Praten over dagen zoals deze

Het is zondagmiddag en ik weet niet wat ik wilde schrijven, tot dit in me op kwam. Het is zo belangrijk om mentale gezondheid bespreekbaar te maken en ondanks ik dat vaak met twee bibberende handjes doe als ik schrijf, wil ik het wel doen. Want niet elke dag is rozengeur en maneschijn. En hoe vaak het ook gezegd wordt, ze doen er net zo goed toe als de goeie dagen. Maar ze worden wel altijd heel snel weggedrukt. Ik doe het ook hoor, maar meer uit trauma.

Net zoals vele mental health warriors ben ik een held in mijn emoties wegdrukken en naar het goede in mijn dag kijken. En dat is een goed ding. Die kracht en manier van denken gaat me veel verder brengen dan zuur zijn en struikelen over iedere kleine irritatie. Maar ook de slechte dagen mogen er zijn. En getoond worden. Ik heb er door mijn traumaverwerking de laatste tijd een stuk meer en om aan te tonen dat ook de mensen die het zo vaak goed weten te redden het ook lastig hebben, deel ik dit graag. Ik wil trouwens geen arrogantie uitstralen, maar ik heb al vaker de opmerking gekregen dat ik het altijd zo goed voor elkaar lijk te hebben, heel veel wijsheid heb en sowieso wel op mijn pootjes terecht kom. Natuurlijk vind ik dat hele lieve complimenten en koester ik die. Maar ook ik weet het niet altijd.

Ik heb zo van die dagen dat mijn wekker afgaat (of niet, ik slaap ook vaak genoeg uit) en ik geen idee heb wat ik met mijn dag ga aanvangen. Als ik er ook niet iets van maak dan eindigt het in een volledige dag op mijn telefoon scrollen en chatten, maar voel ik me ‘s avonds vaak nog slechter want ik heb ook niks gedaan waar ik echt blij van word. Uiteraard word ik wel blij van mijn vrienden horen of als iemand net een mijlpaal bereikt heeft. Maar dan heb ik niet perse iets gedaan wat ik leuk vind. Hoeft daarvoor geen intense wandeling te zijn, zelfs van Netflix geniet ik al. Maar eigenlijk al voor mijn dag goed en wel begonnen is, zit mijn hoofd al vol met gedachten, bedenkingen en vaak ook druk.

En sommige dagen blijft dat zo. Dan is de algemene stemming ook niet degene waar ik dans door het leven. Dan is de algemene stemming vooral waar ik me afvraag of ik goed genoeg ben, ik ertoe doe en of wat ik wil doen me ook gaat lukken. Zeker als mijn lichaam er ook nog eens bovenop komt, dan is het spel al helemaal compleet. Dan kom ik uit mijn bed en is het gekrijs of de ‘kiekeboe’ van Jacqueline te luid of werkt dat op mijn zenuwen. Dan kan ik huilen als ik merk dat wat ik voor ontbijt wilde pakken net op is of er een rotte aardbei in mijn bak zit. Dan voelt alles zwaar en is het alsof ik drijfzand in mijn brein heb want een beslissing maken of een oplossing zoeken lukt dan niet. In het ergste geval krijg ik dan een mental breakdown.

Ik denk dat dit met de jaren wel beter zal worden, maar ook niet. Ik heb als kind en tiener redelijk wat op mijn bord gekregen en dat laat nu eenmaal zijn sporen achter. Het laat mentale littekens achter. Dat die dagen nu sterker zijn is omdat ik bezig ben met mijn jeugdtrauma’s te verwerken. Er is elke week wel iets nieuws wat ik ontdek over mijn jongere zelf wat ik dan weer moet zien te verwerken op some way. En volgens mij zijn alle emoties die ik toen heb moeten voelen me gewoon aan het bereiken nu. Hoe hard je het ook wegduwt, als je het niet uitspreekt dan blijft het je achtervolgen. Het is absoluut geen gemakkelijke tijd nu, maar het lukt. Ondanks de moeilijke dagen ben ik nog steeds hier. Soms met moed, soms zonder moed. Maar ik geef niet op. Mijn jongere zelf (en ik ook trouwens) verdient het om gehoord te worden. Dat ik hierover schrijf is best wel een stap vooruit want de eerste week van therapie staarde ik gewoon een kwartier naar het lege witte scherm van mijn iPad en gebeurde er niks. Medebloggers weten dat er uit die momenten nog nooit iets goeds is verschenen, maar oke. Maar stilletjes aan vind ik de woorden om mijn verhalen te vertellen en hopelijk ook mensen te inspireren. Ik was heel erg bang dat dat een pure trauma reactie was, dat ik er altijd wil zijn voor mensen. Maar dat is niet zo. Het is iets waar mijn hart naar verlangt, mensen inspireren, mensen helpen. Mensen lichtpuntjes bezorgen.

Maar het allerbelangrijkste wat ik steeds meer durf te geloven (met kleine stapjes): ik ben oke zoals ik ben. Er is nog een lange weg te gaan en ik moet nog veel onderscheid maken uit wat ik doe vanuit trauma en wat ik doe omdat ik het zelf wil, maar het komt. Het komt echt. Elke emotie die ik gevoeld heb is een steen van de muur die naar beneden komt. Elke overwinning is er eentje om trots op te zijn. Elke stap is eentje vooruit, en soms zijn het er twee achteruit. Maar das oke ♥️