Het verhaal achter mijn tattoo

Het is gebeurd, ik heb mijn eerste tattoo laten zetten. Wie weet komt er later nog een vervolg, dat zien we dan wel weer. Meeste dagen kijk ik naar mijn arm en kan ik nog altijd niet geloven dat hij er staat. Maar ik ben er heel erg blij mee uiteraard. Ik had er op mijn blog eigenlijk niet zoveel over gedeeld, maar de afspraak stond eigenlijk al een kleine maand vast.

Voor ik aan mijn verhaal begin, wil ik eerst mijn artieste in de spotlights zetten. Ik ben zelf bij Studio Feralis in Gent gegaan. Dana haar studio is helemaal ingericht rond spiritualiteit en ik vond haar stijl echt geweldig, vandaar dat ik gekozen heb voor haar studio. Voor mij was dat een klein anderhalf uur reizen, maar dat was het helemaal waard. Ik had best wel wat stress want ik wist totaal niet wat ik moest gaan verwachten. En Dana stelde me gerust en ze was heel geduldig met het kiezen van het ontwerp, van de grootte en plaatsing. Daardoor was ik eigenlijk al vrij snel uit mijn keuze. De tattoo zelf viel heel goed mee, ik heb natuurlijk ook wel voor een plek gekozen die in het algemeen niet zoveel pijn doet want de bovenarm is een van de minst pijnlijke plekken. Ik ben super blij met het resultaat en de nazorg verloopt ook super vlot tot nu toe. Dat is onder andere door de professionaliteit van mijn artieste, want slecht gezette tattoo’s kunnen voor veel problemen zorgen. Dus als het je stijl is of als je een fijne studio zoekt, Studio Feralis is the place to be. Ze heeft ook een studio in Zolder, dus als dat dichterbij is kan je daar ook terecht.

Ik heb een tijdje nagedacht over wat ik nu wou als tattoo, maar een ding was zeker: ik wilde een semicolon. De semicolon (het puntkomma teken) is een universeel symbool voor mensen die hebben gestruggeld of struggelen met suïcidale gedachten. Voornamelijk voor mezelf om mezelf eraan te herinneren hoe sterk ik ben geweest, maar ook omdat ik anderen wil inspireren. Als het over een half jaartje weer lente of zomer is en de blote armen weer tevoorschijn komen hoop ik dat er mensen zich minder alleen voelen of ik ze kan tonen dat het niet het einde is. Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben is mijn trauma eigenlijk best wel getriggerd omdat er veel herinneringen naar boven komen, maar daaronder voel ik ook heel veel trots en kracht. Ik denk dat we te vaak onderschatten hoe moeilijk het is om door te gaan wanneer je dat eigenlijk niet meer wilt. Hoeveel kracht je daarvoor nodig hebt.

De keuze rond de bloem was iets moeilijker, ik heb daar ook echt wel meer dan een jaar over nagedacht. Ik twijfelde tussen lavendel of een roos, omdat lavendel eigenlijk een van mijn favoriete bloemen is. En het eerste plan was om voor een fine line tattoo te gaan, en daar is lavendel een hele mooie bloem voor. Uiteindelijk is het toch een roos geworden. Een roos is mijn geboortebloem, en eigenlijk kwam er het afgelopen jaar nog een reden bij om voor de roos te kiezen. Er is een stukje uit het liedje ‘De Roos’ van Ann Christy dat me enorm aanspreekt. Pommelien Thijs heeft dat liedje ook gecoverd, en ik vind haar versie iets mooier. Maar op het einde van het liedje wordt er een stukje gezongen wat eigenlijk heel mooi aansluit bij de betekenis achter mijn tattoo:

Denk dan maar dat bittere winters,
En dikke lagen sneeuw.
Nog nooit hebben verhinderd
Dat de roos haar overleeft.

Ik wil in de toekomst ook nog uitkijken naar een tatoeage voor mijn inner child, maar laten we eerst maar beginnen met deze goed te verzorgen en te laten genezen. En dan zien we wel waar. Het was een hele fijne eerste ervaring, dus dat verlaagt de drempel wel voor de volgende.