Mezelf een beetje kwijtgeraakt

Hi allemaal! Zondagavond zat ik nog te schrijven dat ik geen zin had in diepe content om te schrijven. Maandagochtend is mijn knop volledig omgedraaid. That’s how my life is at te moment zo te zien. Maar mijn blog is ook mijn plekje dus ik kan er ook gewoon op doen wat ik wil.

Af en toe liet ik weten dat het goed ging met mij, wat eigenlijk ook geen leugen is. Het gaat beter. De dingen waar jarenlang mee gevochten heb gaan oprecht beter. Ik heb dingen overwonnen waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou overwinnen. Maar toch. Al die jaren was ik ook in overlevingsmodus en dat ben ik nog steeds kind of. Het gaat beter en er zijn een heleboel dingen op zijn plek gevallen. Ik heb mijn mensen gevonden (onder andere door te bloggen, you guys are the best!) maar ook in het ‘echte’ leven. Niet dat ik jullie niet als echte vrienden beschouw, maar you get it. Eigen omgeving. Het draait er uiteindelijk om dat je jezelf leuk vindt. Want dat is een van de sleutels tot geluk. Maar de toch is toch iets minder eenzaam als er anderen aan je zijde staan. Zoals Nick & Simon ooit zongen: toch heb je je naaste mensen nodig, die vertellen hoe het moet

En toch ben ik half confused en half zeker dit blogje aan het schrijven. Want het is zo. Ik ben mezelf een beetje kwijtgeraakt. Door omstandigheden waar ik liever niet over wil schrijven vanwege privacy. Maar ook omdat ik elke dag in overlevingsmodus zat. Ik was er altijd voor anderen, was altijd aan het vliegen en rennen. Jarenlang zorgde ik ervoor dat mensen om me heen een schouder hadden om op uit te huilen of dat er een oplossing in zicht kwam voor hun problemen. Dat terwijl ik mezelf steeds wegduwde. Mijn problemen waren niet belangrijk en niet erg genoeg. Fixers never fix themselves. Nu zijn we jaren later en gaat het stilletjes aan beter. De moeilijkste jaren liggen al een tijdje achter me. Dat zeg ik ook terwijl 2021 zeker geen evident jaar was, maar ik stond sterker in mijn schoenen dan voorheen. Dat feit maakte het wel iets beter. Nu ook. Ik weet welke bergen ik heb beklommen, welke problemen ik heb overwonnen. Welke moeilijke jaren ik heb overleefd. En natuurlijk is er altijd iemand die het erger heeft, maar daarmee hoef ik mijn eigen zorgen niet weg te duwen. Of ze nu erger of minder erg zijn, ze zijn valid. Laat dat ook een les zijn voor jou die dit leest. Je gevoelens, problemen, gedachten, gezondheidsklachten of wat dan ook zijn valid. En dat verandert niet omdat iemand het erger heeft. Het is geen wedstrijdje.

Ik droomde jarenlang van de tijd waarin ik mezelf zou durven zijn. Ongeremd. Meestal dacht ik bij ongeremd aan rebelse dingen, maar ongeremd jezelf zijn is niet perse iets slechts of rebels. Bij mij betekent ongeremd mezelf zijn dat ik een hele hoop positieviteit en humor als confetti de wereld in schiet. Ik denk dat onze aardbol dat wel kan gebruiken. Maar ik heb zo lang geleefd naar anderen, mijn eigen trekken gedempt omdat een ander daar maar geen commentaar op zou hebben of omdat iemand comfortabel zou zijn met wat ik deed. En dat betekende dat ik mezelf kwijtraakte. Mijn positiviteit en mijn goeie kijk op de wereld dempte en veranderde in bitterheid en een kort lontje. Nu moet ik zeggen dat we dat allemaal wel eens zijn. Daar is niks mis mee. Ik heb nog steeds van die dagen op het werk dat het geringste gedrag me kwaad maakt. Dat hoort bij werken. In het algemeen. Maar ik weet ook van mezelf dat ik niet iemand ben die 24/7 een kort lontje heeft. Als jij wel zo iemand bent, dan heb ik daar ook niks tegen. Maar mijn punt is op dit moment dat ik zo niet ben. Ik herkende mezelf niet meer. De ironie van het verhaal is nu wel dat ik zolang overleefd heb en ik nu niet meer weet wie ik echt ben. Mijn ziekte nam een beetje identiteit af, vele trauma’s en moeilijke periodes. Mentale problemen. Het slokt heel veel van je op en ik denk dat mensen het ook onderschatten.

Ik ben nu ook bezig met te ontdekken wie ik ben, wat mij gelukkig maakt en welke hobbies de magie in mijn hart oproepen. En dat klinkt allemaal heel romantisch, maar dat is het niet altijd. Ik ga het ook niet romantiseren. Jezelf ontdekken klinkt als een hele leuke zoektocht en dat is het ook wel een beetje. Maar the other side is het ook met je kop tegen de muur lopen en heel veel frustraties. Het vergt zoveel mentale energie. Wat vind ik niet leuk, wat vind ik wel leuk? Maar ik denk dat het bij mij tijd is om het denken aan de kant te zetten en het te voelen. Want ik heb altijd op mijn gevoel geleefd. En sommige keuzes maak je nu eenmaal niet met je hoofd, maar wel met je hart. No worries ook, ik ga mijn blog niet ineens platsmijten. Ik ben op zoek naar wie ik ben, maar bloggen is wel een straatje waar ik in pas. En iets wat ik graag doe. Ik zou het veel te hard missen. Zeker de manier waarop ik nu blog vind ik echt geweldig. Ik heb soms een beetje een ‘makes no sense’ blog denk ik maar dat is ook hoe ik het liefst blog.

Jezelf kwijtraken en dan jezelf stilletjes aan terugvinden is iets wat ongelooflijk mooi klinkt en ik zou het willen romantiseren alsof het is dat je de liefde van je leven ontmoet. Maar dat is het niet altijd. Voor nu is het vooral een hele grote mindfuck en veel verwarring. Maar het komt wel goed. Volwassen worden is ook een grote bom aan vrijheid want je hebt geen verplichtingen meer. Eigenlijk wel, maar ik bedoel maar dat toen je op school zat moest je volgens een vaste tijd per jaar naar school. Nu kan je verlof pakken wanneer je wilt (als dat past tenminste, dat is in kleine bedrijfjes niet altijd gemakkelijk) en kan je je biezen pakken en een week op reis gaan. Die vrijheid is geweldig en ik geniet daar ook echt van. Want ik kan me ontwikkelen op welke manieren ik wil en ik heb een stuk minder verantwoording af te leggen. Maar toch is het ook doodeng. Want voor het eerst in mijn leven heb ik de kans om keuzes te maken die helemaal mij voelen. Tegelijkertijd draait het leven ook niet helemaal om jezelf vinden. Het gaat om jezelf creëren. En ontdekken. Want eerlijk? Ik denk dat er niemand is op deze planeet die helemaal weet wie hij of zij is. Iedereen komt voor verrassingen te staan. Maar een beetje minder confusion mag ook wel. Graag. Ik heb de afgelopen obstakels overwonnen waarvan ik dacht dat ze levenslang een issue zouden zijn. Dus ik weet zeker dat dit ook wel weer op zijn pootjes terecht komt. Met veel tijd, geduld en liefde voor mezelf. Alleen zo zal het goed komen.

♥