Hi allemaal! Vrijdagavond was ik onderweg naar huis van mijn werk. Ik werk dan altijd de late shift. Het is herfst ondertussen en we gaan richting de winter. Dus dat betekent dat het om zes uur al donker wordt. Grappig genoeg was dat net iets wat me een nieuwe inspiratie gaf voor een artikel. Mijn gedachten waren te mooi toen om niet eventjes hier te delen.
’s Avonds in de winter kan het echt stom zijn dat het al zo vroeg donker wordt en ik denk niet dat ik de enige ben met dat probleem. Dit jaar is de zomer ook in een ruk van ons afgepakt. We hadden nog een ferme hittegolf en toen plots storm en regen. In een dag sloeg het allemaal om. Terwijl anders het veel geleidelijker aan gaat. We kunnen nog hopen op een paar mooie zonnige dagen in de herfst om dan voorzichtig richting de zomer te gaan. Dat was dit jaar niet van toepassing. Ik kan me voorstellen dat dat niet zo leuk is. Ik ben zelf ook meer een zomermens of lentemens. Vanaf de dag dat de wereld weer meer zonlicht krijgt en de natuur weer bloeit ben ik gelukkig. Maar helaas, een jaar heeft vier seizoenen en willen of niet. We moeten ze allemaal doorkomen. Juist in die donkere avond vond ik een troostende gedachte.
Het was iets na zeven uur, ik was al klaar met werken en ik stapte van de bus aan het station om mijn trein te gaan nemen. Het was geen bewolkte avond, dus de lucht was mooi zichtbaar. En ineens zag ik naast het stationsgebouw de maan door een sluierwolkje schijnen. En daarnaast een sterretje. En toen realiseerde ik me dat ik nooit alleen was. Dat er altijd iemand dichtbij is. Dat sterretje gaf troost na een rotdag en eigenlijk gewoon een stomme week. Wat er ook gebeurt, je bent nooit alleen. Er zijn natuurlijk mensen om je heen, vrienden en familie. Mensen die oprecht om jou geven. Maar voor mij is een sterretje aan de hemel een dierbare die overleden is. Ik voel me altijd minder alleen als ik in het donker naar huis ga en dat sterretje aan de hemel zie prijken. Er is iemand bij me, er is iemand die me beschermt en ervoor zorgt dat ik straks veilig en wel thuis raak. Die over mij waakt en er altijd zal zijn, ondanks wat ik doe of laat. In elke donkere winteravond of herfstavond is dat een hele fijne troost. Want eerlijk, ik hou er niet van om als vrouw alleen zo laat nog op straat te zijn in het donker. Ik ben altijd heel blij als ik de sleutel in het slot van onze voordeur kan steken en naar binnen kan. Maar iedere avond weer moet ik toch door de donker heen. En dan is dit een fijne houvast.
Dus als jij je alleen voelt, wanneer dan ook. Bedenk dan dat je niet alleen bent. Daarboven is helaas waarschijnlijk iemand die je liefhebt. Die persoon waakt over jou en gaat met je mee, waar je ook bent. Je bent nooit alleen. Er is een lichtje bij je. Ik hoop dat je je bij die gedachte iets minder in je eentje voelt ♥
Hi allemaal. Van de week was op zich wel fijn, hij ging ook best wel snel. Elke dag had wel zijn eigen uniek geluksmomentjes en daar probeer ik van te genieten. Helaas kregen we aan het einde van de week te horen dat we weer in een lichte lockdown gaan. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar we hadden het kunnen voorkomen. Horeca gaat terug dicht en veel evenementen mogen niet meer doorgaan. Dus het wordt weer een pittige periode voor veel mensen. Mijn hart is bij die mensen, en bij de honderden mensen die sterven, lijden of dierbaren verliezen door Corona. Hopelijk leren we deze keer eindelijk de les dat het geen grapje is maar dat er echt wel iets moet veranderen.
