Geen categorie ·

| Week in beeld 96 |

Net zoals vorige week ga ik terug met hoogte en diepte puntjes werken. Er is zoveel aan het gebeuren op dit moment en het was bovendien ook echt een heel drukke week. Dus net als vorige week is het foto’s maken er weer bij ingeschoten. Het was wel een positieve week dus dat is heel fijn! Ik begin denk ik eindelijk de vruchten te plukken van mijn therapie. Eindelijk. Na zeven jaar hard werk, loont het. Zo blij daarmee.

Hoogtepuntjes

⭐️ Mijn salopetje was gearriveerd!

Al jaren wil ik heel graag een salopetje. Voor de mensen die dat woord niet kennen, tuinbroek. Ik kwam er eentje tegen in mijn maat en met scheuren in. Op Vinted. Heel gelukkig mee! Ik voelde me zo blij erin! Ik heb er al eentje, maar in short versie en die is niet geschikt voor werk en die kan ik ook alleen in de zomer dragen. Nu kan ik ‘s winters ook een salopetje aandoen.

⭐️ Mijn broer zijn reactie

Ik heb een broer die obsessed is met gamen en vooral met de Mario Bros games. Hij speelt ze allemaal, verzamelt er merch van. Deze week zei ik als grap tegen hem dat ik nu op Mario en Luigi lijk want die dragen ook zo’n tuinbroek. Vrijdagavond kwam ik thuis van werk en zei hij plots tegen mij; nu lijk je nog meer op Mario. Ik wist niet wat hij bedoelde, maar hij wees naar mijn rode shirt. Goed gezien, had ik niet bij stilgestaan. Hij praat altijd heel puur over games en je ziet dat dat iets is wat hem heel blij maakt (hij heeft autisme en games is een van zijn special interests, en dat betekent dus heel veel voor hem) en dat was een hartverwarmend moment 🥰

⭐️ Zonder jas naar het werk

Het is al vaker warm genoeg geweest, maar ik rij altijd naar het werk met de step (althans, naar het station, op de trein met step en daarna van station naar werk). En op de step pak je wel wat wind mee vaak. Vandaar dat ik eigenlijk altijd toch een jas meeheb voor de zekerheid. Deze week was dat uiteraard niet nodig met de dertig graden, maar het was toch een speciaal gevoel. In blote armen met mijn step rijden. Dat heb ik nog niet eerder gekund.

⭐️ Iets gaan drinken met een collega

Zondag had ik afgesproken met mijn collega, tegen het einde van de dag zijn we samen iets gaan drinken en het was heel gezellig. Ik kan een goeie fruitige of zoete cocktail wel waarderen heb ik gemerkt, natuurlijk niet te veel want ik moest nog met mijn step naar huis rijden. Maar het was dus heel lekker.

⭐️ Een kindje het wachthokje van de trein

Op zaterdag (dit is totaal niet chronologisch) is mijn trein altijd wat later door de weekendplanning van de treinen. Met die warmte wacht ik liever binnen in zo’n hok want dat is iets koeler. Er was een kindje die de deur openhield voor me met mijn step en hij hield me gezelschap tijdens het wachten. Het was zo schattig!

⭐️ Fall Guys spelen met broer

Sinds een tijdje spelen mijn andere broer en ik Fall Guys. Het is een competitie spel waarin je strijd door verschillende levels voor de kroon. En de game kiest welke levels. Ik ben er soms verschrikkelijk slecht in, maar ik vind het wel super leuk. En gezellig met hem.

⭐️ Merken dat ik mezelf terug aan het vinden ben

Dit heb ik te danken aan mijn therapie uiteraard. En aan mezelf ook. Stilletjes aan wordt het beter en ik krijg meer grip op mezelf en de wereld om me heen. De dingen die ik voor mijn trauma leuk vond, vind ik ook terug leuk nu. En als dat niet zo was, was het zo. Maar ik denk dat ik al van jonge leeftijd wist dat dingen zoals lezen en creatief zijn bestemd waren om er altijd te zijn. Ben eens benieuwd wat ik over een paar jaar ga zeggen als ik als nostalgische sucker dit postje teruglees. Ik heb dat namelijk gedaan met mijn blogposts deze week en gek genoeg is er nog niet zoveel veranderd.

