Er is een tijd geweest dat mijn leven een race of competitie leek. En eerlijk, we leven een beetje in een wereld die dat vanzelf uitlokt. Er liggen overal vergelijkingen op de loer en we maskeren heel wat af. En dat begrijp ik, ik heb het zelf ook vaak moeilijk om zonder bal masqué door mijn dagen heen te gaan. Dat betekent zeker niet dat ik nooit mezelf ben, want ik denk dat ik me meer mezelf voel dan ooit. Maar soms vragen situaties dat nu eenmaal. Soms kan je niet anders. Maar het werd een klein wedstrijdje. Doordat ik in mijn leven zo vaak slim en verstandig ben genoemd, had ik soms het gevoel dat ik heel veel aanmodderde en niet voort deed. Het ding is, er zijn dingen in het leven die je niet kan opjagen en vaak komen dingen zoals ze komen. In de natuur heeft ook alles een ritme. Bepaalde bloemen of bomen bloeien pas in de zomer, terwijl andere stralen in de winter.
Wij ontwikkelen ook vaak pas in de juiste omstandigheden en grond. Maar ik denk dat helen voor iedereen zijn eigen tijdlijn heeft. En wat is traag en wat is snel? De een zal zeggen dat ik vlot weg ben met wat ik meemaak, de andere zal weer zeggen dat het traag is en dat is allemaal weer een kwestie van perspectief. Ik vind dat dat een van de mooie facetten is in het leven. Maar dat rushen en racen is niet gezond voor mijn hoofd en bepaalde dingen gaan ook maar beter worden eens je erbij gaat zitten en het doormaakt. Emoties, gebeurtenissen, gedachten. Soms hebben dingen nu eenmaal hun tijd nodig om te bloeien en daarna uit te bloeien. En in het geval van slechte gedachten: om uit te gaan rotten zodat het verdwijnt. Het is geen leuk proces, maar zo broodnodig. De laatste tijd ben ik de lat lager gaan leggen voor mezelf en wat er moet komen laat ik op me af komen. Stel je niet voor dat ik een of andere mediterende monnik ben die alles prima vindt. Echt niet. Dat zou een heel verkeerd geschetst beeld zijn, want vaak weet ik wat er gaat komen en staat mijn haar in de lucht van de paniek, toch als ik weet dat het iets is dat in het honderd kan lopen. En zoals het dan gaat heb ik al een paar rampscenario’s bedacht. Veel fantasie en creatief zijn is al fun and games tot zo’n momenten eraan komen. Maar ik merk wel dat er enigszins acceptatie ook is. Ik probeer mijn healing journey te omarmen zoals hij komt. Om lief voor mezelf te zijn, want veel dingen die je eigenlijk hard nodig hebt in het leven heb ik nooit gekend. Het is een leerschool des levens wat ik nu doormaak. We gaan allemaal nog honderd keer op onze smoel vallen, maar ik al helemaal want er valt nog zoveel te leren. En ik vind dat ook niet erg, want ik ben trots elke keer als er wel iets lukt. Maar acceptatie dus.
Acceptatie dat het tijd nodig heeft, dat ik af en toe nog veel pijn en verdriet heb. Dat er nog wonden aan het herstellen zijn, breuken aan het genezen en littekens ontstoken zijn. Maar waar er dingen hersteld zijn is er ook plaats voor nieuwe dingen. Vooral voor de dingen waar ik vroeger zoveel vreugde en licht uit haalde, en dat doet me heel veel plezier. Ik heb het al vaker gezegd, maar jezelf terugvinden of thuiskomen bij jezelf is een van de meest magische dingen die ik ooit al gevoeld heb. Maar ik merk dat ik het steeds makkelijker begin te vinden om mee te gaan in de flow. Van het leven, van mijn emoties, van gedachten. Het is wat het is. En soms is het toch niet wat het zou moeten zijn, maar dat is ook weer wat het is.