★ Ik had een vrij weekend afgelopen weekend, waar ik blij mee was. Samen met m’n moeder deed ik boodschappen want de winkels zijn natuurlijk maar een halve dag open. En sowieso wilde ik graag eventjes buiten zijn geweest. Ik ben moe en ik heb pijn maar ik probeer zoveel mogelijk het normale leven te volgen. Is beter voor mij. Ik liet Mc Donalds thuisleveren en trakteerde de rest als bedankje voor de steun die ik heb gekregen. Wat wel gewaardeerd werd overigens. Ik keek de allerlaatste aflevering van Stranger Things af en nu moet ik dus een nieuwe serie zoeken. ’s Avonds wilde ik perse nog eventjes wandelen en dat heb ik ook gedaan. Het was koud en er was veel wind, maar mijn lijf wilde perse wandelen en daar probeer ik daar ook naar te luisteren. Ben heel kort buiten geweest, maar het was fijn. Letterlijk uitgewaaid.
★ Tijd voor de nieuwe werkweek! Ik ging naar de bakker en stond trouwens vroeg op wat me wel deugd deed. Zou ik vaker moeten doen. Onze eigen bakker was met verlof dus ik moest iets verder wandelen. En daar keek ik eerst tegenop maar uiteindelijk was het zo erg niet. En het waren lekkere croissantjes. Daarna nam ik een paracetamolletje en bestelde nieuwe All Stars. Anderhalf jaar geleden kocht ik Irene haar All Stars over, maar die zijn echt uit elkaar aan het vallen. En zwarte All Stars passen overal onder dus die zijn gewoon handig om in huis te hebben. Ik las nog wat in mijn boek en ging toen werken. Het was regenachtig en koud buiten waardoor het een rustige middag is geworden. Ook voor mijn energie, het was best een energieke dag eigenlijk. Normaal kak ik in tegen 15u terwijl dat nu pas om 18u30 was. En dan is het maar een uurtje meer. Dus dat was een gelukje. Nog een gelukje, m’n collega bracht appeltaart mee naar het werk.
★ Dinsdag stond ik laat op en chagrijnig. En ik kon ook niet vinden wat de oorzaak was. ’s Morgens wilde ik toen een nieuw compres op mijn wonden leggen voor de laatste keer en dat werkte ook niet mee en toen was de tape op om hem te kleven. En dat maakte het niet beter. Later besefte ik dat ik niet perse chagrijnig ben. Ik was bang en verdrietig dat er weer een lockdown zou komen. En nu ik dit aan het typen ben, mijn gevoel had geen ongelijk. Ik gooide mijn social media van mijn telefoon voor de rust en eigenlijk heb ik er vrij weinig tijd op gespendeerd deze week. Ik vind het makkelijker om het los te laten nu omdat ik bijna een jaar zonder heb gedaan. Voor ik ging werken sloeg ik nieuwe compressen en tape in bij Kruidvat, ik heb ze nu niet meer nodig. Maar dat zijn dingen die altijd van pas komen en je eigenlijk standaard in huis moet hebben. De shift ging vrij snel vooruit ondanks het weer. Ik wacht ook nog steeds op de data van mijn verdere onderzoeken, maar zoals de cijfers er nu uitzien kan ik er denk ik vanuit gaan dat de diagnose niet meer voor dit jaar is. En ja, dat doet me heel veel pijn.
★ Gelukkig stond ik woensdag een stuk beter gezind op. Sliep wel weer wat langer maar die gewoonte wil ik terug de kop indrukken. Want van alle dagen had ik maandag wel echt de meeste energie. Ik ging naar de bakker voor m’n ouders en haalde voor mijn lunch een broodje. De eigenaresse zit er pas een jaar denk ik, maar ze doet dat zo goed. Dus ik gaf haar een complimentje en dat deed haar deugd. Zij blij, maar ik ook. Ik maak graag mensen gelukkig. Ik begon ook op tijd met lunchen waardoor ik me een keer niet moest haasten en relaxed kon vertrekken naar de bus. Dat is wel echt iets wat ik vaker wil doen, want dat is echt een stuk beter voor mijn humeur. Ik voelde wel echt dat ik moe was, maar that’s okay. ’s Avonds bleek mijn trein vertraging te hebben door personen op het spoor. Wanneer gaan we eens leren dat dat niet mag? Dat is echt gevaarlijk en niet alleen dat. Het was gelukkig geen persoonsongeval. Het was niet zo’n grote vertraging gelukkig.