Dieptepuntjes

⭐️ De hitte en de gevolgen

Ik ben zo’n persoon die heel de winter lang roept naar de zomer en lente, en nu ga ik weer klagen? Het is too much en mijn lijf heeft het er best moeilijk mee. Vorige week vertelde ik over mijn survival modus die afbreekt, daar heb ik al mijn handen vol mee. De hitte geeft me nog minder energie en het was een zeer drukke week. Los daarvan slaap ik veel slechter door die warmte. Dus zon is absoluut welkom, maar ietske lager in temperatuur mag ook wel.

⭐️ Zonder portemonnee naar de Jumbo rijden

Zondag had ik eindelijk tijd om boodschappen te doen, en de Jumbo is bij ons altijd een hele dag open. Dus ik pakte mijn step en reed erheen (is ongeveer twintig minuutjes). Op bij de Jumbo te komen en te beseffen dat mijn portemonnee thuis lag. Dus ik kon terugkeren want ik had ook geen cash geld of iets mee. Helaas. Gelukkig viel het goed mee en ik heb uiteindelijk toch mijn boodschapjes gehaald. Mijn step werkt heel erg therapeutisch heb ik gemerkt dus hoe een grote ramp was het uiteindelijk

⭐️ Het was een hele drukke werkweek

Ik heb veel meer gewerkt dan normaal deze week, wat ik niet perse erg vind want ik doe mijn werk graag. Maar dit had ook gevolgen voor mijn lichaam en zaterdag was het eigenlijk al op. Komende week wordt een pak rustiger dus das heel fijn

⭐️ Me vergissen van tijdstip bij de fysio

Ik ging naar de fysio en ik was een halfuur te laat omdat ik het verkeerde uur had onthouden. Nochtans stond het juiste uur wel in mijn gsm, maar ik dacht dat ik juist was. Dus in het vervolg toch maar iets meer op mijn telefoon vertrouwen in plaats van mijn geheugen. Gelukkig vonden ze het niet erg.

⭐️ Middelbare school in brand

Zondagochtend was ik aan het chillen in de living en kwam er een artikel online dat het dak van mijn middelbare school in brand had gestaan in de nacht. Er is best wel wat schade aan een dak en twee lokalen zijn compleet vernield onder dat dak. Het was niet het lesgebouw waar ik het meest kwam, maar ik herkende onder het puin wel een lokaal waar ik les heb gehad. Het deed me toch wel iets. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen en volgens mij is alles goed afgelopen. School was mijn safe space en het was de reden dat ik altijd ben blijven doorgaan. Dus het raakte me wel.

Chronische pijn ·

Twee jaar chronisch ziek

Er zijn datums in het leven die je graag viert. Er zijn ook datums die je liever nooit viert. Moge het duidelijk zijn dat deze tot de tweede categorie hoort. Ik wilde er heel graag iets over schrijven, en los van het sentimentele (en toch realistische) is het ook heel wat dat ik al twee jaar leef met mijn lichamelijke klachten.

Het was op 10 juli twee jaar geleden dat de dokter sprak over reuma, cvs of fibromyalgie. Ondertussen heb ik nog steeds niet echt een helder antwoord van het ziekenhuis, maar mijn klachten zijn er wel nog steeds. Ze zijn zelfs slechter geworden. Ook al praat ik er op dit moment niet zoveel over op mijn blog, er zijn andere dingen die iets meer mijn aandacht nodig hebben. Iets met een trauma dat ik aan het verwerken ben. En ook omdat ik door de die twee jaar heen wel een goeie mindset heb ontwikkeld om hiermee te leven. Daardoor vooral. Mocht je nu denken dat alles ineens koek en ei is en ik als een happy chronic illness warrior door het leven dans. Nee. Ik merk dat ik nog heel vaak heimelijk terug verlang naar de tijd dat dit er nog niet was. Zeker in vergelijking met vorige zomer. We zitten midden in een hittegolf als ik dit schrijf en vorig jaar had ik er ook last van. Maar het was houdbaar. Nu triggert die warmte sommige dagen een flare. Alles kost mij (net als iedereen met die hitte) echt bakken energie en ik ben al uitgeput voor het belangrijkste van de dag is aangebroken. Het zomermens in mij is altijd gelukkiger in de zomer en ik ben dat ook wel. Maar tis pijnlijk om te beseffen dat mijn klachten in een jaar zo achteruit zijn gegaan. Want vorig jaar was dit geen big deal.

