Ondanks dat het met momenten een zware week was mentaal, voelde ik wel stukjes helen en een paar momenten voelden heel wholesome en ik had ook het gevoel dat ik me heel vaak thuis voelde tussen de mensen waar ik bij was. Het is heel lang geleden dat ik dat zo diep en intens gevoeld heb dus ik ben daar heel dankbaar voor. En met mensen kan ik eigenlijk heel ruim gaan: familie, vrienden, de mensen om me heen op het werk… ergens is er nu een kleinere versie van mij heel trots want that’s what she dreamed of. Nu moet ik ook wel zeggen dat het een week was waarin ik ook aan het aftellen was, want eind deze week ging ik -jawel- alweer naar K3. Ik beloof je dat het nu echt de laatste keer is voor een tijdje (helaas voor mij wel).
Ik begon deze week met een dagshift, die vrij snel voorbij ging. Het was eigenlijk echt wel een fijne werkdag waarin ik een paar keer goed gelachen heb en mijn energie zat denk ik ook redelijk hoog (ik weet het niet meer, ik heb echt een slecht geheugen). Ik heb er geen volledige foto van, maar ik had voor het eerst een nieuwe salopette aan. Een paarse! Ondanks dat het mijn favoriete kleur is heb ik dus heel weinig paarse kleding. Salopettes zijn altijd goed en ik voel me er echt enorm mezelf in. Na het werk scheen het zonnetje goed door, en ik was verrast want ik had het niet verwacht. Klein gelukje dus om erin naar huis te rijden. Na al die weken regen was ik wel echt aan een zonnetje toe, maar ik denk dat dat voor meer dan half België gold deze week. Maandagavond maakte ik mijn eten en at ik (uiteraard) en werkte ik verder aan mijn tekening. Vroeger toen ik nog op school zat hield ik ervan om diep in detail te werken en ook echt uren bezig te zijn aan kleine dingen. Waar anderen daar onnozel van worden, word ik daar heel rustig van. Maar als ik naar mijn tekenstijl kijk van de laatste jaren, is dat precies een beetje weg. Dus nu wil ik daar weer meer mee bezig zijn. Ik probeerde een jeans-textuur op mijn tekening weer te geven en het is de eerste keer dat ik dat zo doe. Vooral het borstzakje vind ik enorm goed gelukt en ik was zeer trots toen ik klaar was. En tegelijkertijd voelde ik ook weer die liefde voor mijn passie en dat maakte me nog gelukkiger. Thuiskomen bij jezelf is zo magisch. I said it once and I’ll keep saying it.
De dag erna was ik vrij, maar ondanks dat stond ik wel al vroeg naast mijn bed. Om zeven uur om precies te zijn. Ik was mijn levenskeuzes wat aan het questionen op dat moment, maar ik had dus een afspraak bij de psycholoog om negen uur. De vorige afspraak is door omstandigheden verzet geweest en ik moest zelf in de online agenda een nieuw gat prikken. Mij kennende zal dat het best mogelijke en snelste moment geweest zijn. Gelukkig is er koffie op het station om wakker te worden. Voor mijn psycholoog moet ik altijd een treinritje maken en daar ben ik blij mee. Ik ben heel gelukkig met mijn werk nu, maar ik moet wel zeggen dat ik soms heimwee heb naar m’n treinritjes. Zeker na een drukke dag waren ze ideaal om eerst eventjes te ontladen op mezelf voor ik thuis kwam. Maar dat weegt zeker niet op tegen al het positieve en goeie en de dankbaarheid. Al profiteer en geniet ik er wel extra van als ik nu de trein nodig heb. De sessie was heel opluchtend, ik was er wel echt aan toe. Maar het was eigenlijk niet perse een zware sessie, vooral niet omdat ik verteld heb over de afgelopen twee optredens van K3 die ik gezien heb. Ik heb wel toen de sessie bezonken was weer een pijnlijke realisatie gehad, maar daar dienen ze ook een deel voor. Ge kunt niet groeien zonder pijn. Ondertussen is het traditie geworden dat ik na de psycholoog om Starbucks ga, en dat heb ik deze keer ook gedaan. Mijn trein had weer vertraging en toen ik met mijn koffie op het perron kwam was hij in aankomst. Timing kon niet beter. In de namiddag ben ik naar de fitness geweest, niet perse om het gevoel te ontvluchten maar vooral bij wijze van uitlaatklep. Het deed heel veel deugd, al ben ik misschien een heel klein beetje te ver gegaan en heb ik mijn grens een klein beetje genegeerd. Het is goed afgelopen en ik heb er niet echt veel ‘schade’ aan overgehouden.
