Een kleine ode aan op je smoel vallen en hoewel we dat allemaal haten, brengt het je wel verder in het leven. Ik ook trouwens, maar je hebt het nodig om op je smoel te vallen om verder te kunnen. Sommige lessen in het leven leer je alleen daardoor. En zelfs al doe je dat meer dan een keer, we zijn allemaal mensen. Het is oke om niet perfect te zijn.
Ik merk dat ik het eens nodig had om dit te schrijven. Ik leef al meer dan twee met chronische pijn en vermoeidheid. Vaak weet ik wel welke combi’s ik wel en niet moet uitvoeren op een dag om geen problemen te krijgen. Soms heb ik ook ‘schijt’ aan die regeltjes. Dan ga ik toch ver boven mijn ‘normale’ bedtijd slapen. Soms doe ik dingen waarvan ik weet dat ze heel veel pijn gaan doen. En soms doe ik de dingen perfect volgens de instructies en krijg ik alsnog een aanval. En dan ben ik soms boos op mezelf omdat ik dat kon voorkomen of wilde voorkomen. Het ding met het leven is dat het niet altijd zal lukken. Je gaat met je gezicht op de grond terecht komen, je gaat momenten kennen dat je je diep schaamt en je gaat momenten kennen dat je het niet meer weet. En hoewel we tegenwoordig allemaal perfect onze planning voor het verdere leven klaar moeten hebben op een presenteerblad, is dat eigenlijk niet mogelijk. Het leven maakt dat vaak een pak moeilijker. Je kan jezelf nog zo goed kennen als je wil, maar er zijn zaken die je niet kan voorspellen. Voor mijn medewarriors: het is oke om een pijnaanval of een aanval van wat dan ook te krijgen. Ge hebt niet gefaald als je een aanval krijgt. We zijn allemaal mensen en soms kan je alles doen wat binnen je macht ligt en kan je lichaam alsnog een middelvinger uitsteken en de boel helemaal de andere kant opdraaien.
Of je nu net als ik een beginnende twintiger bent of al meer dan 60 jaar oud bent, je zal nog steeds fouten maken. En hoewel de wereld soms zal vertellen dat het misschien stomme dingen waren (en dat zijn ze soms ook, ik kan mezelf ook soms voor kop slaan) is het toch gewoon iets wat je een mens maakt. Ik ben fan van de uitspraak dat je soms eens met je kop tegen de muur moet lopen om te weten hoe de zaken ervoor staan. En met je kop tegen de muur lopen of keihard op je bek gaan is niet altijd leuk. Ik geef toe, als ik het kan ontlopen zal ik het ook doen. Zoals velen denk ik. Maar het zijn wel meestal de momenten dat dit gebeurt dat je het meeste leert. Hoeveel mensen er niet na een lang herstel van burn-out realiseren welk gekkenwerk ze voordien deden of hoeveel mensen er na een relatiebreuk beseffen dat ze eigenlijk jaren bij de verkeerde partner gespendeerd hebben. Soms hoor je dan van mensen het bekende ‘ik heb het je toch gezegd’. Ik denk dat we dan eens durven vergeten dat dezelfde personen die dit zeggen ook genoeg met hun kop tegen de muur lopen. Want het hoort bij het leven. Achteraf kan je er alleen maar van leren of groeien.
Ik ben een mens. Ik val en ik sta recht. Ik zeg soms foute dingen, ik maak soms hele domme opmerkingen. Soms vertel ik mensen dat het oke is om kwetsbaar te zijn maar weiger ik het dan zelf te doen. I’m a walking contradiction. Maar he, ik val op mijn bakkes en sta weer overeind. And by the end of the day, is dat wat het allermeeste telt. En zelfs al blijf je een tijdje liggen. Het is perfect in orde om niet perfect te zijn. Dus je hoeft het ook niet te verwachten van jezelf ♥️
Van welke ‘val op je smoel’ heb jij het meeste geleerd in je leven?