Los van het verdrietige is er wel iets om te vieren en trots op te zijn. Twee jaar geleden zat ik met mijn handen in het haar en was ik zo bang wat dit zou betekenen voor de toekomst. En dat dat nu volledig over is, is een leugen. Ik woon nu nog thuis, dus er komt nog een heel avontuur op mij af. Chronisch ziek zijn en op jezelf wonen. Nu het zomer is wordt mijn feed op social media gevuld met festivalletjes, uitstappen en vakanties. Ik volg genoeg mensen die zelf chronic illness warriors zijn die dit ook doen, dus er is altijd hoop. Dat heb ik geleerd. Maar voor mij spontaan morgen eventjes beslissen dat ik een pretpark ga bezoeken zit er niet in. Ik heb een lichaam dat heel veel planning en structuur vraagt. Je leert daarmee op some way omgaan door de jaren heen, dat doe ik althans. Maar er zijn nog meer dan genoeg dagen dat ik in denial zit en rouw om wie ik ooit was. En dat is een stukje verdriet dat ik ook altijd met me ga meedragen denk ik. Maar er is hoop, los van dat alles. En zolang er hoop is, is er leven.

Nu twee jaar later weet ik niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb een leven opgebouwd. Een levensstijl die haalbaar is en ik gelukkig mee ben. Nu gaat het eventjes moeilijker en mijn dagen lopen zeker niet altijd zoals ik zou willen, maar dat is normaal want ik zit in een ongelooflijk zware tijd. Het zal altijd pijn doen maar zoals mijn lieve zus me zei afgelopen week: twee jaar ziek zijn, betekent ook al twee jaar intense kracht. En daar sluit ik me ook bij aan. Ik weet zeker welke symptomen mijn ziekte me nog op mijn pad gooit, het sowieso wel goed komt

Afgelopen week ·

| Week in beeld 95 |

Hi allemaal! Ik pak het deze week een beetje anders dan anders aan. Het was een mooie week, hij was heel rustig en dit keer ook mentaal. Yes! Maar ik heb daardoor ook heel weinig beeldmateriaal. Gek genoeg maak ik in de beste weken altijd het minste foto’s. Het was ook geen echt spannende week, zal ook wel daaraan liggen. Dus ik vertel deze week in de hoogte en diepte puntjes. Ik begin volgende week ook bij zondag in plaats van maandag, omdat dat planningsgewijs beter uitkomt voor mij.

Hoogtepuntjes

⭐️ Ik ging naar de bibliotheek!

De laatste tijd lees ik veel meer fysieke boeken (geen zorgen, die e-reader is niet na een jaar al klaar voor pensioen) en ik geniet daar ook van. Mijn leesconcentratie verbetert een heel stuk, wat betekent dat ik ook sneller lees. Maar de plek voor zoveel boeken heb ik op dit moment niet. Dus ik besloot om nog eens naar de bibliotheek te gaan na al die jaren. Door corona ging ik al heel lang niet meer, omdat in de lockdowns er heel weinig nieuw materiaal was. En ik heb nu eenmaal mijn boeken nodig. Het was vooral heel magisch. Ik kwam zoveel boeken tegen en ik herinnerde me bij veel boeken nog exact op welk punt ik toen in mijn leven was. Naast het magische boekige gevoel, was het dus ook een reis door de tijd. En al die gelezen tijdportalen hebben mij ook een stukje gevormd wie ik nu ben.

⭐️ Ik kocht nieuwe markers!

