Hi allemaal! Een van de doelen waarom ik blog is om meer open te praten over taboe onderwerpen. Mental health is daar helaas nog altijd eentje van. En het verbergen of verzwijgen gaat het zeker niet helpen. Terwijl we allemaal verdienen om te herstellen van de moeilijke periodes die we hebben meegemaakt. Ook al ben ik dit met trillende vingertjes aan het schrijven, ik ga het toch doen.
Ik ben bezig met het herstellen van trauma’s. De welke en de hoe’s en waaroms blijven achterwege omdat ik wens de privacy van anderen te respecteren. Mijn blog is een open plek en iedereen kan dit lezen. Ik kies zelf wat ik publiceer, maar daar hoeven andere mensen niet perse in betrokken te worden. Laten we vooral zeggen dat mijn trauma ervoor gezorgd heeft dat ik problemen heb met best wel veel dingen. Het verhaal hoe die dingen tot stand zijn gekomen ben ik inmiddels ook achter gekomen, maar die ga ik niet online zetten. Maar ik wil jullie wel meenemen in het herstelproces want daar ben ik mee bezig. In de hoop misschien een lichtje te zijn voor iemand die hetzelfde doormaakt, maar ook voor mezelf om mijn hart te luchten. Zie het als journaling op mijn blog.
Heel lang heb ik geloofd dat ik het niet waard ben. Niet waard om geliefd te worden, mensen om me heen te hebben die mijn helpen bij moeilijke dingen, mensen die mij begrepen, mensen die net zo blij zijn voor mij als iets leuks gebeurt. Mensen die mij steunen wanneer ik het moeilijk heb. En ik geloofde ook dat mijn mening niet meetelt, dat mijn interesses en obsessies stom zijn en ik ze maar moet verzwijgen. Het is gedrag waar ik tegen vecht en op zich zijn dit best ironische dingen als blogger. Ik denk ook dat dat is omdat je een blog heel gemakkelijk kan wegklikken en dat geeft mij het comfort als ik aan het schrijven ben. De gedachte: ik ben niet lastig, want mensen kunnen het tabblad sluiten of gewoon de app waarop ze dit lezen wegswipen en ze zijn van mijn gezaag af. Ook het woordje zagen moet een waardige vervanger krijgen want ik merk heel vaak dat ik die term gebruik. Het zijn dagelijkse mentale gevechten en toch doe ik het wel. Daar ben ik trots op. Maar het zijn hiervoor ook hele eenzame jaren geweest. Ik spreek van de periode van misschien 2015 tot ver in 2019. Zolang heb ik die dingen geloofd en het is een lange weg. Maar het lukt. Er zit weer olie in de motor en de boel draait stilletjes aan. En toch. Het moment dat ik ook maar durf te denken dat ik weer overeind sta blaast er iemand me van mijn sokkel. Blazen inderdaad. Zo’n kleine actie is soms maar nodig om me eraf te krijgen. Maar al val ik duizend keer van mijn sokkel af, ik zal er ook duizend en één keer weer op klimmen. Herstellen is vaak een stap vooruit en twee achteruit. En hoewel dat frustrerend klinkt, is het ook zwaar de waarheid. Zoals ik al vaker zei de weken hiervoor zou ik willen dat ik het kon romantiseren alsof ik weer liefde heb voor het leven en ik zoals Maria Von Trapp door een bloemenveld dans, is het toch niet altijd zo. Herstellen kost veel tijd en de weg naar herstel is zeker niet altijd een vlak pad zonder hobbels. Wat ik wel leer, is hoe verder ik in mijn herstel kom, ik de dingen steeds weer een beetje meer waardeer. Dat geeft mij de moed om weer door te gaan.
