Hi allemaal! Ik lanceerde afgelopen week al een postje over dar de pandemie zwaar begint te worden, dus jullie voelden de bui waarschijnlijk wel al hangen. Ik weet ook niet hoelang de bui zal blijven hangen. In mijn foto’s heb ik vooral geprobeerd om de positieve dingen van de week naar boven te halen, maar weet dat de ‘good mood’ zeker niet altijd aanwezig was. Het was een moeilijke week, echt zwaar. Dus let’s go!
Zondagavond kwam ik thuis van mijn vriend en had ik zin om Animal Crossing te spelen. Ik heb denk ik niet zo heel veel speciaals gedaan, vooral wat rondgerend op mijn eiland en wat kleine dingen aangepast op mijn eiland. Het leuke van Animal Crossing is dat het een ‘hersendodend’ spel is en je er vanzelf rustig van wordt. Althans, dat heb ik toch. Ik denk dat ik een klein halfuurtje heb gespeeld en daarna ben gaan slapen.
Maandagochtend zat ik bij de huisarts in de wachtzaal. Niks ergs aan de hand, maar ik wilde heel graag bloed laten trekken zodat ik weet of ik vitamines tekort heb. Als ik dat kan voorkomen wordt de winter wellicht een beetje lichter. Voor de rest heb ik nog wat extra supplementen gekregen en hebben we nog een paar dingen besproken, maar echt drastische dingen zijn er niet uitgekomen. En dat was ook niet echt nodig. Een dag later sprak hij op mijn voicemail in dat mijn ijzer weer te laag stond, dus ondertussen heb ik de apotheek ook weer gesponsord. Alles voor de gezondheid.
Dinsdagmorgen zat ik in de zetel op mijn gsm te spelen, en Jacqueline kwam heel knus bij me zitten. Het was echt een heel schattig zicht! Deed dan ook een beetje pijn toen ik moest rechtstaan om me aan te kleden en te eten. Want ik kon niet de hele dag in de zetel hangen, want er stond een late shift op de planning. Die shift is heel rustig verlopen, het was niet zo heel druk. De laatste uren kropen echt voorbij omdat alles al gedaan was. Dat zegt iets want ik ben normaal niet iemand die dat zegt. Maar ik weet van vroeger dat dinsdagen standaard rustig zijn.
Ondanks de rustige werkdag had ik toch wel pijn achteraf, dus ik ben toen voor ik ga slapen nog eventjes onder mijn elektrisch deken gaan liggen om mijn spieren wat warmte te geven. Daarvoor verlicht het niet altijd, maar de warmte werkt vaak wel ontspannend en dat is ook al iets.
Ik heb een zus die graag bij Shein bestelt. Zelf heb ik dat nog ooit echt gedaan. De meeste nieuwe kledij die in mijn kast ligt komt van Vinted. Dat is mijn manier om een steentje bij te dragen aan het milieu. Ik liet een tijdje terug vallen dat ik eigenlijk heel graag stickers wilde voor mijn iPad en e-reader. Maar ik wilde er ook die bij mij passen en die ik echt mooi vind. Missie was geslaagd! Woensdagavond lagen de stickers klaar voor me, maar donderdagochtend heb ik ze echt goed bekeken en ook geplakt. Van het resultaat heb ik nog geen foto gemaakt, maar ik denk dat er vanzelf wel eens een foto in een van mijn overzichtjes komt.
Ondanks dat mijn gemoed niet altijd heel hoog was deze week, was er wel iets waar ik naar uitkeek. Aan het begin van de week heb ik boodschappen gedaan en haalde ik alles in huis voor cake. Steeds meer krijg ik de liefde voor koken en bakken te pakken. Het heeft iets therapeutisch en rustgevends. Vroeger dacht ik dat mensen die dat zeiden overdrijven, maar daar ben ik het nu niet meer mee eens. Ik weet ook niet wat ik leuker vind, het deeg maken of voor de oven staan gluren en vol ongeduld wachten tot mijn baksel klaar is. Ik maakte een simpele blauwe bessencake. Misschien dat ik me in de toekomst aan meer gewaagdere recepten waag, maar we bouwen rustig op haha.
Hij kwam er in elk geval mooi bruin en met een stevig korstje uit. Dat laatste is iets wat ik graag heb aan cake, dus ik ben blij met het resultaat. Door de blauwe bessen proeft hij een beetje naar confituur, maar hij was zeker gelukt! Op een detail na wat ik sebiet ga tonen. Blijkbaar had ik toch het recept niet helemaal goed gelezen.
Dit was de binnenkant. Ik had meerdere keren gecontroleerd of alles gaar en gebakken was, maar dat was wel het geval. Dus achteraf heb ik eens gekeken, ik heb een ei te weinig in het beslag gegooid en waarschijnlijk nog een tweede afweegfout gemaakt. Op zich smaakte hij niet slecht, hij was zelfs lekker. Ook met de stevige binnenkant. Hij was een beetje broodpudding achtig daardoor. Dus all is good. En wie nooit iets doet in het leven, zal ook nooit iets meemaken.