We zijn nu twee maanden ver in mijn trauma recovery. Het is niet altijd gemakkelijk geweest, maar er is wel vooruitgang. Misschien niet altijd langs buiten zichtbaar, maar hij is er wel. Ik voel het aan mezelf, mentaal krijg ik de dingen eindelijk gesorteerd. Dat verdiende wel een cadeautje dacht ik zo. Op donderdag ging ik langs de tekenwinkel en kocht twee sets markers en een paar losse stiften, en vrijdag kwam er een pakketje met skintones (dus huidskleuren) via de post. Want die set hebben ze niet in de winkel en is toch echt wel heel handig.

⭐️ Samson en Marie live zien

Ook vorige week kwam er geen overzichtje online, maar dit wilde ik toch eventjes delen. Ik heb een liefde voor Studio 100, voor bijna alle karakters. Als ik mijn dag niet heb zet ik mijn playlist van Studio 100 op. Heeft iets te maken met mijn inner child die daar heel blij van wordt (hier ga ik ooit over schrijven). Een vriendin van mijn zus wilde graag naar een optreden van #Likeme omdat ze daar enorme fan van is. Maar haar vriendin had afgezegd en ze vroeg of ik mee wilde. Dat heb ik gedaan, maar Samson en Marie kwamen dus ook optreden. Ik was een heel gelukkig mens voor een uurtje. Nostalgisch is het niet perse want ik ben opgegroeid met haar vader en een andere stem van Samson. Maar de liedjes blijven toch iets magisch hebben.

⭐️ Tekenen zonder perfectionisme

Jarenlang als ik aan het tekenen was kreeg ik er altijd een hele rits negatieve stemmetjes in mijn hoofd bij cadeau. Voor iedere blogger out there zal dit bevestigen; perfectionisme is de grootste vijand van creativiteit. Tussen bloggen en tekenen is er nog altijd een verschil, maar het is beide een vorm van creatief zijn en als de lat torenhoog ligt is het gewoon niet leuk meer. Dus ik ben blij dat dat ook terug is. Het is een van de mooiste dingen die ik terug aan het krijgen ben door mijn recovery

⭐️ Loveless uitlezen ♥️

Tegelijkertijd ook een pijnlijk puntje. Ken je dat gevoel dat je een boek uitleest en u hart in duizend stukken breekt omdat het voorbij is? Dat had ik met Loveless. Al moet ik wel zeggen dat ik zo gehecht was aan dat boek vanwege de geaardheid van het hoofdpersonage. Die delen we namelijk en die is helemaal nog niet zo gerepresenteerd als de meeste geaardheden. Wil ik daarmee zeggen dat er minder queer boeken over gay of biseksueel moeten komen? Absoluut niet. Iedereen verdient het om zich te herkennen in een boek of om te voelen dat hij/zij/hen oke is zoals die is. Maar ik ben wel blij dat mijn geaardheid ook in de media komt, want dat mis ik wel. En los van alles; bij mij moogt ge zijn wie ge zijt.

Dieptepuntjes

⭐️ Ik ben nog steeds heel overweldigd

Zo dankbaar dat ik ben dat ik aan de slag kan met mijn trauma en kan groeien. Maar alles is zo enorm overweldigend. Van het leren kennen wie ik echt ben, tot mezelf accepteren. Met beide komt het sowieso goed. Maar het is zoveel en sommige dagen voel ik alles door elkaar.

⭐️ Uit survival modus komen

Als je lijf lang genoeg geconfronteerd wordt met trauma of gevaarlijke omstandigheden, komt het in ‘survival modus’. Die modus zit nog in ons bloed van ver in de geschiedenis omdat we toen altijd op ons hoede moesten zijn voor wilde beesten die ons achterna konden zitten en dergelijke. Nu zijn we eeuwen later en zijn er huizen en bescherming voor bijna 90 procent van die dingen. Survival modus betekent letterlijk wat het zegt; je bent in overleefmodus. Je bent niet aan het leven, maar aan het overleven. Het is iets wat je lijf automatisch doet als je lang genoeg blootgesteld wordt aan gevaarlijke omstandigheden (fysiek en mentaal). Nu mijn trauma stap voor stap verwerkt wordt, komt mijn lijf los daaruit. En dat is enorm vermoeiend. Letterlijk. Ik ben na een paar uur werken of iets doen (en het mag iets zijn wat ik leuk vind) gewoon doodmoe. Ik slaap meer dan negen uur per nacht en toch is het altijd weer kapot. Het is iets wat ik komende tijd ga moeten aanvaarden. Daar komt chronisch ziek zijn wel van pas, ik weet dat ik hier doorheen kan komen.

