Hi allemaal! Ik ben een zeer tevreden blogger. Als ik denk aan de lay-outs die ik vroeger heb gehad, de dingen die ik toen schreef en die ik nu schrijf. Mijn blog is met mij mee gegroeid. Toch knaagt zo af en toe dat stemmeke aan mij. Ik denk dat het wel herkenbaar is, maar aan de andere kant is het een goed idee om dat van me af te schrijven.

Ik lees natuurlijk zelf ook blogs. Niet zo vaak als ik zou willen, maar bij de meeste weet ik wat er speelt op hun blog. Of in hun leven. Blogs lezen is zoiets waar ik weinig tijd voor neem wat eigenlijk een beetje dom is want ik heb er zelf een. Maar als ik het doe, geniet ik er wel altijd van. Vergis u niet trouwens, het is niet omdat ik niet reageer dat ik het niet gelezen heb. Ik lees ook niet alles van de eerste letter tot de laatste. Ik kijk ’s morgens of ’s avonds op mijn Feedly en de titels die me aanspreken lees ik dan. Zoals velen waarschijnlijk. Ik kan dan altijd vol bewondering kijken naar iemands prachtige lay-out of hoe men schrijft of mensen kan raken. En dan kan ik daar jaloers op worden. Nu, op zich is dat nog niet zo slecht. En geen gemene jaloezie he trouwens. Ik gun het mijn blogcollega’s om een mooie blog te hebben en om goeie dingen te schrijven. Laat dat duidelijk zijn. Maar ik merk dat het af en toe steekt want dan vind ik mijn eigen blog en schrijfsels een stuk minder goed. Dan denk ik altijd dan een kind van vijf dit ook kan. Wat een klein beetje een idiote gedachte is want een kind van vijf kan meestal nog niet schrijven. Laat staan een blog onderhouden maar you get the point.
Er kan altijd wel iets beter. Dan ben ik jaloers op iemand zijn of haar fotografie skills, over het feit dat iemand altijd van die baanbrekende lijstjes heeft die heel je mindset kunnen veranderen of je dagen verbeteren. Dan ben ik weer jaloers op iemand die mij met een blogartikel kippenvel kan geven tot op het bot. Terwijl als ik dan relativeer, ik donders goed weet dat ik dat ook kan. Omdat ik het te horen krijg in reacties, op social media. Of dat iemand mijn blog ontdekte die ik in het echt ken (wat ik altijd spannend vind) en dan vertelt hoe hij of zij mijn artikels heeft verslonden omdat ik een goeie schrijfstijl heb. En diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik een talent heb voor schrijven, een passie voor taal. Mag wel na meer dan honderd boeken te verslinden. Ik hoorde dat al op school dat mijn schrijftalent hoger zat dan dat van mijn klasgenoten, al sinds een klein meisje. Het was altijd mijn werk dat bovenaan de stapel lag om voorgelezen te worden of met het hoogste aantal punten of de meeste complimenten. Dus ik weet wel dat ik een talent heb. Maar soms neem dat stemmeke het over.
En toch is het zinloos om te vergelijken. Want in iedere blog zit er een stuk persoonlijkheid. Achter iedere blog zit een ander mens. Iedere blog is daarmee ook uniek. Net als de persoon die de blog schrijft. Ge kunt hetzelfde onderwerp hebben maar toch gaat het anders zijn. Want het zijn twee andere mensen. Tis zinloos om te vergelijken. En tegelijkertijd als ik kijk naar de dingen die ik schreef vier jaar geleden en als ik kijk naar wat ik nu schrijf, weet ik dat ik gegroeid ben. Mijn blog is mee met mij gegroeid. Ik schrijf niet meer even frequent als toen want werkleven en adulthood. Maar toch ben ik trots. Dus ik denk dat ik mezelf altijd een schouderklopje kan geven en zeggen; ge doet dat niet slecht. Maar ja, het stemmetje neemt het soms over. Ik denk dat dat bij mijn medebloggers niet ander is.
Twijfel jij soms aan je blog?