En toen riep de plicht weer. Ik had de late shift deze keer, dat gaf me de tijd om op mijn gemak aan de dag te beginnen met een koffietje en ik las ook een stukje in mijn boek. Dinsdagavond heb ik ‘She drives me crazy’ van Kelly Quindlen uitgelezen. Dus woensdag kon ik in een nieuw boek beginnen. Ik weet ook nog dat ik dinsdagavond ben gaan slapen terwijl ik nadacht over welk boek ik zou gaan lezen. Of dat zorgwekkend is of niet laat ik in het midden, maar ik bedacht me erna dat het wel een leuke vooruitgang is na jaren andere dingen aan mijn hoofd hebben als ik ga slapen. Tis niet dat alles nu ineens perfect is en ik geen zorgen meer aan mijn kop heb, maar het is wel een pak rustiger daarboven. Mentaal was het niet zo’n gemakkelijke dag, ik had het moeilijk na de realisatie van de sessie (ik ga er nog iets over schrijven trouwens) en dat hoort erbij. Maar het goeie van dat alles is dat mijn werk me wel beter deed voelen. Als dat geen teken van een goeie werkplek is, weet ik het ook niet meer. Al wist ik dat al langer dan vandaag of deze week natuurlijk. Na het werk werd er niet veel meer gedaan dan gelezen, en gaan slapen.
Ook donderdag had ik de late shift, wat mij de kans gaf om nog een keer zonder rushen aan mijn dag te beginnen. Meestal heb ik op donderdag de vroege shift, maar voor mij maakt dat eigenlijk geen verschil. De afwisseling is leuk. De bui van woensdag hing nog steeds wel in de lucht, zelfs iets erger dan woensdag. Maar it is what it is en ik probeer zo goed mogelijk te roeien door woelige waters. Het einde van de dag heb ik zo hard gelachen met de collega’s dat ik me ook echt een pak beter voelde toen ik naar huis ging.
En toen was het einde van de week alweer bijna aangebroken. Ook vrijdag had ik de late shift, maar het was een hele fijne shift. Misschien ook een stukje omdat ik uitkeek naar zaterdag die steeds dichterbij kwam, maar dat was lang niet de enige reden. Ik herinner me vree weinig van de dag, dus ik kan ook niet zoveel schrijven.
Zaterdag stond ik heel snel naast mijn bed, half stuiterend maar toch moest ik helaas wachten tot de middag want dan pas ging het concert door. Dus ‘s morgens maakte ik me klaar en las ik wat, al werd er niet heel geconcentreerd gelezen vandaag. Rond de middag kwam mijn zus thuis van bij haar lief en gingen we samen naar het pop up theater waar ze kwamen. Het was zo leuk! Ze zijn nu eenmaal mijn heldinnen. Op een gegeven moment waren er ook twee K’tjes in het publiek waaronder Hanne en ik kon eigenlijk een high five van haar gekregen hebben, maar ik was zo star struck en mijn brein bevroor. Ze was vijf rijen van onze rij weg en ik kon er eigenlijk makkelijk naartoe. De dag zelf vond ik dat wel een beetje jammer, maar het is een normale reactie denk ik. Ik ben al blij dat ik haar van zo dichtbij heb gezien. Ooit ga ik ze ontmoeten, daar sta ik op gebrand.
Door het concert is m’n overzichtje ook twee dagen later dan normaal, maar soms gaan de dingen zo. Hoe was jouw week?
Zalige afsluiter van de week! 🙂
Fijn dat je zo genoten hebt van het concert!