★ Yes, donderdag! Gisteravond had ik mijn nieuwe schoenen ontdekt want Zalando was snel. Ik had met mama afgesproken om naar de markt te gaan dus ik kon ze al meteen inlopen. We zijn niet zo lang gebleven want ik was zelf ook nog moe. Maar het was fijn. Ik maakte croque monsieurs als lunch want dat was lang geleden en ik had nog een overschot van woensdag. Die op moest. Ik denk niet dat ik in de namiddag veel heb gedaan, denk wel een lange tuk. En uiteindelijk ging ik boodschappen doen. De lucht was heel mooi toen we thuiskwamen. De stelling die je een klein beetje ziet op de foto is ook weg ondertussen want ze zijn eindelijk klaar met ons dak. Ik weet dat het moet en dat het tijd vraagt. Maar wakker worden met zoveel lawaai en geboor boven je hoofd is niet echt tof. Zeker niet als je net als ik al heel gemakkelijk hoofdpijn krijgt.
★ Vrijdag was nen minder toffe dag. Ik ga de details sparen want er zijn andere mensen bij betrokken. Er is niks ergs gebeurd trouwens, maar ik heb een discussie gehad waardoor ik nogal van slag was voor de rest van de dag. Daarbovenop was ik ook best wel moe nog voor ik was gaan werken. Dat zijn meestal de zwaarste dagen. Het is me wel gelukt en ik was trots op mezelf. Ik kroop er niet al te laat in, want zaterdag moest ik er terug vroeg uit. Vrijdagavond werd ook bekend gemaakt dat vanaf maandag de horeca dicht gegooid word en er zijn weer verstrengingen. Over het hele land is er een avondklok. Het is nodig, dat weet ik. Maar het feit dat er weer verstrengingen zijn en die cijfers die elke dag de lucht in schieten. Het maakt me van slag. Maar ik heb deze week ook geleerd dat ik dat van me af moet leren zetten voor mijn eigen goed. Het is fijn om mee te leven met anderen en met wat er in de wereld aan de hand is. Maar ik ben mezelf aan het kwellen nu. Dat mag niet.
★ Ik had zo goed als een vrij weekend. Er zat alleen een klein gaatje in de planning waardoor ik twee uurtjes moest werken, in de ochtend. Dus om 6u liep de wekker al weer af. Vind ik op zich niet zo erg, want dat vliegt voorbij. En ik had gelijk. Op de terugweg naar huis zat de trein zo vol dat ik me afvroeg waarom er niet werd ingegrepen. Ik ben voor mijn eigen veiligheid gewoon in de gang tussen twee wagons blijven zitten want alles zat best wel vol. En dat is in al die tijd dat ik op mijn huidige werk zit echt nog nooit voorgekomen dus vond het best wel gek. Maar oke, voor alles een oplossing. Het was zo’n trein met twee verdiepingen dus ik heb me op de trap geparkeerd. In de namiddag at ik lunch en speelde ik sims op mijn bed. Daar heb ik heel veel deugd van gehad. En ik smeet nogmaals m’n social media van mijn telefoon af. Het is echt op en neer maar ik volg mijn gevoel. Ik had geen zin meer in alle prikkels, boze mensen over corona. Natuurlijk snap ik dat dat iedereen raakt. Maar dit kon er eventjes niet meer bij. Het is om mezelf te beschermen. Ik ging ook boodschappen doen en toen kwam ik thuis met hoofdpijn omdat ik me zo druk had gemaakt in het apengedrag van andere mensen. En dat moet echt stoppen nu. Dit is niet meer gezond. ’s Avonds lag ik een hele avond in bed een serie te kijken om de hoofdpijn te stillen. iPad en hoofdpijn zijn geen goeie combi, dat weet ik. Maar als ik neerlag viel de hoofdpijn goed mee en de afleiding was fijn. Op naar een nieuwe week met lichtpuntjes 🙂
Hi allemaal. Vorige bericht was niet zo vrolijk. Dat weet ik ook maar het is wel de waarheid. En mijn blog is mijn uitlaatklep. Normaal ben ik ook voorstander van positiviteit en de goeie dingen zien. Maar dat lukte eventjes niet en das oke. Dat hoort er gewoon bij voor iedereen. Ik ben ook maar een mens. Maar ik wacht nu al iets meer dan drie maanden op mijn diagnose en het zijn niet altijd makkelijke dagen. Toch heb ik wel een paar dingen verzameld die mij helpen en die wilde ik delen. Misschien haal je er inspiratie of steun uit.
