Hi allemaal! Elke keer als ik iets wil bloggen eindigt het in het feit dat ik WordPress wegswipe omdat ik aan iets anders denk dat ik nog wilde doen, zie dat het laat wordt en ik naar werk moet vertrekken of maar eens moet gaan slapen. Alleen heb ik dus het probleem dat hoe langer ik niet ga bloggen, hoe groter de drempel wordt. Ik ben een soort van bang geworden om te schrijven. En toch wil ik mijn blog niet kwijt. Dus hier is een stukje recht uit mijn hoofd (sorry als het warrig is, maar zo is het ook in mijn hoofd)
Ik ben begin deze maand gestart met traumatherapie, Mijn hele verleden dat ik zo netjes in dozen had gestoken, dichtgeplakt en op zolder had gezet is ruw opengescheurd. Want in die dozen zat een heleboel dat ik uit bescherming erin heb gepropt en opgeborgen. Maar de balken van de zolder stonden op breken en de zolder ging wel eens instorten door het gewicht van veel onverwerkte emoties. Ik heb een emotioneel trauma opgelopen in mijn leven. Mijn traumaverhaal zal nooit online verschijnen omdat het te persoonlijk is en het bovendien ook de privacy van anderen schendt en dat is iets wat ik heel graag respecteer als blogger. De weg van herstel zal ik wel delen, voor mezelf ook maar ook omdat ik hoop dat er andere mensen hoop uit kunnen halen. Dat er een weg is doorheen je problemen. Er zijn al een paar dingen aan bod gekomen waar ik eigenlijk een artikel over zou kunnen schrijven en dat ga ik waarschijnlijk ook doen. Maar het zal tijd kosten en voor het eerst sinds jaren bloggen ook moed.
Ik merk vooral dat mijn hart bloedt, dat er een gat in mijn hart zit. Nu ik alle dozen weer heb moeten openscheuren besef ik wat ik er allemaal heb in weggestoken. En alles overvalt me. Ik heb constante flashbacks, twijfel heel erg aan mezelf. Mijn zelfbeeld heeft namelijk ook heel wat beschadiging opgelopen door mijn trauma, maar dat was denk ik niet heel onverwacht aangezien ik al vaker over onzekerheid of zelfacceptatie heb geschreven hier. Net zoals velen in dit leven lach ik belachelijk veel weg en steek ik heel veel weg achter een positieve mindset. Dat betekent niet dat ik ‘gespeeld’ dankbaar ben of als ik vertel dat ik iets leuks heb gedaan of iemand iets liefs zei dat ik dat niet meen. Tuurlijk wel. Soms is een minuscule misstap al genoeg om alle alarmen in mijn hoofd te doen loeien. Het is veel, maar het is vooral vermoeiend.
Ik had al een hoofd dat niet stopt met draaien en ik ben een overdenker dus dat zal ook nooit echt weggaan denk ik. Maar het is alleen maar erger geworden. Het ene moment kan ik trots zijn dat ik een stap in de goeie richting heb gezet of iets aan het doen zijn dat me extreem blij maakt. En een kwartier later in denial omdat ik overvallen wordt door iets uit mijn verleden. Het gaat gepaard met zoveel twijfels, mentale gevechten, angst. En toch voel ik elke dag een klein beetje dat ik stappen vooruit aan het zetten ben. Het zijn vaak babystapjes die voor een ander amper zichtbaar zijn, maar voor mij soms een wereld van verschil maken. Het komt goed, echt waar. Maar het wordt ook niet gemakkelijk ♥️
Dikke knuffel voor jou. Hopelijk zorgt het uitpakken, bespreken (met je therapeut) en vervolgens hopelijk kunnen verwerken er voor dat die dozen een pak lichter gaan wegen.