Er is altijd hoop. Mijn verhaal over zelfliefde en acceptatie

Hi allemaal! Al vier jaar ben ik blogger. Dit jaar worden dat er vijf. In die tijd ben ik gegroeid, heb ik lessen geleerd. Maar het mooiste dat in die jaren is gebeurd is dat ik mezelf heb leren graag zien en accepteren. En maak je geen illusies, ik zal mezelf ook nooit perfect aanvaarden. Ik denk dat dat bij het leven hoort. En je zal mij ook niet horen zeggen dat ik niet meer kan groeien. Want dat doe je je hele leven lang. Maar ik had heel graag toen ik zo onzeker was geweten dat het op een dag op zijn pootjes terecht zou komen. Dus vandaag mijn verhaal hier rond. En ook stiekem om mezelf een schouderklopje te geven want ik ben best wel trots op mezelf.

Ik werd al sinds kinds af aan gepest. Nooit echt erbij gehoord terwijl ik dat wel heel graag wilde. Nu later zie ik dat als iets goeds, maar dat terzijde. Als kind en tiener wil je niks liever dan bij de groep horen, je wil het buitenbeentje niet zijn. Dus ik begon mezelf te plooien naar wensen van anderen, begon dingen weg te steken die ik leuk vond. Ik was stilletjes aan iemand anders aan het worden. De dingen die ik echt leuk vond en mij gelukkig maakten verdwenen naar de achtergrond. In het middelbaar werd het wel een klein beetje beter en zeker toen ik van school en studie veranderde. Maar de eerste littekens waren allang gezet toen. Ik twijfelde al heel veel aan mezelf, trok alles wat ik deed in twijfel en was er zelfs niet zeker van of ik een goeie student was. Terwijl als ik nu mijn rapport van toen zou zien ik mezelf uit het verleden liefst een draai rond haar oren zou willen geven.

Door meerdere omstandigheden begon ik het echt moeilijk te krijgen met mezelf. Ik vond dat ik niks voorstelde, dat mijn tekenwerk niet goed was en dat mijn punten alsmaar hoger moesten. Wat best wel hard is voor iemand die meestal 8’en en 9’s haalde op haar taken en toetsen. Maar het ging verder, ik plooide me in kanten en hoeken waar ik niet in thuishoorde om anderen comfortabel te maken. Om maar geen commentaar te krijgen. Alleen raak je dat op een dag beu. Ik was het op een gegeven moment ook beu om niet mezelf te kunnen zijn en dat heeft ook jaren geduurd. Ik had alleen nooit het lef om door en door te zijn wie ik ben. Ik stak mijn karakter weg, mijn liefde voor lachen. Steeds meer voelde ik vanbinnen dat ik mezelf kwijt aan het raken was. Ik wilde ook perse een bachelor halen na mijn middelbare schooltijd en ik bleef zwoegen voor een studie die me eigenlijk niet gelukkig maakte. De druk en de vele taken werden te veel. Ik stopte toen, maar met serieuze gezondheidsklachten. Vooral vermoeidheid toen.

Na een half jaar thuis startte ik met werken, een simpele supermarktjob. Ik was toen ook heel onzeker, bang dat ik mijn job niet goed genoeg deed en dat ik elke dag ontslagen kon worden. Dat klanten stiekem achter mijn rug zeiden dat ik helemaal niet zo’n goeie kassierster ben. Of niet respectvol genoeg ben. Toen overleed mijn grootvader en vooral daarvoor mailde ik een psycholoog. Zij is ook nog steeds mijn psycholoog. Het traject waar ik mee bezig was toen is al heel lang afgerond, maar als het kopje te vol zit dan plan ik vaak een eenmalige sessie in. Langzaam aan leerde ik dingen verwerken bij haar, praten over mijn problemen, mijn onzekerheid. Door die twee jaar heen leerde ik heel veel over mezelf, maar ook vooral dat ik oke ben zoals ik ben. Dat mensen van mij houden precies om wie ik ben. Dat is ook het moment geweest dat ik dat zelf begon te geloven. Dat doe ik ook sinds een half jaar trouwens. En nu leer ik nog meer wie ik ben en de dingen die ik vroeger wegstak komen terug naar boven. Mijn liefde voor K3, hoeveel ik eigenlijk van bakken en koken hou. Dat ik een hele grote booknerd ben, hoe graag ik game. Die dingen hebben misschien nooit heel ver weg gezeten, maar ver genoeg. Want als ik ze nu doe voelt het alsof ik thuiskom bij mezelf. Het is een speciale magie in mijn hart, moeilijk te omschrijven. Maar wel op een hele goeie manier. Ooit ga ik nog wel eens een postje schrijven met hoe ik geleerd heb mezelf te zijn. Als ik daar iets meer headspace voor heb. Want het gaat de goede kant op, maar ik heb ook nog veel te verwerken.

Als ik het nu zo herlees, lijkt het alsof ik dat maar eventjes gedaan heb. Maar dat is niet zo. Het heeft mij heel veel pijn gekost en heel veel beren op de weg die ik moest overwinnen. Bergen die ik moest beklimmen en dalen waarin ik gevallen ben. Dalen waarvan ik dacht dat ik nooit meer uit zou raken. Onzekerheid is als een grote mistwolk. Het enige wat je ziet is alles recht voor je. Maar als je de mist kan wegblazen dan zie je dat er nog zoveel meer moois is. Dan zie je de bloemen en bomen die je eerst niet zag. Gelukkig hoef je de mist niet alleen weg te blazen. Als je geluk hebt, zijn er mensen die mee komen blazen met je. En zelfs als jouw adem op is, hebben zij vaak nog een ademstoot om het eventjes in jouw plek te doen. Maar als je de mist weet weg te blazen, zie je vaak de bloemen en bomen en de mooie natuur waarvan je niet wist dat ze er was. Ik vergelijk de mooie natuur dan met de dingen die je hebt gedaan die de wereld mooier maken. Ook al zal er ergens een verlepte bloem of een mislukte boom staan. Die staan in iedereens tuin want niemand is perfect. We maken allemaal fouten en we doen allemaal wel eens verkeerde dingen. Onzekerheid is als een grote mistwolk, maar als je hem weet weg te blazen dan wacht er nog zoveel moois achter die wolk.

Ik merkte ook dat toen ik terug ging tekenen en de dingen doen die mij oprecht een gelukkig mens maken, dat het was alsof mijn hart tegen me zei: Welkom terug Nikita, ik heb je gemist.