Mijn twee maatjes tijdens bedrust 😉
★ De standaard zelfzorg
Ik heb net als veel mensen de neiging om slechter voor mezelf te zorgen als ik me slecht in mijn vel voel of mindere dagen heb. Grijpen naar ongezonde snacks, geen puf om iets te doen. Het klinkt je misschien bekend in de oren. Ik zorg ervoor dat ik elke dag minstens drie maaltijden heb gehad (meestal toch, ontbijt is soms een moeilijker puntje) en eventueel een snack tussendoor. Dat laatste is niet perse verplicht voor mij. Maar gewoon, als je je al slechter voelt heeft je lichaam die energie nog meer nodig. Goeie en voedzame maaltijden, genoeg slaap. En natuurlijk mag je je daarnaast wel iets gunnen. ’s Avonds voor het slapengaan een warm bad met een bruisbal. Een outfit waar jij je heel fijn in voelt, een keer niet zelf koken maar op Takeway of Deliveroo iets bestellen. Het mag zeker. Maar blijf op jezelf letten. Je lichaam heeft je nodig.
★ Luisteren naar mijn lichaam
Ik probeer te luisteren naar mijn lichaam en dat is niet altijd makkelijk. Dat kan ook niet altijd. Soms heb ik pijn en heb ik toch een shift te draaien. Maar op mijn vrije dagen probeer ik dat wel. Ik heb het gelukkig nog niet moeten doen, maar als ik met iemand heb afgesproken en ik ben echt te moe blijf ik thuis. Het is niet altijd leuk en vooral niet als je een dag had gepland om dingen te doen en je lijf dan niet meewerkt. Maar toch is het realiteit en moet je het proberen te aanvaarden. Er zijn ook echt dagen dat ik voel dat ik graag eventjes naar buiten wil ondanks dat ik moe ben. Ook daar probeer ik dan naar te luisteren. Het draait om balans vinden en dat kan ik niet in een tip ‘standaardiseren’ want dat is echt voor iedereen anders.
★ Mijn koptelefoon is mijn beste vriend
Ik luisterde hiervoor al heel veel muziek, maar meer dan ooit is muziek mijn beste vriend geworden. Elke dag staat Spotify wel een keer aan, en elke dag luister ik gemiddeld een uur naar muziek. En daarnaast ben ik door de onderzoeken en gesprekken die ik al gehad heb altijd gegaan met muziek en mijn koptelefoon. Mijn koptelefoon voelt een beetje als m’n trouwe maatje waar ik daar samen ben doorgegaan. Het is gek om dat te zeggen, maar zo voelt het wel. Daarnaast kalmeert muziek me als ik het moeilijk heb. En weet je, dat muziek pijn kan verlichten of kan opluchten dat weten we allemaal.
