Hi allemaal. Ik ben de laatste tijd niet echt actief geweest op mijn blog. Of de storm is overgewaaid kan ik niet zeggen, ik kan niet in de toekomst kijken. Ik keek er tegenop om dit artikel te schrijven en niet omdat het niet goed voelt. Maar omdat dit een zwaar onderwerp is. Ik ga het toch doen, want ik vind het belangrijk om open te zijn. En zeker nu in coronatijd is het fijn om te weten dat je niet de enige bent die struggelt met mental health. Eigenlijk altijd, corona heeft daar eigenlijk niks mee te maken. Maar ja, dit wordt een lang verhaal. Klik vooral weg als je geen goesting hebt in mijn verhaal, dat neem ik niet persoonlijk op. Als je toch blijft lezen, bedankt. Ik waardeer het.
Laten we beginnen bij het begin. Het gaat niet perse slecht met mij. Ik heb nog heel veel goeie momenten en ik denk wel echt nog helder na en zit vaak wel gewoon goed in m’n vel. Maar er zijn ook heel veel dagen en momenten dat dat niet zo is. En dat beangstigt me dan. Ga ik nu lopen zeggen dat ik depressief ben? Nee, zo erg is het gelukkig niet. Maar er zijn wel echt momenten dat ik weet dat er iets niet klopt. Ik ben van plan komende week terug een weekoverzichtje te schrijven en die momenten wil ik daar ook in implementeren. Als ik niet vergeet foto’s te maken en notities te trekken. Het was niet zo dat de afgelopen weken zo’n hel waren dat ik geen overzichtje schreef. Ik vergat gewoon letterlijk foto’s te maken en het bij te houden in notities. En dan zat ik aan het einde van de week zo van; tjah, zo gaat het niet lukken. En elke week houd ik mezelf voor om het wel te doen, maar het gebeurt niet. Goeie uitleg dit. Maar nee, het is dus niet omdat het zo slecht gaat. Meer om mijn geheugen, wat ook niet verrassend is.
Die zware momentjes gaan dan van nadenken over wat m’n diagnose wordt, pijntjes, rouwen om dingen die ik (tijdelijk) niet meer kan. Maar ook corona. Ik ga op beide ingaan, laat ik beginnen met mijn diagnose. Ik weet niet waar ik me aan ga kunnen verwachten, welke diagnose ik ga krijgen. Het besef dat je misschien chronisch ziek bent, dat op je 23ste te horen krijgen is confronterend. Ja, er zijn mensen die op hun 16 al reuma krijgen. Ik ben ook dankbaar dat ik tot mijn 23 jaar gezond ben geweest. Een goeie vriendin van mama en mij zei laatst ‘je hoort op die leeftijd niet bezig te zijn met onderzoeken voor pijn en vermoeidheid. Of je hoort die klachten niet te hebben’. Ze zei dat niet in de offensive manier van ‘ik geloof je niet’. Meer in de bezorgde manier. Maar ik voelde wat ze bedoelde. Het hoort niet. En nee, het leven is niet eerlijk en ik ben niet zielig. Maar vrienden van mij zijn dromen aan het waarmaken, studeren, reizen. Dat zijn dingen die ik ook nog ga kunnen, maar het zal mij veel meer moeite kosten en heel veel rust achteraf. Weet je, dat verschil is er wel en dat doet pijn. En dat is oke. Ik verlies misschien een deel van mijn gezondheid en het is heel normaal dat ik daar verdrietig om ben. Maar het zijn zware momenten. Er zijn ook echt momenten dat het moeilijk is om mezelf uit die dip te krijgen. De dingen die me dan echt enthousiast krijgen zijn dan niet meer dan een sprankeltje. Zelfs dat niet. Soms zijn dagen echt een opgave om dingen te doen en niet een hele dag in m’n bed te blijven liggen slapen of piekeren. Ik weet niet wat het is, maar het is in elk geval niet helemaal juist. Gelukkig heb ik ook heel veel goeie momenten en daar trek ik me aan op. Juist nu.
En daarnaast corona. Ik zei al in een van mijn vorige schrijfsels dat ik een risicopatiënt ben door mijn longen. Veel mensen vinden het normaal dat ik zo bezorgd ben dan. Maar eigenlijk is dat bijna het laatste van m’n zorgen. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk kan mijn eigen gezondheid me wel schelen en natuurlijk wil ik geen corona krijgen. Maar ik werk in een winkel. Ik mag ook nog werken want voeding. Maar ik hoor verhalen van mensen. Zoveel mooie mensen verliezen dierbaren, moeten hun zaak sluiten door de tweede lockdown. Zoveel mooie mensen moeten hun plannen opschorten of verplaatsen door corona. En als ik dan zie hoe sommige mensen gewoon die maatregelen negeren. Ik mag me er niet kwaad in maken want dat helpt niet en ik ben ook niet perfect. Maar sommige mensen laat het echt koud. Het doet me pijn dat zoveel mensen dromen kwijtraken, dromen zien kapotvallen of mensen moeten afgeven door corona. Dat raakt me nu meer dan ooit. Meer dan m’n eigen gezondheid. Natuurlijk staan mijn onderzoeken hier ook op het spel. Maar die lopen niet weg. Die komen wel als de situatie ‘beter’ is. Mensen die hun zaak verliezen, dierbaren verliezen. Dat komt nooit meer terug. Sommige mensen hebben jaren keihard gewerkt om een mooie zaak te krijgen en te runnen en moeten die nu afgeven. Het raakt mij keihard. Er is een avond geweest dat ik thuiskwam en begon te huilen. Ik begrijp aan de andere kant de mensen die niet luisteren ook wel. Het duurt al zo lang, we raken het allemaal moe en we willen allemaal terug dat dingen normaal worden. Maar dit is niet de manier. Zo wordt het alleen maar erger. Ik ga geen politieke praatjes slaan want daar ben ik niet slim genoeg voor. Maar dit is wat ik voel en dat is mijn mening. Dus ja, corona raakt me. Ik ben gestopt met luisteren naar de cijfers gewoon omdat het me echt aan het breken was op een gegeven moment. Ik vroeg me dan af of dat betekent dat ik niet meer ‘care’ om wat er aan het gebeuren is. Maar het feit dat ik zo meeleef met die mensen, dat bewijst het tegendeel.
Dit was mijn verhaal voor nu, ik ben blij dat ik het geschreven heb.
Vervelend dat het even niet zo lekker met je gaat. Wel begrijpelijk gezien de situatie waar je in zit. Take care!
Vervelend te lezen dat het even niet zo lekker gaat, begrijpelijk maar dat maakt het niet minder vervelend. Let op jezelf en het is vervelend geen grip te hebben op mensen met de ‘don’t care’ houding.