Ik blijf maar zeggen dat ik binnenkort weer actief ga bloggen, dat ga ik bij deze niet nog maar eens herhalen want ik weet niet of ik het kan waarmaken. Zoals bijna elke post die ik tegenwoordig schrijf over mijn eigen leven kan ik alleen maar zeggen dat het weer vrij ruige tijden geweest zijn. Ik praat eventjes bij.
We zijn eind november en het viel me op dat er heel weinig online is gekomen deze maand. Ik denk dat ik dat kan verklaren want alle tijd die normaal in bloggen kruipt, kruipt in iets anders. Namelijk: lezen. Ik lees nog steeds heel veel. De cijfers uit mijn boekenpost van oktober ga ik waarschijnlijk niet kunnen evenaren, maar het is toch wel weer een mooie periode geweest. Ik denk ook net dat het de boeken zijn die me erdoor hebben geholpen. Het is namelijk een lastige periode, en niet perse door mijn verwerking. Het speelt mee, maar het speelt niet de hoofdrol. Ik kan ook niet in detail gaan, want er zijn derden bij betrokken. En mensen door het slijk halen of hun privacy niet respecteren is niet waar ik voor sta als blogger. Er is wel een eind aan de storm aan het komen. Met bijgevolg ook dat ik waarschijnlijk tot eind dit jaar geen weekoverzichtjes meer ga posten. En niet perse omdat mijn leven niet perfect is (dat is het in geen enkel overzichtje) maar ik merk dat ik er de ruimte en zin niet in heb. En het is nu echt belangrijk dat ik inspeel op dingen die me energie geven en waar ik zin in heb. Mijn mentale gezondheid is er niet zo goed aan toe geweest de afgelopen weken.
Ik heb een paar keer gedanst op de grens van terug suïcidaal zijn, net niet gebeurd. Ik heb ook voor dat kon gebeuren actie ondernomen. Ik ben een paar weken offline geweest van de socials, maar ook heb ik heel veel gelezen. Begin deze maand heb ik een post gelanceerd met hoeveel en wat ik gelezen heb in oktober en die cijfers zijn insane. Zelfs voor mij. Nu moet ik zeggen dat ik dat de komende tijd ook niet perse zie veranderen, want los van mijn mentale gezondheid geniet ik er enorm van. Voor mocht je bezorgd zijn: ik ben oke. Ik heb heel veel lieve mensen om me heen waar ik veel steun heb uitgehaald, maar ik ben zelf ook sterker dan de vorige keer dat ik me zo slecht voelde. Ik weet dat ik op mezelf kan vertrouwen om het tot een goed einde te brengen. Ondertussen ben ik weer actief op de socials, dus het gaat beter. Al is het in hele kleine deeltjes, maar dat vind ik prima.
Vandaar dat ik ook geen kleine gelukjes gedeeld heb of ook maar iets. Hoewel het juist nu belangrijk is om daaraan te denken, geloof ik ook niet in toxic positivity. En het voelde enorm fout om te delen dat alles op wieltjes loopt terwijl dat niet zo is. Maar ik had ook niet echt de drang om iets anders te delen, gewoon eventjes niks. Er is heel veel paniek, huilbuien, stress, wanhoop en nog zoveel meer de revue gepasseerd de afgelopen weken. En dat deel ik ook graag. Weet dat het ook bij de meest positieve mensen niet altijd voor de wind loopt. We hebben allemaal onze moeilijke periodes. Ondanks dat blijf ik wel vechten voor beter. Maar zoals ik al zei, de storm is ten einde aan het komen.
Regelmatig wacht er hier een stukje over trauma op je. Of je mijn verhaal nu op de voet volgt bij elke blogpost of je af en toe iets leest, maakt mij niet zoveel uit. Er zijn mensen die dit doormaken en zich misschien helemaal alleen voelen. En precies voor die mensen schrijf ik zo open op mijn blog. En ook een beetje voor mezelf, not gonna lie. Het is een vorm van gratis therapie.