⭐️ Loveless uitlezen

Zo blij als ik was met de representatie en hoe accuraat het boek is, zo pijnlijk was het ook toen ik hem voor de laatste keer dicht deed. Uiteraard kan ik hem altijd opnieuw lezen, maar das niet hetzelfde. Dat zullen de diehard boekenwurmen zoals Liesbet en en Fieke ook kunnen bevestigen. Ik heb meerdere lezers onder de fantastische mensen, maar ik moest toch onmiddelijk aan deze twee denken. Dus Loveless was een bom aan representatie en ik voelde me vooral gehoord. Een boek dat ik voor altijd in mijn hart ga sluiten. Ik mis het nog steeds, ook al is het boek dat ik nu lees ook wel goed op gang aan het komen.

⭐️ Een ongeluk op het spoor zondag

In de avond keerden we terug van het optreden van #Likeme en Samson en Marie en was er een ongeluk gebeurd op een spoor waardoor veel treinen eruit lagen. Ik vond het veel erger voor de nabestaanden en het slachtoffer, voor ons was er een vervangbus voorzien en dat toonde ook weer aan in welke luxe we soms leven. Mijn hoofd en hart zijn nog steeds bij de slachtoffers.

Hoe was jullie week?

Geen categorie ·

Verstand komt meestal met de jaren

Het verstand komt met de jaren he! Het is een zinnetje dat ik veelal uitspreek en ook in geloof. In de zin van: als je later ouder bent kom je meestal wel te weten hoe dingen in elkaar zitten, word je slimmer en kan je beslissingen meer correct nemen want je hebt ervaringen uit het verleden.

Photo by Hester Qiang on Unsplash

Ik heb een klein verhaaltje die ter inspiratie diende, en ik denk ook dat er ergens een jongere versie van mij is die heel trots zou zijn als ze dit las. Het was namelijk iets waar haar enorm aanbelangde en waar ze toen heel veel mee struggelde. Nu weet ik (doordat het verstand met de jaren komt) dat er zoveel meer in het leven is dan school en hoe goed je scoort. Maar toen was dat voor mij een big deal. Nu belangt het me nog steeds maar het is er niet meer in mijn leven. Ik ga niet meer naar school, ik werk al meer dan drie jaar ondertussen.

Het is eind juni, de tijd dat rapporten, attesten, diploma’s en veel meer worden uitgereikt. Vandaag zijn we donderdag als ik dit schrijf en mocht mijn kleine broer zijn rapport ophalen. Net als mijn zus is hij netjes geslaagd en mag hij naar het volgende jaar. Alleen al daarom ben ik trots op hen allebei. Mijn broer en ik waren wat heen en weer aan het lachen en grappen over bepaalde vakken en daardoor trok ik mijn eigen rapport van destijds uit de kast. Toen ik in het zevende middelbaar zat heb ik ooit eens 98 procent gehaald voor een examen en dat ga ik ook niet meer vergeten. Nieuwsgierig als ik was heb ik alles doorbladerd. Al mijn rapporten van het hele jaar. Ik was in de tijd heel onzeker over mijn schoolresultaten. Het moest altijd maar meer zijn, altijd een beetje hoger. Nog net een puntje extra voor toetsen en taken. Nu weet ik ook wel dat het niet daarrond draait, maar dit was ook de tijd dat mijn trauma is ontwikkeld. Dus mijn zelfwaarde hing enorm af van mijn schoolresultaten toen. Als ik goed scoorde, was ik goed genoeg.

