los te laten. Het moet niet altijd opgelost, of verdwijnen, maar wel grijpbaar worden. Zoiets. 🙂
Je hoeft eigenlijk jouw gevoelens te minimaliseren omdat er ergere dingen in het leven zijn (voor anderen). Als jij je verdrietig voelt, dan mag dat. Als jij je zo voelt, hoef je dat niet te vergelijken met andermans problemen. Het toont wel dat je inzit met je medemens en dat is mooi. Maar je mag zeker voelen wat jij voelt!
Dankjewel voor je mooie reactie! Je hebt gelijk trouwens, ik moest het me alleen realiseren. Dankjewel voor het compliment ook! Dat is echt heel lief
Ik heb het je ook al gezegd hé, wat Tamara zegt. Het is niet omdat ze het ergens anders slechter hebben dat jij je niet verdrietig mag voelen. Je moet je eens inbeelden hoe dat in de omgekeerde richting zou werken: dat je je niet blij mag voelen omdat ze ergens anders blijer zijn. Slaat nergens op 🙂 Maar inderdaad, het toont wel aan dat je met de wereld in zit en dat is wel een mooie eigenschap. Laat je gevoelens maar toe, je weet zelf uit ervaring ook dat het niet helpt om dat allemaal weg te steken.
Je hebt gelijk. Heel veel gelijk zelfs. En met dat inzicht uit de omgekeerde richting sla je de nagel al helemaal op de kop. Hoe absurd zou het zijn als we zo beginnen denken. Dus het hoeft ook niet met verdriet. Dankjewel voor je complimenten trouwens! 🙂
Die gevoelens moet je zeker niet opzij schuiven hoor Nikita. Het is normaal dat je die zaken nu mist en dat je daar triest om bent. Dat heb ik zelf ook nu ik mijn familie en vrienden niet kan ontmoeten. Ik vind het niet erg om vaak alleen thuis te zijn maar normaal worden die dagen wel af en toe onderbroken door een rustige bijpraat-dag met een vriendin en doordat dat nu niet het geval is voelt het echt aan als een gemis. Ik denk echt dat ik die ontmoetingen én knuffels hier na nog meer ga waarderen dan voorheen.