De afgelopen maanden zijn er veel veranderingen plaatsgevonden. Van de zichtbare dingen zoals het aantal bloesjes met printjes die in de kast raakt tot mijn boekenkast die steeds meer gevuld is. Van het aantal boeken dat ik ontleen van de bib en hoe gelukkig ik er weer van word. Tot de dingen die voor anderen niet zichtbaar zijn. De mist die opgeklaard is en ik die weer zuiver kan ademhalen zonder dat iedere gedachte me bommen energie kost. In de mate van het mogelijke dan. Ik ben helaas een spoonie, dus alles kost mij energie en brain fog. En ik ben daar zo dankbaar voor. Sommige dagen springen de tranen in mijn ogen bij de gedachte dat ik mijn trauma aan het overwinnen ben en ik richting een vrijer leven aan het werken ben. Er is niemand die beter dan jijzelf weet hoe hard je hebt moeten vechten voor de moeilijke dingen in je leven. You’re on the other side of the storm now, you should be so proud. En je kan er geld op inzetten dat ik dat zeker ben. Ergens is er ook een jongere versie van mij die nu supportert. Wat er nu gebeurt is iets waar ik jarenlang alleen maar van kon dromen. Mezelf durven en kunnen zijn. Hoe opluchtend. Hoe fijn dat ik alle maskers kan afgooien en mag zijn wie ik echt ben. Met mijn gekke trekken, alle boeken die ik per jaar verslind of mijn humor. Ongelooflijk fijn. En misschien heb ik het niet altijd op mijn blog even hard doen doordrukken, maar afgelopen maanden zijn echt niet simpel geweest. Van huilbuien tot wanhopig afvragen of dit een richting uitgaat. Rouwen om mijn kindertijd die niet meer terugkomt, de pijn voelen voor wat het jongere meisje allemaal heeft doorgemaakt en ze dat helemaal niet verdiend heeft. Ik ben een expert in tonen wat wel goed gaat en dansen in de regen, maar dat betekent niet dat het niet zwaar was. En is trouwens. Ik ben aan de overkant van de storm, maar de storm is nog niet gaan liggen.
Nu ik het trauma uit mijn tienertijd eindelijk een beetje verwerkt heb, komen er andere dingen naar boven drijven. Demonen die ergens diep in me zaten waarvan ik niet wist dat ze er zaten. Tegelijkertijd wist ik dat alles naar de oppervlakte ging komen, maar tegelijkertijd ben ik het moe. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet van plan op te geven. Ik ben vooral strijdlustig. Maar ik ben ook moe. Zoals ik al zei, het zijn zware weken geweest. Te weten dat me nog zo’n tocht te wachten staat, het ontmoedigt me soms. Daar ga ik niet over liegen. Ook mijn kindertijd is niet altijd van een leien dakje gelopen, waarvan ik vermoedelijk ook het een en ander heb opgelopen. Ik weet dat omdat er gewoon gedrag is vanuit trauma waar ik eigenlijk alleen maar linken kan leggen uit mijn kindertijd. Dus de strijd is zeker nog niet gestreden en eigenlijk is ook daar de recovery ook al van begonnen. Er gebeuren sommige dagen echt dingen waar ik het hart van in ben waarvan ik eigenlijk vrij zeker weet dat er in mij ergens een bang meisje zit omdat ze dit al eerder gezien heeft. Maar ik ga eerst proberen tot rust te komen van mijn vorige gevechten voor ik hiermee verder ga. Want hoe ik het ook draai of keer, naast pijn en opluchting voel ik ook heel veel trots. I did it. Ik heb een van de zwaarste periodes uit mijn leven zo goed als verwerkt. Sinds een week of twee merk ik ook echt dat de stemmen van de mensen die mij getraumatiseerd hebben eigenlijk afwezig zijn. Het is weer stil in mijn hoofd. Los van het gedacht aan welk boek ik als volgende ga lezen of Waterval die door mijn hersenpan danst. Uiteraard zijn dat veel aangenamere alternatieven. En voor de mensen die nu K3 in hun hoofd hebben voor de rest van de dag; graag gedaan.
Wanneer ik mij verveel of gewoon iets doelloos om handen wil hebben, zet ik meestal een Youtube video op. Een paar jaar geleden ging Teske terug in de tijd met tekeningen, agenda’s, dagboeken en dergelijke doorheen dozen en daar vertelde ze dan over. Dat soort video’s vind ik sowieso heel erg leuk. Kort daarna vertelde Romy over haar verhalen als kind en de herinneringen daaraan. Die twee inspireerden me om dat ook te doen. Ik was eventjes aan het denken of ik mezelf een ninties-kind mag noemen, maar ik ben in 1997 geboren dus ik vind van wel. En besides, in heel veel verhalen en ‘throwbacks’ herken ik me wel. Dit wordt niet enkel een cliché-postje met de dingen die je kent, maar ook kenmerkende dingen voor mij uit mijn jeugd.