Afgelopen maanden is ook tot me doorgedrongen hoe hard ik getraumatiseerd ben. Vaak zei ik dingen tegen mijn zus zoals: bedankt dat je mij geholpen hebt of bedankt dat je wilde luisteren. Vaak is haar antwoord dan: dat is normaal, ik hou van je en ik ben je zus. Steeds vaker kreeg ik dat zinnetje voorgeschoteld. Van mijn ouders, familie, vrienden. Voor mij was dat een niet normale kwestie. Vaak was ik ook dingen alleen aan het oplossen want anderen hebben al zoveel aan hun hoofd, en vaak had ik de gedachte van; ja maar ik heb zoveel dingen waar ik het nu lastig mee heb, dus ik kan die steun niet teruggeven op dit moment. Dus ik moet het alleen oplossen. Terwijl ik dit schrijf komt dat best wel binnen want liefde of steun is niet iets waar je zo hard voor zou moeten werken of strijden. Het is een menselijke basisbehoefte die er altijd zou moeten zijn. Het feit dat ik dit besef toont dat ik al gegroeid ben en een paar stappen vooruit ben gegaan in mijn herstel. Maar tegelijkertijd maakt het me aan het huilen als ik denk aan hoe hard ik wel niet gebroken was en ben als dit mijn gedachten zijn. Dit is ook wee stof voor een andere keer, maar nu heb ik het heft in eigen handen. Maar als ik denk hoeveel dingen die zelfhaat mij in de weg heeft gestaan, het breekt mijn hart. Ik heb geen zelfmedelijden en ik ga er ook niet in zwelgen. Maar ik zou de Nikita die er toen was het allerliefste een knuffel geven en zeggen dat ze oke is zoals ze is.
Gelukkig heb ik nu lieve mensen om me heen die me er elke dag aan herinneren dat ik niet alleen ben en het zijn vaak de kleine bevestigingen die het iets makkelijker maken. Ik zit al zoveel beter in mijn vel dan pakweg een jaar geleden en zeker vergeleken met toen. Maar ik schiet nog vrij snel in de paniekmodus als iemands toon in de lucht gaat of ik toch aan mezelf denk. Wat vaak niet eens rationeel is want ik hoor heel vaak achteraf dat de mensen om me heen het helemaal niet zo’n big deal vonden. De laatste weken ben ik vooral gaan beseffen hoe diep het allemaal ingeworteld zit. De dag dat ik dit typ was ik in de stad met mijn beste maat en zijn petekindje. Zijn petekindje is zes maanden oud en was mee in de buggy (sorry voor de Nederlanders, ik weet eventjes het mooi Nederlands woord niet meer). We waren in de Standaard Boekhandel, en sinds een langere tijd is de YA sectie boven. Ik lees digitaal maar iedere bookwurm snuistert graag in boekenwinkels. De lift was moeilijk bereikbaar met de buggy waardoor ik alleen naar boven ging. Ik betrapte mezelf al op het zinnetje; ‘ik ga snel eens boven kijken bij de young adult boeken’. En zijn antwoord was heel simpel; ‘neem je tijd, we hebben de hele dag’. Voor hem was dat een heel normaal zinnetje zonder enige gedachte waarschijnlijk. Voor mij betekende het de wereld. Wauw, mag dat? Mag ik de tijd nemen om een kwartier boven te snuffelen en te ontdekken welk nieuw literair werk er op de wereldbol is gekomen? Uiteindelijk is het geen kwartier geworden maar je snapt me. Als dit soort gedachten of verhalen herkenbaar zijn, dan spijt het me dat je hier doorheen gaat en geef ik je een dikke knuffel. Want ik weet hoe moeilijk het is. En diep vanbinnen juicht dat stemmetje vaak: ik mag er zijn, mensen aanvaarden wie ik ben. En hoewel de key is dat je jezelf vooral accepteert op de eerste plek, is liefde een basisbehoefte. Niemand zal dat ontkennen.
Het is een langere lap tekst geworden dan dat ik had verwacht, maar dit moest uit mijn hoofd denk ik. En hopelijk kan ik straks opgelucht slapen. Ik ben opgelucht, maar tegelijkertijd ook aan het huilen vanbinnen want het is zo confronterend.
Dikke knuffel aan de mensen die dit lezen en hetzelfde doormaken ♥️
Vind het knap dat je het opgeschreven hebt hier, want ik kan me heel goed voorstellen dat dat niet niks is! En daarnaast ook knap dat je dingen herkent. Dat lijkt me van de ene kan pijnlijk, maar van de andere kant ook het begin van herstel (noem je dat zo?). Een dikke knuffel van mij, je mag er zijn! <3