★ Praten met anderen over wat ik voel
Dit is af en toe een tricky puntje. Want ik wil niet diegene zijn die altijd zeurt over haar pijn, vermoeidheid of andere problemen. Maar toch moet het wel. Je kan dingen vaak niet alleen oplossen. En dingen opkroppen heeft 0,0 zin. Uiteindelijk komen ze er toch wel uit. Het is oke om te huilen, het moeilijk te hebben, te praten over wat je dwarszit. En het is knap als je dat kan in een wereld die liever lacht en doet alsof alles perfect is. Ja, ik zei ‘doet alsof’. Want echt niemand op deze wereldbol heeft het elke seconde van zijn leven allemaal op een rij en bij elkaar. Dat bestaat niet. Ook al doen ze nog zo goed geloven dat het wel zo is.
★ Dingen doen waar je blij van wordt / dingen waar je naar uitkijkt
Dit is een weggevertje. Maar toch is het zo belangrijk. Blijven dingen inplannen waar je normaal gezien blij van wordt. Ook al heb je daar geen zin in. Het zal je goed doen. Het heeft geen zin om de hele dag weg te kruipen onder de dekens of lakens van je bed. Dat instinct is wel menselijk en het is helemaal niet erg als je toch zo’n dag hebt. Maar probeer ze te beperken. Het heeft geen zin. En je kan denken dat ik makkelijk spreken heb. Maar ik weet wel hoe het is. Ik ben gelukkig nooit depressief geweest en ik ben het ook niet. Maar ik weet wel hoe moeilijk het soms kan zijn om die lakens van je af te slaan en aan de dag te beginnen. Dus kom uit bed, doe iets leuks. Plan iets in met een vriendin. Meestal zal het wel een effect op je humeur hebben. Het zal je problemen niet oplossen, maar het zal je meestal wel deugd doen.
★ Toon een beetje zelfliefde
Ik heb snel last van dat innerlijke stemmetje. Die criticus die fluistert dat dingen beter kunnen of je helemaal niet in de zetel mag liggen Netflix te kijken? Hij is bij iedereen aanwezig denk ik. Maar je hoeft er niet altijd naar te luisteren. Sommige dagen is het oke om te zeggen dat je een hele dag in e zetel gaat hangen om series te kijken. Of je doet een keer niks voor je blog. Juist nu heb je die zelfliefde nodig en probeer niet te hard voor jezelf te zijn. Als jij het hele huis wilde poetsen en dat niet lukt. Wees lief voor jezelf en vergeef het je. Morgen weer een dag. En als het dan niet lukt, er komen nog dagen, weken en maanden. Er komt wel een dag dat dat huis gepoetst raakt.
★ Wees trots op jezelf
Sommige dagen zijn moeilijk. Je kan je dan zoals ik al zei gaan bekritiseren op alles wat niet goed gaat of in het honderd loopt. Maar he, je gaat door een moeilijke periode. En het feit dat je nog niet hebt opgegeven en probeert er iets van te maken is al meer dan genoeg. Wees trots op jezelf daarvoor. Give yourself some credit zoals ze in Amerika (?) zouden zeggen. Gun jezelf een beetje eer, trots. Je verdient het. Het is niet gemakkelijk en juist dat je blijft doorgaan en proberen is een hele dikke pluim waard. Gun jezelf die ook.
Hi allemaal! Ik waarschuw je alvast. Dit gaat geen tof verhaaltje worden. Maar ik mis het bloggen wel en er is maar een manier om terug actief blogger te worden. En dat is het obstakel dat me nu tegenhoudt om te schrijven te luchten. Ik weet niet of dit een lange of korte post gaat worden, want er zit ook geen planning in qua verhaal of lengte. Ik ga gewoon mijn vingers hun gang laten gaan. Dus ik lucht eventjes mijn hart bij jullie.
Een tijdje terug kreeg ik te horen dat ik misschien chronisch ziek ben en dat sloopt me wel. Ik probeer er niet 24/7 mee bezig te zijn want daar wordt niemand beter van. Ik ook niet. Maar het geeft wel een extra stress. Ik ben nu aan het wachten op mijn brief van het ziekenhuis voor de datums van de verdere onderzoeken, en ik hoop dat hij snel komt. Dan heb ik ‘iets om naar uit te kijken’ en kan ik verder. En ook gewoon, pijn hebben of moe zijn zonder diagnose is klote. Excuse my French. Het is misschien nog wel dat wat het zwaarste weegt, niet weten wat het is. De vraag of het voor altijd is of de vraag of het voor altijd is. Dat weegt enorm op je. Gelukkig begin ik een balans te vinden tussen rusten en dingen doen, dat maakt het makkelijker. Ik heb ook ontdekt dat ik wandelen heerlijk vind, dus dat ga ik zeker meer doen.