⭐️ Sms’jes kosten veel geld
Dit was dan niet perse in mijn vroege kindertijd, maar iets later. In het middelbaar kreeg ik mijn eigen telefoon (mijn basisschool was vijf minuten wandelen, dus mijn ouders vonden dat niet nodig). Maar nu heb je zoveel abonnementen met ongelimiteerde mobiele data, berichtjes, belminuten. Mijn ouders betaalden vroeger de telefoonrekening in het geheel en dat begon met beltegoed. En als het op was, was het ook op voor een tijdje. Er waren afspraken daarrond. Ook als ik ‘s avonds op zaterdagavond pech had en mijn beltegoed was op, was het gewoon wachten tot maandagavond want dan pas ging mijn moeder naar de supermarkt. Dat ging over naar een abonnement waar je per sms zoveel cent betaalde (denk ik, is te lang geleden). Ik zat toen al in het middelbaar en stuurde er vaak op los met vrienden. Mijn vader heeft vaker met de rekening rond mijn oren gezwaaid. Sms’jes zijn nu ook niet gratis, maar toen werd de rekening wel per berichtje gemaakt.
⭐️ Mensen winks en buzzers sturen op MSN
Nu heb je Messenger waar je kan videochatten, bellen, stickers, foto’s en allerlei versturen. Ik stam uit de tijd dat Messenger nog in gebruik was. Dan kon je winks naar elkaar sturen, de zogenaamde bewegende animaties die meestal levensgroot waren. En online kon je nieuwe downloaden om dan cool te zijn bij andere mensen. En mensen irriteren met buzzers die het hele scherm liet trillen en schokken. En met onze lange statussen over beste vriendjes. Ik werd helaas gepest toen dus mijn lijstje was niet heel lang, maar ik ben er wel altijd bij gebleven dat ik niet veel echt dichte vrienden heb, maar degene die ik heb wel geweldig zijn.
⭐️ Buiten lezen met een walkman en oortjes
Vroeger verzamelde ik CD’s van de artiesten die ik toen leuk vond, om vervolgens mijn walkman mee te pakken naar buiten en hem onder beschutting van de zon daar te gebruiken. Ik denk dat er in die tijd wel al Spotify was, maar ik had toen geen smartphone dus dat was geen optie voor mij. Na een kleine research kan ik je vertellen dat Spotify nog niet beschikbaar was in België, dus nevermind. Ik werd er door wiki ook aan herinnerd dat we vroeger muziek luisterden via Windows Media Player, en nu zie ik dat ook weer voor me.
⭐️ Een smartphone-loze jeugd
Ik had zelf pas een smartphone toen ik in 2015 naar een nieuwe school ging. Onder het mom van, je bent toch iets verder weg van huis. Dan is Google Maps en degelijke bij de hand hebben handig. Maar daarvoor had ik dus een hele normale Samsung Star. Een touchscreen toestelletje, maar die kon amper op het internet en maakte hele wazige foto’s. Ik ben best wel blij dat ik zolang geen smartphone had en mijn jeugd zo is geweest. Soms als ik de jeugd nu zie, denk ik daar wel zo over na. Ik ga me echt niet in de opvoeding van andere ouders moeien, maar ik denk dat wij het toch iets minder stressvol hebben gehad zonder smartphone en socials.
⭐️ Reclame doorspoelen werd revolutionair
Ik heb de tijd dat de modems voor de televisie kwamen bewust meegemaakt. Grote reclames van Belgacom die ons vertelden dat we over een tijdje alle reclame konden doorspoelen. Ik weet niet zeker of die twee dingen er op hetzelfde moment zijn gekomen, maar ineens kon je ook dingen opnemen op je digibox. Gedaan met casettes. Terwijl je je dat nu niet meer kan voorstellen dat die tijd er geweest is. Er zijn zelfs zenders waar je niet meer mag doorspoelen. Het wordt je gewoon geweigerd als je het probeert. Er is een zender die dat doet bij ons maar die leven van reclameblokken dus dan moet het wel.
