Sinds een tijdje ben ik heel veel lessen uit mijn therapie aan het halen, maar ook in het dagelijks leven. Daarvoor dient therapie ook wel een beetje, vaak om de lessen naar boven te halen in het leven die jij gemist hebt. Of dat komt er een beetje automatisch bij kijken eigenlijk. Herstellen van je verleden is ook rouwen, maar ook vooruit kijken. Hoe eng dat laatste ook is. Ik stuitte laatst op een mooie les, die ik wilde meegeven.
Ik heb als kind een paar dingen gemist. Ik ben gelukkig nooit mishandeld, heb altijd twee ouders op me heen gehad en ze zijn nog altijd bij elkaar. Toch is mijn jeugd niet altijd over rozen gegaan. Als klein meisje werd ik gepest tot ik zeker dertien was. Minstens. Meer dan tien jaar later blik ik daar soms nog op terug, maar het is een stukje dat een plekje heeft gekregen. Afgelopen mei leerde ik door therapie (en mijn fantastische psycholoog) dat ik heel jong volwassen moest worden. Een zorgeloze jeugd is er nooit bij geweest en daardoor ben ik een vrij wijs persoon geworden. Ik heb toen enorm gerouwd want die pijn voelde ik wel. Het voelde alsof er een gat in mijn hart zat. Vooral toen we aankwamen bij het gedeelte in het middelbaar. Specifiek die in het kunstonderwijs. Want dat zijn mijn dierbaarste jaren uit mijn schooltijd. De periode waar er heel veel op zijn plek viel qua passies, wie ik wilde zijn en ik had eindelijk een klas die me volledig accepteerde. Door de omstandigheden die er in mijn persoonlijk leven speelden, is die tijd niet gemakkelijk geweest en is het ook voor een groot deel van me afgepakt. Nu schrijf ik daar heel gemakkelijk over met een waarschijnlijk vrij geconcentreerde blik in mijn ogen (ik heb nog nooit in de spiegel gekeken tijdens het bloggen, dus kzou het niet weten). Er is een tijd geweest dat dat niet zo was.
Ik denk een deel van herstellen ook is: beseffen dat je het verleden niet meer kan veranderen, maar je toekomst wel. Of je nu net als ik jaren gepest bent geweest, je ouders niet de rol vervulden die ze moesten vervullen (in welke vorm dan ook). Dat zijn verhalen uit het verleden en die kan je spijtig genoeg niet meer veranderen. Op some way moet je ermee dealen dat het zo is gelopen. Maar wat er nog komt heb je wel in de hand. Misschien waren je ouders niet de personen die je zo hard nodig had als kind, maar dat is hun verhaal. Jouw verhaal, heb je zelf vast. Je kan altijd een andere weg inslaan, keuzes maken. Natuurlijk ook niet zomaar klakkeloos. Maar je kan wel zelf keuzes maken om jouw toekomst te veranderen. Kleine dingen zoals: een hobby oppakken die je als kind niet kon doen, kiezen om je haar net wel in die kleur te kleuren. Maar ook grote veranderingen. Je jeugd komt niet meer terug, maar je kan wel zelf kiezen om een nieuwe opleiding te beginnen, een nieuwe job aan te gaan of te verhuizen naar een andere stad. De dingen die je misschien als kind had gewild. Er zijn dingen die helaas nooit meer terugkomen, maar dat betekent niet dat alles verloren is. Meestal is er daar nog een mouw aan te passen.
De beslissing die deze blogpost in gang heeft gezet geef ik ook graag mee. Want ik hou er ook van om mijn theorie te vergelijken met een praktijkvoorbeeld. Niet dat ik de perfectie zelve ben, ik doe ook maar iets. Het zat mij heel lang scheef dat ik mijn schooltijd niet meer terug kon krijgen. Al sinds ik oud genoeg ben voor school hield ik ervan. En dat mag je heel letterlijk nemen. En dat is alleen maar erger geworden toen ik in mijn opleiding grafisch ontwerp aankwam. Want ik had heel veel creatieve vakken. Die tijd komt nooit meer terug, maar ik kan de dingen die ik mis uit die tijd wel terugbrengen. Af en toe me wanen in de geur van mijn favoriete markers van toen (zijn nog altijd favoriet nu trouwens). Ik ga volgend jaar tekenlessen nemen in het volwassenonderwijs. En niet perse om beter te worden of om perfectie na te streven (want dat is zo relatief), maar ik mis het om elke week met mijn passie bezig te zijn. Ik mis het om bij te leren. Die starten helaas pas in september, dus ik moet nog eventjes geduld hebben. Maar voorvreugde is de beste vreugde. En dat bedoel ik dus. Ik heb zolang gerouwd om mijn jeugd (en dat zal er ook altijd een beetje zijn) maar ik heb de kracht zelf in handen om te kiezen voor mijn geluk nu. En voor mij is tekenlessen nemen daar een onderdeel van. Zoals ik al vaker zei tegen sommige mensen: mijn jeugd komt nooit meer terug, maar dat betekent niet dat ik de dingen die ik mis niet kan terugbrengen in mijn volwassen leven. Ik kijk er nu al naar uit 🙂
Wat is iets dat jij in de toekomst zou kunnen veranderen?