Gedachten over mijn jongere zelf

Hier zit ik dan. Met mijn iPad op mijn schoot, tussen al mijn knuffels op mijn bed. Naast me ligt mijn blauw konijn, mijn steun en toeverlaat tijdens de meest moeilijke momenten. Aan mijn voeteinde liggen drie minions naar alle kanten gedraaid (want ik heb vanmorgen mijn bed niet opgemaakt). Het zijn dingen die mij kenmerken en het zijn dingen die me maken wie ik ben. Ik ben bezig met het trauma dat is ontstaan uit mijn jeugd te verwerken. Vaak vraag ik me af wat mijn jongere zelf zou vinden van wie ik nu ben. Want ik ken haar waarden en normen van toen. De dingen die ze zo belangrijk vond. En de meeste zijn eigenlijk nog niet echt veranderd. Ik ben wel veranderd, dat is wat trauma (maar ook healen van trauma) met je doet. Net als iedere goeie of slechte ervaring schept het een beetje wie je bent. Dat andere deel? Dat heb je elke dag zelf in de hand.

Ik denk dat ze wel trots zou zijn. Ooit heb ik in het middelbaar gezworen toen ik hoorde hoe bitter de wereld kon zijn (die grote wereld ver achter de schoolpoort). Hoe snel mensen op hun tenen getrapt zijn en hoe snel er drama wordt gemaakt van iets wat eigenlijk geen drama moet zijn. En ik heb mezelf beloofd dat als ik tegenslagen had dat ik altijd zou blijven lachen en er het beste van maken. Ik denk dat beide geslaagd zijn. Niet iedere tegenslag is er eentje om mee te lachen, er zijn veel tegenslagen die je hart in honderdduizend stukken gaan breken. En das oke. Maar ik hoopte dat ik despite dat wel mijn positiviteit en mijn kracht om de mooie dingen te zien niet zou verliezen. Die heb ik niet. Afgelopen week was niet gemakkelijk. Er was vooral veel fysieke pijn aanwezig. En toen kan ik zonder moeite opsommen wat wel leuk was. Die kracht hoop ik ook nooit te verliezen. Ik hoop dat ik ooit als ik later oud en grijs ben dit teruglees en moet glimlachen. Of daarvoor niet zo ver weg van nu, maar misschien over een paar jaar. Nostalgische sucker die ik ben, weet ik dat dat gaat gebeuren. Momenteel hang ik heel veel in het verleden en dat is normaal. Want om mijn traumareacties te doorbreken of gedrag dat daaruit voorkomt te doorbreken moet ik weten waar het vandaan komt. Want dan pas kan ik het aanpakken. Het is simpelweg dweilen met de kraan open. En je kan zoveel handdoeken en keukenpapier uit de kast halen, je keuken wordt niet droog. Zo werkt het bij mij ook. Van zolang ik niet weet waar een reactie vandaan komt, kan ik er ook niet tegenin gaan. Negen op tien kansen weet ik het wel, dus das wel een teken dat ik goed bezig ben. Wil ik daarmee niet zeggen dat als jou dat nog niet lukt, je slecht bezig bent natuurlijk. Alleen al het feit dat je bezig bent is een overwinning op zich.

Soms kijk ik in mijn kamer en zie ik van alles. Mijn schilderijen (er hangt een gigantisch schilderwerk met drie eclairs op bijvoorbeeld), illustraties van door de jaren heen. Handletterwerk. Een rek vol boeken en daaronder allerlei tekenblokken. Stiften in alle kleuren van de regenboog (I wish). Het zijn dingen die eigenlijk altijd al een plekje in mijn leven gehad hebben. Al bijna sinds ik kind was. Er zijn vijf nieuwe boeken bijgekomen sinds deze week. In pastelkleurtjes. Ik moet elke keer glimlachen als ik ze zie staan want dan denk ik aan hoe blij jongere ik daarmee zou geweest zijn. De vreugde die ik altijd voelde als ik een nieuw boek in de kast schoof of hoe blij ik was elke keer dat er een boek wat ik al lang wou lezen in de rekken van de bibliotheek stond of op me lag te wachten achter de reservatie balie. Hoe ik als student intens gelukkig kon worden als mijn markers op mijn tafel lag en ik omringd werd door de geuren van mijn stiften. Wanneer mijn handen alle kleuren van de regenboog hadden na de les illustratie op school. Hoe blij ik als kind en later ook werd als de leerkracht zei dat we een schrijfopdracht kregen als huiswerk. Het zijn een paar kleine dingen die altijd in mijn leven aanwezig geweest zijn en die ik graag deed. Nog steeds. Ik ben nu aan het vechten voor mijn jongere zelf. Ze heeft veel meegemaakt en ze was vaak veel te hard voor zichzelf. Altijd als ik me afvraag waarom ik ook alweer bezig ben denk ik aan haar terug. Dan is het antwoord daar heel snel: zodat ze niet voor niks daar allemaal doorheen is gegaan. Ze zeggen wel eens dat je moet worden wie je jongere zelf nodig had of iemand waar je jongere zelf trots op zou kunnen zijn. Ik denk dat dat in mijn geval wel goed zit. Ik ben nu aan het herstellen van wonden en dingen aan het doen waar zij niet van durfde te dromen. Mezelf zijn, plannen maken voor de toekomst, mezelf durven accepteren. Durven dromen en geloven dat ik die dromen kan waarmaken ook. Dus ja, als jongere ik mij nu zou bezig zien of horen, denk ik dat ze heel trots op me zou zijn ♥️