⭐️ Kinderprogramma’s & films
Vroeger werden er heel wat kinderprogramma’s opgenomen omdat sommige gewoon op tijdstippen speelden dat ik op school was. Dora the Explorer was daar eentje van, maar ook Blue’s Clues. Ik weet nog dat ze op een dag me thuisbracht over de middag van school en ze vertelde me dat ze perongeluk de verkeerde cassette had ingestoken en dus over mijn programma had opgenomen. Dus het mijne was weg. Gelukkig was ik een blij kind en er waren nog zoveel afleveringen die ik kon zien. Maar zoals je kan zien: ik heb de tijd met cassettes nog bewust meegemaakt. Je wilt niet weten hoe vaak de cassette van Lady & The Tramp in de speler verdween op regenachtige dagen. Uiteraard in het Nederlands, maar ik prefereer de Engelse naam.
⭐️ Wachten om iets op Facebook te zetten
Toen ik naar het middelbaar ging, mocht ik ook Facebook van mijn ouders. Er was eigenlijk niemand in ons huis die dat had, maar toen dus wel. Als ik nu iets meemaak dat ik online wil zetten kan ik een story uploaden op Instagram of een statusje schrijven voor Facebook en het staat binnen de minuut online. Dat was vroeger wel anders. Ik had in tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten veel later een smartphone met mobiele data. Dus als ik iets ‘wilds’ had meegemaakt en ik wilde het delen, mocht ik wachten tot ik weer thuis was.
⭐️ Wordart op werkstukken
Ook ik stam uit de tijd dat werkstukken werden gepimpt met een prachtige wordart. Het liefst in regenboogkleuren en een boogje. Apetrots was ik op mijn kunst. Nu zoveel jaar en een heleboel lessen grafisch ontwerp later denk ik daar het mijne van. Ik heb zelfs het paperclipje nog meegemaakt in Windows.
⭐️ Katten en honden op de taakbalk
Op de computer kon je vroeger zoiets downloaden en dan liep er of een hond, of een kat over je taakbalk. Deed verder niks speciaals, het was gewoon een leuk extraartje. Dan gingen ze ook echt eten en drinken en spelen. Soms klom de kat zelfs over je scherm alsof ze in gordijnen klom. Ik kan er ook niks meer online over vinden, maar het bestond ooit. Ik was er dolgelukkig mee als dierenliefhebber.
⭐️ K3 was nog echt K3
Ik ben opgegroeid met Karen, Kathleen en Kristel. Later toen ik naar het middelbaar ging, kwam Josje en zoveel jaar later kwamen Hanne, Klaasje & Marthe. En inmiddels hebben we natuurlijk Julia. Mijn jeugd is ook nog steeds de originele K3 en daar zullen de nieuwe dames nooit iets aan kunnen veranderen. Maar ik haat ze daarvoor niet. Integendeel, ik heb zelfs een boontje voor een van de drie. Leuk feitje: vroeger vond ik het liedje Mama’s en Papa’s een geniaal idee. Het idee was dat de kinderen thuisbleven en de ouders naar school gingen. Als kind vond ik dat idee geweldig, want ik rende elke speeltijd weg van pesters. Nu zijn we meer dan twintig jaar later, ik vind het nog altijd geweldig. Volwassenen terug op de schoolbanken. Iets met school die altijd een plekje in mijn hart zal hebben.
⭐️ Pijnlijke polsen van het schrijven
Schrijven en verhalen bedenken heeft altijd al in mijn bloed gezeten. Al heel jong had ik een rijkelijke fantasie en schreef en tekende ik erop los. Er was wel een computer in huis, maar schrijven in Word vond ik ongemakkelijk want stel dat mijn ouders mijn verhalen vonden. En de computer moest gedeeld worden dus dat kon ook niet altijd zomaar. Nu ratel ik woord na woord uit op mijn blog of in andere schrijfsels. En zelfs niet op een laptop, ik schrijf op een iPad met een keyboard cover. Tijden veranderen, maar de liefde voor schrijven gelukkig en duidelijk niet.
Ik kan hier overigens gemakkelijk een tweede postje van maken, dus voor vandaag laat ik het eventjes.