We zijn nu vier jaar later na mijn afstuderen. Ik ben afgestudeerd op mijn 21ste verjaardag, wat dus vorige zaterdag exact vier jaar geleden was. Mijn leerkrachten hebben me toen heel vaak gezegd dat ik trots mag zijn op wie ik ben, maar ook op mijn rapporten. Dat het altijd prachtige resultaten waren. Ik geloofde dat heel moeilijk. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik mezelf het liefst een smack in the face geven want ik kan eigenlijk bijna niet geloven dat ik toen niet tevreden was. Mijn percentages waren altijd torenhoog, zelfs voor vakken waar ik helemaal niet goed in ben. Het zijn punten waar sommige mensen alleen van kunnen dromen. Een slag in het gezicht is misschien een beetje agressief haha. Maar ik zou wel een lieve knuffel willen geven en vertellen dat het allemaal oke is en ik het goed genoeg doe.

En dat ik dat nu vier jaar later besef, is een bewijs dat verstand echt met de jaren komt.

Afgelopen week ·

| Week in beeld 94 |

Het was mijn verjaardag de voorbije week! Helaas was het niet zoveel toeters en bellen zoals ieder jaar, want ik had het heel moeilijk en ik had eigenlijk geen zin in mijn verjaardag. Los daarvan waren er ook wel goeie dingen aan de week en ik had zeker wel fijne momenten. Onder andere ben ik bezig in ‘Loveless’ van Alice Oseman en dat boek wordt echt met de seconde herkenbaarder. En ik heb op mijn verjaardag heel veel lieve wensen gekregen en dat maakte het een stukje makkelijker. De week werd ook leuk afgesloten.

MAANDAG 20 JUNI 2022

Zoals altijd startte mijn week met een vrije dag, Ik probeerde drie keer te bellen naar de fietswinkel om te horen hoe het zat met mijn step maar het was altijd voicemail. Dus ik ben toen maar zelf naar de winkel gegaan. De bussen staakten ook dus het was eventjes puzzelen, maar ik ben er geraakt. Mijn krullen zaten heel goed die dag, wat me ook heel blij maakte! Toen ik bij de winkel aankwam had ik alles uitgelegd en zeiden ze -hoera!- dat mijn step gerepareerd was. Er moest eigenlijk niet zoveel aan gebeuren hoor, de band was bijna leeg. Maar ik had geen zin om te klungelen en vervolgens iets stoms te doen en mijn step daarmee naar de vaantjes te helpen dus vandaar.

Na de middag lag ik in bed met mijn e-reader, want ik had geen plannen meer. Ik las het laatste stukje van ‘The Falling in Love Montage’ van Ciara Smyth. Ik vond het op zich geen slecht boek, maar wel een voorspelbaar einde. Maar dat weet je gewoon als je de verhaallijn van dit soort boeken hoort, dat het waarschijnlijk voorspelbaar zal zijn. In de avond bestelden mijn ouders Mc Donalds en ik mocht mee bestellen. Het klein kind in mij kwam boven en ik maakte een smiley op mijn burger met saus. Soms vraag ik me af of ik wel echt 25 geworden ben en niet vijf haha. Oh well

DINSDAG 21 JUNI 2022

Zoals altijd begon vandaag ook de werkweek weer, maar pas de late shift. Dus ik deed ‘s morgens boodschappen. Ik weet niet waarom maar ik word daar de laatste tijd echt blij van. Volgens mij ben ik toch volwassen aan het worden 😜. Later op de dag ging ik gaan werken, eindelijk terug met mijn step! Het is een luxeprobleem natuurlijk, maar die step maakt voor mij veel dingen gemakkelijker. Ik ben minder afhankelijk van het openbaar vervoer erdoor en plekken die moeilijker bereikbaar zijn kan ik zo wel bereiken. Hij kan er in ieder geval weer een tijdje tegenaan nu. Na het werk spotte ik een mooie zonsondergang, wat me ook altijd heel gelukkig maakt.

