Regelmatig wacht er hier een stukje over trauma op je. Of je mijn verhaal nu op de voet volgt bij elke blogpost of je af en toe iets leest, maakt mij niet zoveel uit. Er zijn mensen die dit doormaken en zich misschien helemaal alleen voelen. En precies voor die mensen schrijf ik zo open op mijn blog. En ook een beetje voor mezelf, not gonna lie. Het is een vorm van gratis therapie.
De afgelopen maanden zijn er veel veranderingen plaatsgevonden. Van de zichtbare dingen zoals het aantal bloesjes met printjes die in de kast raakt tot mijn boekenkast die steeds meer gevuld is. Van het aantal boeken dat ik ontleen van de bib en hoe gelukkig ik er weer van word. Tot de dingen die voor anderen niet zichtbaar zijn. De mist die opgeklaard is en ik die weer zuiver kan ademhalen zonder dat iedere gedachte me bommen energie kost. In de mate van het mogelijke dan. Ik ben helaas een spoonie, dus alles kost mij energie en brain fog. En ik ben daar zo dankbaar voor. Sommige dagen springen de tranen in mijn ogen bij de gedachte dat ik mijn trauma aan het overwinnen ben en ik richting een vrijer leven aan het werken ben. Er is niemand die beter dan jijzelf weet hoe hard je hebt moeten vechten voor de moeilijke dingen in je leven. You’re on the other side of the storm now, you should be so proud. En je kan er geld op inzetten dat ik dat zeker ben. Ergens is er ook een jongere versie van mij die nu supportert. Wat er nu gebeurt is iets waar ik jarenlang alleen maar van kon dromen. Mezelf durven en kunnen zijn. Hoe opluchtend. Hoe fijn dat ik alle maskers kan afgooien en mag zijn wie ik echt ben. Met mijn gekke trekken, alle boeken die ik per jaar verslind of mijn humor. Ongelooflijk fijn. En misschien heb ik het niet altijd op mijn blog even hard doen doordrukken, maar afgelopen maanden zijn echt niet simpel geweest. Van huilbuien tot wanhopig afvragen of dit een richting uitgaat. Rouwen om mijn kindertijd die niet meer terugkomt, de pijn voelen voor wat het jongere meisje allemaal heeft doorgemaakt en ze dat helemaal niet verdiend heeft. Ik ben een expert in tonen wat wel goed gaat en dansen in de regen, maar dat betekent niet dat het niet zwaar was. En is trouwens. Ik ben aan de overkant van de storm, maar de storm is nog niet gaan liggen.
Nu ik het trauma uit mijn tienertijd eindelijk een beetje verwerkt heb, komen er andere dingen naar boven drijven. Demonen die ergens diep in me zaten waarvan ik niet wist dat ze er zaten. Tegelijkertijd wist ik dat alles naar de oppervlakte ging komen, maar tegelijkertijd ben ik het moe. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet van plan op te geven. Ik ben vooral strijdlustig. Maar ik ben ook moe. Zoals ik al zei, het zijn zware weken geweest. Te weten dat me nog zo’n tocht te wachten staat, het ontmoedigt me soms. Daar ga ik niet over liegen. Ook mijn kindertijd is niet altijd van een leien dakje gelopen, waarvan ik vermoedelijk ook het een en ander heb opgelopen. Ik weet dat omdat er gewoon gedrag is vanuit trauma waar ik eigenlijk alleen maar linken kan leggen uit mijn kindertijd. Dus de strijd is zeker nog niet gestreden en eigenlijk is ook daar de recovery ook al van begonnen. Er gebeuren sommige dagen echt dingen waar ik het hart van in ben waarvan ik eigenlijk vrij zeker weet dat er in mij ergens een bang meisje zit omdat ze dit al eerder gezien heeft. Maar ik ga eerst proberen tot rust te komen van mijn vorige gevechten voor ik hiermee verder ga. Want hoe ik het ook draai of keer, naast pijn en opluchting voel ik ook heel veel trots. I did it. Ik heb een van de zwaarste periodes uit mijn leven zo goed als verwerkt. Sinds een week of twee merk ik ook echt dat de stemmen van de mensen die mij getraumatiseerd hebben eigenlijk afwezig zijn. Het is weer stil in mijn hoofd. Los van het gedacht aan welk boek ik als volgende ga lezen of Waterval die door mijn hersenpan danst. Uiteraard zijn dat veel aangenamere alternatieven. En voor de mensen die nu K3 in hun hoofd hebben voor de rest van de dag; graag gedaan.
♥️