Welke dingen zijn typisch voor jouw geboortejaren?
Ik heb nogal de neiging om te kijken naar wat er nog schort in mijn ontwikkeling of groei. Dat heb ik al bijna mijn hele leven. Wat ook weer een resultaat is van trauma. Maar tegelijkertijd is het nefast voor mijn recovery als ik dat doe, en we all deserve credit voor wat wel wel goed doen. Dus ik besloot mezelf een duwtje in de rug te geven en een lijstje te maken van wat ik wel goed doe.
Waarschijnlijk lijkt het voor de buitenwereld niet zo en ben ik nog steeds vrij hard voor mezelf. En dat is ook zeker zo, ik geef mezelf te weinig credit sommige dagen/weken. Maar ik heb wel jarenlang met een kritisch stemmetje daarboven geleefd en het is er zeker nog. Maar ik begin wel zachter voor mezelf te worden. Het lukt mij makkelijker om tegen mezelf te zeggen ‘take it easy, ge zijt een trauma aant verwerken’, in plaats van mezelf nog een extra schop onder mijn kont te geven. Wat uiteraard een goed dingetje is.
⭐️ Ik begin in te zien wanneer ik ‘mijn ruiten aan het ingooien ben’
Trauma recovery is niet enkel leren verwerken wat er gebeurd is, maar ook je eigen bijdragen (goede of slechte) onder ogen zien. Daarom doe ik nog niet altijd wat ik moet doen om het op te lossen, want dat is nu eenmaal een lang proces. Maar dat ik beken dat ik dingen anders of beter kan aanpakken is stap een. Als ge niet inziet dat je een probleem hebt, kan je het ook niet oplossen. Net zoals je niet kan herstellen van pijn die je verbergt
⭐️ Ik durf mezelf meer te zijn
Het gaat ook in kleine stapjes maar ik begin steeds meer terug mezelf te worden. Wie ik wil zijn en een paar stukken van mezelf die ik kwijt was door trauma maar wel mistte. Ik verwarde ‘mezelf terug worden’ altijd met ‘terug worden wie ik was’ maar dat is onmogelijk. Wat ik wel bedoel is dat ik mijn gekke kantjes niet meer wegsteek en gewoon ben wie ik ben. Wat een enorme opluchting is na zoveel jaar dat niet te kunnen/durven
⭐️ Ik voel me meer verbonden met anderen
Doordat mijn zelfvertrouwen ook begint te groeien, leer ik ook oprecht te geloven dat anderen mij graag zien om wie ik ben. En doordat ik het nog meer voel dat ze het menen, komt dat nog meer binnen en voel ik me meer verbonden. De belangrijkste mening over jezelf is nog altijd degene in je hoofd, want je moet het je hele leven met jezelf doen. Maar een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en zelfs de diepste introverten hebben nood aan verbinding en samenzijn. Dus het is niet geheel onlogisch dat dit mij blij maakt.
⭐️ Ik leer praten over mijn verleden en wat er me dwars zit
Geef ik toe, dit kan zeker nog verbeterd worden. Maar ik ging het vandaag op de overwinningen en groei hebben, niet over wat nog kan aangesterkt worden. Vaak merk ik nu dat ik kan zeggen tegen iemand: he, wil je dit niet doen want dit triggert mijn trauma. Soms ook waarom. Ik heb leren praten over mijn verleden met de mensen die ik vertrouw en dat heb ik heel lang niet gekund. Op sommige momenten voelt het nog altijd doodeng. Want voor iemand die online vrij kwetsbaar blogt, vind ik dat in het echt nog steeds heel lastig. Voornamelijk omdat mij geleerd is dat je steun moet verdienen en ook omdat ik geleerd heb dat praten over je problemen betekent dat je mensen lastigvalt. Note to self: DA IS NIE!
Hi allemaal! Er moet mij iets van het hart, vooral omdat ik weet dat heel veel mensen in mijn situatie hetzelfde te horen krijgen. Dat wat je hebt meegemaakt je sterker maakt. Ik dacht daar voordien hetzelfde over, maar met de tijd is mijn mening daar toch over veranderd.