WOENSDAG 22 JUNI 2022

Ik was dinsdagavond begonnen in ‘Loveless’ van Alice Oseman, waar ik een beetje spijt van kreeg want ik wilde het liefst van al het hele boek in een keer uitlezen maar dan ging ik tot een gat in de nacht liggen lezen. Maar echt, dat boek is zo herkenbaar! Ik zou het zelf kunnen geschreven hebben. Ik ben erachter gekomen dat Alice Oseman zelf ook aromantisch aseksueel is, dus dat verklaart heel veel. Het hoofdpersonage in het boek is eigenlijk ook bezig met haar ontdekkingstocht, maar de dingen die ze meemaakt en denkt heb ik ooit ook al in mijn leven gedacht. Ik kon dus niet wachten om verder te lezen! In de namiddag ging ik werken en las ik uiteraard nog eventjes op de trein. Het was niet zo’n hele drukke shift gelukkig, alleen had mijn lijf er niet zoveel zin in vandaag. In de avond bestelde ik pasta want ik had daar zin in.

DONDERDAG 23 JUNI 2022

De dag begon met fysiotherapie, het was een zeer vlotte sessie. Daarna reed ik met mijn step terug naar huis en ik denk dat ik bijna niks meer heb gedaan in de middag behalve wat chillen en tegen de avond flanste ik een pastasalade in elkaar terwijl ik met een klasgenoot van vroeger chatte. Ze vroeg hoe het met me ging en ik vertelde eerlijk dat ik dus bezig ben met mijn traumaverwerking en haar antwoord was zo lief! Ik weet niet veel zeker in het leven, maar wel dat ik de beste klasgenoten ter wereld had toen in de klas. Dus ik stond al glimlachend te koken donderdag. Het geluk was helaas van korte duur want ‘s avonds was ik met een vriendinnetje aan het chatten en het ging over mijn verjaardag. En toen heb ik een mental breakdown gehad (de tweede van deze week, de eerste was ergens dinsdagavond denk ik). Dus het was geen gemakkelijke dag, want de stemming overal was wel goed maar er zat toch een grijs randje aan.

VRIJDAG 24 JUNI 2022

Nieuwe dag, nieuwe kansen dacht ik dus. Mijn beste vriendin had een kaartje gestuurd voor mijn verjaardag wat ik ondanks de tegenzin wel heel lief vond. Zoals ik al zei, de lieve mensen en wensen hebben het toch wel iets beter gemaakt. Verder deed ik weinig speciaals en ging ik werken. De druk om er van mijn verjaardag een mooie en positieve dag van te maken was soms heel hoog maar aan de andere kant denk ik dat ik mezelf het mooiste cadeau aan het geven ben wat ik maar kan krijgen. Ik ben intens bezig met een traumatraject en hoewel het zwaar is, gaat het wel in kleine stapjes de goede richting uit. Zowel voor mezelf nu als toen, een beter cadeau kan ik haar niet geven. Herstellen. En daarna voor mijn dromen en doelen kunnen gaan. Het was een prima werkdag, maar ik was ook blij dat hij voorbij was.

ZATERDAG 25 JUNI 2022

Het was zover! Ik werd 25 jaar! Whoop whoop. Ik was al vrij vroeg uit mijn bed gerold want het is zaterdag en helaas werkdag. Maar ik vier het sowieso wel op een andere dag. Ik las op de trein nog een stukje in Loveless, en verder was het een prima werkdag. De meeste klanten waren goedgezind dus dat maakte het voor mij ook wel een beetje beter. Alleen was het echt druk dus ik kon bijna niks van de levering aanvullen. Naar de avond toe werd het door het weer een beetje rustiger, wat ook welkom was. In de avond bestelde ik sushi en omdat alle tweede klas wagons vol zaten en ik geen zin had om recht te staan, trakteerde ik mezelf op een ritje eerste klas om naar huis te gaan.

ZONDAG 26 JUNI 2022

The day after. Mijn collega en ik verjaren in dezelfde week dus we hebben toen zondag afgesproken om het samen te vieren. Het was een hele rustige dag, we hebben samen tapas gegeten, wat tv gekeken met een cocktail en ‘s avonds at ik daar en ging ik terug naar huis. Het was wel een gezellige dag en ik heb er zeker van genoten. We vierden thuis ook mijn verjaardag, dat kwam iets beter uit. We hadden een probleempje met de kaarsen dus we hebben het ook creatief opgelost. En na de taart spotte ik weer mooie kleurtjes in de lucht! Vooral paars en roze luchten zijn favoriet bij mij. Op naar een nieuwe week!