Nu ik bezig ben met mijn trauma verwerking blik ik heel vaak terug op het verleden. Dat is een beetje het hele ding van verwerken, het terugblikken, maar dan zonder de nare gevoelens erbij. Ik denk regelmatig terug aan mijn jongere zelf en de laatste tijd komen er veel quotes, teksten en verhalen op mijn pad over je jongere zelf. Lang leve algoritmes. Dat zette me aan het denken. Ik kon als kind/tiener heel vaak fantaseren over hoe het later zou zijn, maar ik weet eigenlijk heel zeker dat ze trots zou zijn op wie ik nu ben. Dit is waarom.
★ Ik lees nog steeds heel veel (en Engels!)
Ik kan me bijna geen versie van mezelf voorstellen waar ik niet las. Als kind had ik een hekel aan lezen, maar ik denk nu achteraf gezien dat dat was omdat ik niet mijn interesse in boeken terugvond. Want ik weet dat er een wereld voor me openging de eerste keer dat we naar de bibliotheek gingen en ik mijn eigen boeken mocht en kon kiezen. Ik lees nu uiteraard minder dan toen, maar ik lees nog steeds heel veel. Een hele tijd terug zat ik op de trein naar huis, na een dagje shoppen met twee nieuwe boeken en bedacht ik me met een glimlach hoe blij mijn jongere versie zou zijn als ze me zo zag zitten. En ik lees nu ook bijna altijd Engels en dat was iets waar ik toen alleen maar van kon dromen.
★ Mensen lichtpuntjes bezorgen
Al van zolang ik me kan herinneren was ik erop gebrand om een goed persoon te zijn voor anderen. De wereld een beetje mooier maken, in kleine en grote dingen. Het is een waarde waar ik altijd veel belang aan gehecht heb, onbewust al sinds een heel klein meisje. Nu hoor ik soms van mensen dat ik ze inspireer of dat ik hun dag beter heb gemaakt en dat kan mij echt zo ongelooflijk gelukkig maken. Ik doe niks liever dan dat. En niet perse om de held uit te hangen of om iets te krijgen. Puur uit het hart. Ik weet dat dat heel cliché klinkt, maar het is toch zo.
★ Dat ik mijn creativiteit achterna ben gegaan
Ook dit zit er al heel jong in. Ik herinner me nog dat we in het tweede leerjaar (en de jaren erna) de vrijdagnamiddag standaard als knutselmiddag beschouwden. En dat dat ook mijn favoriete middagen waren. Toen kwam later ook mijn opleidingswissel in het middelbaar waardoor ik elke week vele lesuren bezig was met tekenen en creativiteit. En nog steeds is dat een heel belangrijk iets in mijn leven. Ik denk op zich ook dat als ik mezelf uit het middelbaar zou vertellen hoe groot mijn collectie markers is geworden, ze daar vrij gelukkig mee zou zijn. Ik heb die stiften in mijn hart gesloten tijdens mijn eindwerk in het zesde en zevende middelbaar en de liefde is nog altijd heel groot.
★ Dat ik altijd de humor van dingen blijf zien
Lachen is al heel mijn leven iets wat ik graag doe. Humor is een van mijn beste vrienden en ik relativeer ook heel gemakkelijk door humor. Afgelopen maanden en jaren zijn alles behalve grappig geweest, maar ik ben mijn lach nooit verloren. En los van het humor gedeelte, dat ik altijd positief ben gebleven. Ik heb een paar heel bittere kanten van de wereld gezien, maar ik ben het zelf niet geworden. Ik heb in het middelbaar ooit gezworen dat ik nooit bitter zou worden en tot nu toe heb ik die belofte altijd kunnen houden. Sommige dingen zijn niet grappig, maar veel dingen kun je oplossen met een goeie lachbui erna. Ik weet nog dat toen ik pas ziek was, ik heel vaak meme’s rond chronic illness heb opgezocht en nog steeds zijn die mijn redder in nood tijdens moeilijke dagen. Want ja, je moet er toch op some way mee dealen.
★ Dat ik nog steeds op de aardbol rondloop
Er is een moment geweest in het middelbaar dat ik er genoeg van had. Alleen had ik dat toen niet door. Een hele tijd terug deelde ik mijn verhaal op mijn blog. Het zijn geen gemakkelijke tijden geweest toen en nu eigenlijk ook niet. Maar I’m still standing. Still going. Niet altijd met evenveel moed, maar ik heb niet opgegeven. En ik denk dat ze daar nog wel het allertrotst op zou zijn