Een jaar geleden ongeveer ontdekte ik dat ik ooit passief suïcidaal ben geweest. Het was een besef fat m’n hart in duizend stukken brak. Door mijn psycholoog voelde ik eigenlijk hoeveel pijn mijn jongere zelf heeft doorstaan en dat ze dat ook niet verdiend heeft. Het was een hamerslag bovenop een andere hamerslag. Alsof er elke keer een nieuwe nagel in mijn hart getimmerd werd en zo de barsten steeds groter werden. Ik weet er er op een dag lijm tussen die breuken zou komen, die er weer een geheel van zouden maken. Niet meer zo’n geheel als ervoor en de barsten zullen altijd zichtbaar zijn, maar misschien is dat maar goed ook. Het is een herinnering aan kracht, maar ook een herinnering aan kwetsbaarheid en dat ik voorzichtig moet zijn met dat deel van mezelf. Als een arm die ooit gebroken is en af en toe pijn doet. Op die dagen ben je extra voorzichtig, en dat moet ik met mijn hart ook doen.
De gedachte dat er ooit een dag was dat ik er niet meer wilde zijn valt sommige dagen nog steeds heel zwaar. Maar ik ben niet kwaad of teleurgesteld in mezelf. Ik probeer gentle voor mezelf te zijn en ik voel ook heel veel compassie voor dat jongere meisje. Ze was op en hoewel zoveel mensen een eigen mening hebben over zelfmoordgedachten, was het een logisch gevolg op heel veel zaken die in de jaren ervoor gebeurd zijn. Helaas was het dat wel. Het meisje toen had er geen idee van hoe de jaren erna zouden lopen, maar ik bedank haar graag voor het feit dat ze het toch nog een keer heeft geprobeerd. Dankzij haar ben ik nu waar ik ben, en is mijn leven zoals het is. Ze zou het misschien moeilijk geloofd hebben, maar het wordt beter. Het is een cliché zo groot als een huis, maar het is wel echt zo. Er zijn jaren geweest dat ik me niet kon inbeelden hoe mijn volwassen leven zou zijn want er was een grijze waas of een zwart gat. Het volwassen leven bestond niet, want ik dacht dat ik tegen die tijd toch al zou hebben opgegeven.
Laten we zeggen dat er de afgelopen jaren veel dingen als een snelvaart trein door zijn geraasd en hoewel er heel veel moeilijke momenten zijn geweest, word ik beloond voor al die gevechten. Voorzichtig ben ik terug al wankelend aan het leren lopen, in plaats van te schuifelen door het leven. Een levenspad waarin niet alleen plaats is voor de harde kant van het leven, maar ook voor de schoonheid. Voor de dingen die mijn hart doen kloppen alsof het nooit gebarsten is geweest, voor de dingen die me doen voelen alsof ik zweef. Slowly coming back to life. Het is al wankelend en af en toe verlies ik mijn balans. Maar dat doen we allemaal in het leven en dat zal ik ook nog vaak genoeg doen. Maar ik leer wel weer te genieten en mijn hart open te zetten. Voor de mensen om me heen, voor de geluksmomentjes op een dag, voor de grote geluksmomenten en ook voor de verdrietige dingen. Ook zij verdienen het om gevoeld te worden door mijn hart, ook al vind ik dat niet altijd even leuk. Alle emoties mogen een plekje hebben.
Waar ik nu sta in mijn leven is een plek waar ik alleen maar van kon dromen in de tijd. Maar zonder het doorzettingsvermogen van younger me was me dat nooit gelukt. Ik ben haar ongelooflijk dankbaar en ik ben ook dankbaar dat ik mezelf stilletjes aan weer tot leven voel komen. Op momenten dat ik de slappe lach heb met mensen die ik graag heb, als ik hoor dat mensen me waarderen, op momenten dat ik in een andere wereld zweef als ik lees. En laten we eerlijk zijn: mijn hart was nog wel het aller gelukkigst toen ik stond te dansen en springen bij K3.
Ik ben ook opgelucht. Wat ik heb meegemaakt zal iets zijn dat er altijd wel een beetje zal zijn. Hoe graag ik het ook wil negeren, mijn trauma’s hebben me een stukje gevormd tot wie ik ben vandaag. Ik had eigenlijk al geaccepteerd dat intens geluk iets zou zijn wat ik misschien nooit meer zou voelen, dat ik daar te gebroken voor was. Maar de afgelopen tijd hebben me doen inzien dat dat niet zo is. Het zit nog in me, dat intens geluk en er zullen nog momenten komen dat ik het zal voelen. Ik voel zoveel tijdens het schrijven van dit postje en eerlijk, de tranen zijn over mijn wangen aan het lopen. Vooral van geluk, Maar ook van trots op alle gevechten die ik heb geleverd. Het zijn enorm veel gevoelens die naar boven komen en ik kan het eigenlijk niet goed omschrijven. Best wel knap voor iemand zoals ik. Als ik mijn jongere zelf een ding kon zeggen zou het zijn: geluk zit nog steeds in je, en op een dag ga je het terug vinden. Geloof me maar ♥️
Ik zeg het nog maar eens; je bent echt een held! ♥