Ik heb een jeugdtrauma waar ik mee bezig ben. De verwerking gaat goed. Maar toch is het niet altijd gemakkelijk geweest en zeker niet toen ik mijn trauma doormaakte. Vaak las en hoorde ik dingen van ‘ja maar, daar word je groot en sterk van’. First of all: ik was een kind/tiener. Ik moest niet sterker gemaakt worden. Ik moest veilig zijn. Want kunnen we daar ook een keer mee stoppen? Duizenden kinderen die later opgroeien met het gedacht dat ze zo sterk zijn geweest dat ze dit allemaal hebben doorstaan. En overleefd hebben. En don’t get me wrong, het is heel krachtig als je na zware gebeurtenissen uit je jeugd of wanneer dan ook nog altijd dapper doorvecht. Tuurlijk wel. Ik geef je alle bemoedigingen, support en ik juich voor je als je dat doet. Maar soms heb ik het idee dat mensen dat laten klinken alsof het daarmee oke is. Dat is niet zo. Dat iets je sterker heeft gemaakt betekent nog altijd niet dat je het moest doormaken en het ineens allemaal koek en ei is. Want zoveel kinderen of later tieners maken zoveel moeilijkheden mee en dat zal nooit oke zijn. Want die komen uiteindelijk terecht in de volwassen wereld, bang en onzeker. Compleet overweldigd en in paniek. Dus nee, dat het iemand sterker heeft gemaakt is geen excuus en praat het ook absoluut niet goed. Dus als jij dit leest en dit vaak te horen krijgt: je trauma is nog steeds valid en er is nog steeds iets ergs gebeurd. Je hoeft het niet weg te schuiven achter: het maakte me sterker.
Ik krijg ook een soort van road rage als ik dat hoor. Voor de mensen die mij persoonlijk kennen; het is waarschijnlijk moeilijk om je mij kwaad voor te stellen. Toch word ik er kwaad van. Niet enkel voor de dingen die ik heb meegemaakt, maar ook weer voor anderen. Voor mij geeft die uitspraak het gevoel alsof ik mijn kracht te danken heb aan de mensen die mij gekwetst hebben en de veroorzaker zijn van mijn trauma. En ik heb nog een lange weg te gaan met vergeven, maar ik wil die ‘eer’ niet aan hen geven. De wereld of mensen of wie dan ook hebben je pijn gedaan en dan bedenken dat je sterker erdoor bent geworden maakt mij kwaad. Die eer gaat namelijk niet naar hen. Die eer gaat naar jouzelf. Jij die dit leest en misschien niet weet of het nog goedkomt. Je trauma en de mensen die je hebben getraumatiseerd hebben je bang en onzeker gemaakt, maakten dat je ging twijfelen aan heel veel dingen en zorgen misschien voor paniekaanvallen en andere mentale problemen. En dit lijstje kan helaas eindeloos doorgaan. Maar ze hebben je niet krachtiger gemaakt. Dat heb je zelf gedaan. Jij bent degene geweest die ondanks alles altijd bent blijven doorgaan. Jij bent degene die misschien gekozen heeft voor therapie, behandeling, opnames, hulp hebt gezocht in welke zin dan ook. Je bent niet sterker door je trauma. Je bent sterker ondanks je trauma. En dat is een groot verschil. Het is iets wat ik nodig had om te horen toen ik twee of drie maanden geleden startte met dieper ingaan op mijn eigen verleden. En ik geef de boodschap graag door.
En misschien kan je nu wel denken van; ja maar, ik heb mensen om me heen gehad die me geholpen hebben. Dat is zo. Maar toch. Je psycholoog, therapeut, psychiater, vrienden, familie, andere dierbaren zullen er hopelijk wel geweest zijn om je te ondersteunen en daar mag je best dankbaar voor zijn. Maar uiteindelijk ben je zelf toch degene die het moet gaan doen. Ze kunnen je de handvaten geven of de richtlijnen, maar je moet ze zelf toepassen. Angsten in de ogen kijken, met bibberende beentjes vooruit dat doe je zelf. Niemand kan dat in jouw plek doen. Dus vaneigens, er zijn mensen die je geholpen hebben. Maar de belangrijkste stap in het hele proces ben je zelf. Vergeet dat niet. Give yourself credit for that. Want als je maar een beetje bent zoals ik, weet ik zeker dat je dat te weinig doet. Het komt goed, echt waar. Blijf ervoor gaan ♥️
