Iets wat me de laatste tijd veel bezighoudt is mijn innerlijke kind. We hebben allemaal een innerlijk kind. En heel veel trauma’s en angsten kan je daar ook aan terugkoppelen. Bij mij is dat niet anders. Nu ik bewuster aan het worden ben van mijn trauma besef ik vaak ook waarom mijn trauma door een bepaald iets getriggerd wordt of waarom ik op bepaalde manieren reageer. Ik ben bezig met mijn younger me een handje te helpen. Zowel het hele kleine meisje van vijf of zes jaar, als het meisje uit het middelbaar. Beide hebben nu mijn liefde nodig. En dit kan heel zweverig klinken (en dat mag je gerust ook vinden) maar ik geloof er wel in.
Heel vaak heb ik me in mijn leven niet gehoord gevoeld. Vaak werden mijn gevoelens geminimaliseerd en was het een kwestie van ‘kop omhoog en doorgaan’. Want er was altijd wel iemand die het slechter had. En als ik een liefde had voor iets? Inpakken en wegwezen. Want wie wil er nu bevriend zijn met een meisje dat de hele dag leest of een meisje dat hele dagen gamed? Terwijl de buitenwereld niet weet dat dat voor dat ene meisje juist de reden was dat ze altijd door kon gaan. Ik heb me ook altijd anders gevoeld dan anderen. Vaak werd ik uitgelachen om mijn uitspraken of wie ik was. En op een gegeven moment geef je het dan op. Je draait gewoon mee in de wereld, past je aan. Vinden je klasgenoten een bepaalde broek lelijk? Achterin de kast duwen als hij bij de verse was ligt. Is een bepaalde artiest te raar? Verbannen uit je muzieklijst en de cd’s ver weg steken. En het spijt me zo als je dit herkent. In dat geval geef ik je een dikke knuffel. In welke context dan ook, als je het herkent krijg je een knuffel.
Door de jaren heen ging ik people pleasen. Wat ik wilde werd onbelangrijk en ik ging strijden voor anderen. Ik vergat wie ik zelf was en leefde om anderen te helpen. Dat is nog steeds niet helemaal weg, want die passie heb ik nog altijd. Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt en ben ik op een hele jonge leeftijd volwassen moeten worden. There’s a part of me I can’t get back, a little girl grew up too fast. Ik ben daar heel rouwig om geweest de afgelopen tijd. Twee weken geleden was eigenlijk de eerste keer dat ik langs mijn school kon rijden zonder extreem veel verdriet of woede te voelen. Er liggen nog veel complexere verhalen hieronder, maar die kan ik niet delen. Ik denk het moment dat ik besefte dat mijn jeugd zo vroeg is afgepakt, mijn hart in honderd duizend stukken is gebroken. En stapje voor stapje ben ik het aan het lijmen. Dus nu ben ik vooral kleine dingen aan het doen, in de hoop dat mijn inner child daar zich af en toe gehoord voelt. Eventjes Studio 100 luisteren, uitkijken naar een dagje pretpark. Disneyfilms kijken, gamen. Zij is ook een van de redenen dat ik altijd blijf doorgaan. Er is een jongere versie van mij die een happy end verdient. Ik luister ook heel veel muziek die boodschappen bevatten die mijn inner child nodig heeft en elke keer als ik dat doe voel ik een klein stukje van mezelf helen. Het is een lange weg, maar het komt absoluut goed. I’m sure ♥️