En wat er nog speelt. Tjah, daar is heel de wereld nu door ingepakt. Corona. Cijfers in België gaan weer omhoog en ik heb het er moeilijk mee. Een paar weken terug schoot de piek weer de lucht in, en toen besloot onze veiligheidsraad te versoepelen. Ik was op het moment dat ik dat hoorde aan het werk. En mijn collega en ik hoorden dat en we waren voor de rest van de dag van slag. Ik denk dat ik toen zelfs tijdens mijn pauze van tien minuutjes (die krijgen wij altijd tijdens de late shift) zelf heel snel een traantje heb gelaten. Sindsdien ben ik al niet helemaal mezelf meer, en raast de corona-stress door m’n lijf. Naast mijn eigen situatie. We zijn een paar weken later en de cijfers zijn nog niet verbeterd. En toen hoorde ik op het nieuws dat er in Sint-Niklaas een covid-uitbraak was op een afdeling oncologie. Mijn hart brak toen ik dat hoorde want die mensen hadden al zoveel zorgen, sommige zijn misschien ongeneeslijk ziek. En daar komt dan nog eens covid om de hoek kijken. Ik kan me niet inbeelden hoe slecht die mensen zich nu moeten voelen. Ik kaart dit niet aan omdat ik denk dat de zorgmedewerkers daar zich niet aan de maatregelen houden, want op de zorg heb ik echt niks aan te merken. Die zijn de helden in dit verhaal, al de hele crisis lang. Maar het raakt me wel. Er gebeuren verschrikkelijke dingen en dan hoor ik van mensen dat ‘covid maar een griepje is’ of ‘covid een grap is’. Dan denk ik gewoon van, hoe kun je daar zo losjes overheen gaan als dit soort dingen gebeuren. Duizenden mensen sterven aan dit virus en het werd niet beter toen ik afgelopen weekend te horen kreeg dat een dierbare van mij besmet raakte. Ik ga niet ingaan op details en gelukkig gaat het goed met die persoon. Maar het raakt mij. Om jullie gerust te stellen, ik heb die dierbare al echt maanden niet meer gezien en de mensen waar hij/zij mee in contact is gekomen ook niet. Maar het raakt me. Het is ook echt de eerste keer dat er iemand in mijn echt naaste omgeving besmet raakte. Ik kon me boos maken in mezelf dat ik me door alles liet raken en waarom ik dat niet kan loslaten. Maar weet je, het vertelt alleen maar dat ik een mens ben. Dat dingen mij raken. En als ik hoor hoe sommige mensen zo soepel en nonchalant omgaan met alles, dan ben ik blij dat dit mij raakt. Ik kan dit virus niet oplossen. En volgens mij is het heel normaal dat ik bang ben. Vorige week was ik bij mijn psycholoog en toen werd er ook iets bevestigd. In 2015 lag ik met een longontsteking in het ziekenhuis, ik ben toen met spoed geopereerd. Ik had vocht en etter in mijn longen. Het is me bijna fataal geworden. Door die intense ontsteking werken mijn longen niet meer voor 100 procent. Als ik covid-19 krijg en het slaat op mijn longen… Tjah… Ik moet het niet afmaken denk ik. Toen ik dat vertelde zei mijn psycholoog dat het heel normaal is dat ik bang ben, want ik ben een risicopatiënt.
