Mijn traject bij mijn huidige psycholoog loopt nu iets meer dan een jaar, en dat is ook het moment geweest dat mijn healing process echt in gang is geschoten. De jaren ervoor waren een startschot en hebben ook zeker dingen losgemaakt, maar er is heel veel gebeurd in het afgelopen jaar. Van het meisje dat rouwde om haar jeugd en bang en onzeker was, ze is gegroeid naar een meisje dat trots is en naar de toekomst durft te kijken. Ook al is de toekomst nog altijd iets wat een beetje eng is, maar ik wijt dat aan een paar dingen. En de stappen naar vandaag waren zeker niet gemakkelijk, er zijn heel veel valpartijen geweest en momenten dat ik weer recht stond. Ze waren het allemaal waard en ik heb er zeker geen spijt van. Ik zou het direct een tweede keer doen. Want het was het zo waard, het leven dat ik ervoor terugkrijg nu. Maar zoals ik al zei: er is nog werk aan de winkel. Er zijn nog zaken herstellende en dat is heel normaal. Ik denk ook niet dat dat wonden zullen zijn die voor altijd genezen zullen zijn. Het zullen littekens zijn vrees ik. Maar die draag ik met trots, want die tonen alleen maar aan hoe sterk ik ben geweest. Ook op de momenten dat het totaal niet zo voelde.
Het ding waar ik me nu vooral op aan het focussen ben is zelfliefde. Want het is zo, ik ben hard voor mezelf. Mensen verschieten als ze mij soms bezig horen over de dingen die door mijn brein gaan. Ik ben eigenlijk al veel verder dan ik dacht. Dat kwam aan mijn oren toen ik een podcast aan het luisteren ben (ja, dat heb je goed gelezen, een podcast). Ik verras mezelf ook met momenten zo te zien want ik had niks met podcasts. Het ging erover in de podcast dat de host sprak over manieren waaraan je eigenlijk kan merken dat er zelfliefde aanwezig is in je leven. En ik kon ze eigenlijk zo goed als alle zeven aftikken. Daarvoor niet op elk mogelijk moment en daarvoor ook niet elke seconde van mijn leven maar dat is normaal. Ik zie zelfliefde altijd als het ultieme middel en iets dat altijd perfect zal zijn, maar eigenlijk is dat een hele hoge lat om te leggen. Zelfliefde is ook een relatie in je leven. Misschien klinkt dat heel raar om te zeggen over jezelf, maar het is wel echt zo. En ik ken eigenlijk geen enkele relatie of band in het leven dat altijd vlekkeloos loopt. En dat kan je zo ruim trekken zoals je wilt. Familie, vrienden, romantisch… Er is geen enkele van die relaties die altijd zonder bulten en putten loopt. Want als dat er niet is dan scheelt er iets aan de band. Men zegt altijd dat strubbelingen, ruzies en putten je relatie sterker maken en ik geloof daar ook zeker in. En ik denk dat dat met zelfliefde niet anders is. Er gaan momenten zijn dat je met je kop tegen de muur loopt en jezelf eventjes niet wilt horen (alleen is dat niet echt mogelijk helaas) en er gaan momenten zijn dat je jezelf de hemel in prijst omdat je iets goeds hebt gedaan of trots bent. En die horen erbij.
Maar het is zo. En ik heb toen na die podcast aflevering eventjes nagedacht over wat ze zei maar ook verder over de verloop van mijn eigen leven de afgelopen tijd. Ik ben bijna elke dag actief bezig met het helen van mijn trauma’s, om te kiezen voor mijn hobby’s, om de persoon te worden die ik wil en waar mijn jongere zelf trots op zou zijn. De persoon waar ik met trots en kracht op kan terugkijken als ik later oud en (hopelijk) wijs in mijn schommelstoel in mijn pensioen zit. Eigenlijk kan ik het draaien en keren zoveel ik wil, maar dit zijn tekenen van zelfliefde. Mocht ik mezelf niet graag zien dan zou ik ook niet zoveel tijd steken in mijn eigen ontwikkeling en ik heb de afgelopen tijd ook keuzes gemaakt voor mezelf omdat er aspecten waren in mijn leven die me ongelukkig maakten. Dus misschien doe ik het niet zo slecht als ik zelf altijd denk.