Daarnaast zijn de besmettingen zo erg dat we misschien binnenkort in tweede lockdown gaan. Alles dicht. Horeca, niet essentiële winkels, bioscopen, zwembaden… Ik weet niet of ik een tweede lockdown aan kan en volgens mij ben ik daar ook echt niet de enige in. Dit soort dingen houden mij dan bezig. En ik kan me daar boos in maken, maar dat helpt niet. En me boos maken op mezelf ook niet. Het is voor niemand een evidente periode en die gevoelens van boosheid, verdriet en angst zijn heel normaal en mogen er ook zijn. Ook bij jou, bij wie dan ook. Praat er vooral over.
Hi allemaal! Mijn excuses als deze week een beetje een rommeltje is. Ik vergeet gewoon vaak foto’s te maken. Daarnaast heb ik mezelf ook in mijn hoofd gestoken dat m’n weekoverzichtjes niet boeiend genoeg zijn, maar ik schrijf ze wel graag. Vanaf morgen heb ik mezelf opgelegd om beter foto’s te maken en terug het bij te houden. Mijn geheugen werkt deze keer wel mee want ik herinner me nog vrij veel van de week. Daarnaast was het ook de week van onhandigheid bij mij. Je zal vanzelf wel zien waarom. Let’s go!
★ Zoals bijna elke zondag stond ik trouw achter m’n kassa. Normaal was ik vrij, maar de jobstudent liet niks meer van zich horen. Niks aan te doen helaas, dus ik vertrok naar mijn werk. Het was het weekend van de klant en iedere klant kreeg koekjes mee als bedankje. Sommige klanten waren echt heel dankbaar en daar geniet ik dan wel van. Veel klanten hebben daardoor echt wel m’n dag gemaakt. We hadden gehoopt alles te hebben uitgedeeld tegen de avond, maar dat was niet zo. Dus de volgende dag gingen we door met uitdelen. Al bij al een prima werkdag. Zo heb ik ze graag.
★ Maandag deed ik de vroege shift, expres. Want ik moest dinsdag vroeger starten en ik vond het idee dat ik dan maandagmiddag kon rusten wel fijn. Dat klinkt voor anderen misschien heel overdreven, maar voor mij is een paar uur extra werken een big deal. Ik kan er ook niks aan doen. Het is hoe mijn lichaam is en ik moet er naar leren luisteren. Hij ging heel vlot. Helaas toen ik bezig was met de oven voor de winkel openging kreeg ik een van de roosters tegen de bovenkant van mijn arm. Wat pijnlijk was. Het resultaat komt later. Ik heb het wel onder water gehouden en verzorgd maar ik dacht dat ik er ’s avonds niks meer van zou zien. Was I wrong. Daar was ik dus wel van geschrokken. ’s Middags ging ik naar de bibliotheek want anders had ik een boete, en daarna lunchte ik en rustte ik. Ik heb zelfs geslapen denk ik. En voor de rest gelezen en een serie gekeken.
★ Zoals ik al zei, ik begon dinsdag wat vroeger dan normaal. Voor ik ging werken ging ik naar de apotheker om wat materiaal voor mijn brandwonden en daarna ging ik aan de slag. Toen ik een van de winkelmandjes die gebruikt waren op de stapel gooide, viel die om. Het was in een druk moment. En de stapel viel om tegen mijn scheenbeen. Ik werkte verder zonder veel zorgen te maken. Maar op een rustiger moment voelde ik nattigheid aan mijn been en toen ik mijn jogging omhoog stroopte zag ik bloed. Jup, ik ben officieel LOMP. Het moest snel gaan dus ik heb een compres uit de doos getrokken die ik had gehaald voor m’n brandwonden en die erop gedaan. De wonde is niet zo heel groot. Tot zover mijn ‘gevaarlijke’ week haha. Voor de rest verliep de dag best wel goed, wel moeizamer. Ik was zeker tegen de namiddag wel moe en dat heb ik gevoeld. Maar het is gelukt!
★ Woensdag had ik de late shift en had ik dus terug m’n normale rooster. In de ochtend deed ik weinig speciaals. Ik merkte wel dat ik heel moe was en toe was aan een dag vrij. Maar gelukkig was het nog een keer doorbijten en dan had ik ook een vrije dag. Voor de rest ging hij vrij snel, zoals altijd. Er is ook niet echt iets speciaals gebeurd. ’s Avonds verzorgde ik zoals elke avond mijn brandwonden. Op de bovenste foto kan je het resultaat zien. Drie tijgerstrepen dus. Voorlopig dek ik ze af omdat ik niet wil dat ze te veel stoten krijgen als ik aan het werk ben, dan zijn ze beschermd. Ze genezen gelukkig wel goed, dus dat is een opluchting. Want dit soort wonden kunnen ook ontsteken en dan heb je echt wel een probleem. Ze doen pijn, maar ik probeer er maar mee te lachen. Door boos te zijn op mezelf verdwijnen ze toch niet. Vandaar dat ik ze ook m’n tijgerstrepen noem 😉
★ Vrije dag! Ik had wel een sessie bij mijn psycholoog ingepland vandaag. Omdat ik echt wel heel veel stress heb ervaren de afgelopen tijd en ik voelde dat ik en mijn lijf het niet meer aankonden. En dit kan ik ook niet alleen oplossen. Mijn eigen situatie met de onderzoeken, wachten op resultaten en daarnaast corona werden een beetje te veel. Ik voelde me een stuk beter toen ik uit de praktijk kwam en daarom is mijn psychologe dus een heldin. Het deed goed om mijn ei kwijt te kunnen en ik zie de dingen weer veel helderder. Ik heb ook het gevoel dat sinds die sessie er een steen van me afgerold is. Natuurlijk is het daarmee niet opgelost. Maar het is fijn om je ‘ei’ kwijt te kunnen bij iemand die je vertrouwt. In de namiddag deed ik niks speciaals meer, ik rustte en las mijn boek.
★ En toen brak het einde van de week weer aan. Ik ontbeet en luisterde wat muziek in de ochtend. Daarna werd ik er door mijn ouders aan herinnerd dat de bussen staakten vandaag en ik dus moest oppassen dat ik niet te laat kwam. Gelukkig kon ik via de app vrij snel zien welke bussen er wel en niet gingen uitrijden. Het resultaat was dan ook dat ik vrij vroeg in het station was. Maar dat probleem was al snel opgelost want ik had mijn iPad mee en dus kon ik lezen. Handig als je altijd je iPad op zak hebt. Ik lees nu ‘Het meisje met de vlechtjes’ van Wilma Geldhof, een verhaal over de tweede wereldoorlog. Twee zussen worden gevraagd voor een verzetsgroep. Oorlogsverhalen zijn niet mijn favoriete verhalen, maar ik besloot deze toch een kans te geven. Het boek bevalt me wel. Ik ben nog niet zo heel ver dus ik kan er ook nog niet zoveel over vertellen. Vrijdagmiddag was weer snel voorbij, ik heb ook veel gelachen. Lang leve goeie collega’s 🙂 ’s Avonds raakte ik zonder al te veel problemen weer thuis ondanks de staking. Ik ken ondertussen mijn trucjes wel want dit is niet de eerste keer dat er staking is op een werkdag van me.
★ Ik had terug een vrije dag en ik wilde die goed inzetten. Ik had al de hele week zin om een wandeling te maken, maar het weer liet het niet toe of m’n werk liet het niet toe. Het zag er ook eventjes naar uit dat dat weer het geval zou zijn, maar gelukkig brak de zon door. Ik heb een uurtje gewandeld met muziek op en het was heerlijk. Op een gegeven moment ging de zon ook feller schijnen en dat was echt een geluksmomentje. Eigenlijk besef je in de natuur wat er echt belangrijk is. Ik had nooit zo hard door dat ik oplaad van de natuur, wat wel goed is om te weten. Na de wandeling was het al middag, at ik iets en deed ik een dutje. Het gevolg was dat ik wakker werd met pijn, maar het was het waard. Daarna deed ik boodschappen, at ik en heb ik dit weekoverzichtje geschreven. En nu nog eventjes relaxen. Als het goed is ben ik morgen wel gewoon vrij, maar dat zien we dan wel.