Hi allemaal! Ik ben dit eigenlijk aan het uitwerken vlak voor ik ga slapen, gewoon om mijn hoofd te legen. Vroeger zou ik zeggen; ga maar slapen want dat scherm is slecht voor je ogen en slaaphormoon. Maar afschrijven is een van de beste medicijnen bij mij. Daarom werkt m’n blog zo goed voor me. Negeer dit als je er geen zin in hebt, haal er steun uit als je je hetzelfde voelt. Weet vooral dat je niet alleen bent. Weet ook voor je begint te lezen, mijn usual optimisme zal niet echt aanwezig zijn vandaag. Just so you know 😉
Twee jaar geleden. Toen was het meeste nog koek en ei. Vandaag kwam ik een stukje tegen uit de conference van Kamal Karmach (hou van diene kerel!) over het afgelopen jaar. Over 2020 dan bedoel ik. Hij vertelde over 2019. Hoe ons grootste probleem toen Anuna was. Mijn mening over de klimaatspijbelaars laat ik hierbuiten, zo gaan we niet beginnen. Twas maar eens tonen waarover het ging. Tis nen komiek dus je moet het met een korreltje zout nemen. Maar doordat hij dat zei besefte ik ook dat toen alles koek en ei leek. Niet dat het zo was, verre van. Maar die tijd zonder mondmaskers? Zonder coronapass of zelftesten. Ze zijn nodig eh, versta me niet verkeerd. Ik ga niet zeggen dat ik niet geloof in het virus en dat die cijfers leugens zijn. Ik zou niet durven. Mijnen beste maat werkt in de zorg dus ik heb zoveel respect voor de zorg. Niet alleen door hem, maar in het algemeen.
Ik weet nog hoe ik in het begin van de eerste lockdown tegen mijn klanten aan de kassa zei dat we ‘allemaal een paar maand op ons tanden moesten bijten’. Omdat ik hen wat moed wilde geven of de verdrietige mensen een duwtje in de rug wilde geven. Zo ben ik. Niemand had gedacht dat we hier nu nog zouden zitten. In België was het terug overleg, alle grote mannen kwamen weer samen om nieuwe regels vast te leggen. Het is de avond van 17 november. En op zich, ik ga niet veel uit en ik zit ook niet constant op café dus eigenlijk zou ik er niet zoveel last van mogen hebben. Doe ik ook niet. Ik vind het natuurlijk wel erg dat die regels nodig zijn. Maar een chronische ziekte zet heel veel dingen in perspectief en het dwingt je te kijken naar wat er wel is. Anders is er geen leven mogelijk. Daarom laat het me koud. Toch vreet het aan mijn mentale gezondheid. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.
De besmettingen komen steeds dichterbij, mensen die ik ken worden ziek. Gelukkig nog niemand die echt op intensive care heeft gelegen. Maar het maakt me bang. Ik ben een risicopatient. Ik heb minder goeie longen. De afgelopen weken heb ik al een paar keer echt een mental breakdown gehad omdat ik zo bang was. De angst vreet me echt op. Een vrijdagmiddag ben ik overstuur vertrokken naar het werk en heb ik mezelf op de trein bij elkaar geraapt om enigszins met een deftig gezicht achter mijnen kassa te staan. Ik kan dan wel veel ‘zagen’ dat het leven zwaar is of ik het moeilijk heb, maar dat betekent niet dak mijn leven beu ben. Ik ben bang voor besmet te raken. I’ll admit, in mijn weekoverzichtjes passeert nog regelmatig een uitstap of dat ik iets ben gaan drinken of eten. Ik weet niet of mezelf opsluiten uit angst de goeie oplossing is. En ik let wel op natuurlijk, de plekken waar ik ga zijn nooit te druk. Maar toch, het maakt me bang. Bang om besmet te worden, bang om zelf aan allerlei kabels en baksters op de IC te raken. En niet alleen van dat. Ik heb al genoeg dierbaren gezien aan kabels en baksters. Dat beeld is hartbrekend. Het idee dat mijn zus of moeder aan mijn bed staat met dat beeld. Het idee dat hun dat breekt, breekt mij.
En niet alleen perse voor het feit dat ik kan sterven. Zelfs al overleef ik het, veel mensen behouden klachten. Vermoeidheidsklachten, ademhalingsproblemen en nog andere dingen waar ik nu even niet aan kan denken. Kga het ook niet opzoeken want dan gaan mijn hersens ontploffen sebiet. Ik heb al gezondheidsklachten en hoewel ik mijn pollekes kan kussen want ik heb nog een vrij normaal leven, ik wil niet dat ze nog erger worden. Ik ben al bang voor de dag dat mijn ziekte daar zelf voor zorgt. Gezondheid is zo kostbaar en ge beseft het pas als het kwijt is. Laat dat ook een mooie les zijn die we uit de pandemie kunnen halen. Mensen denken altijd dat ze machtig zijn en alles aankunnen. Maar zonder goeie gezondheid hebt ge niks aan u macht of rijkdom.
Niet alleen voor mezelf. Het verdriet van de mensen om me heen breekt me ook. Ik leef altijd met de hele wereld op mijn schouders. Wat niet zou moeten, want ik moet hem niet alleen dragen. Net zoals vorige keren. Mensen die hun zaak moeten sluiten, mensen die dierbaren moeten afgeven, mensen die moeten leren omgaan met blijvende klachten. Ouderen die hun kleinkinderen niet mogen zien. Ik leef altijd veel te hard mee met anderen, en das een vloek en zegen tegelijkertijd. Voor nu zou het een beetje minder mogen wel. Maar kort samengevat: de angst vreet me op en tis moeilijk. Maar das oke. Moeilijke tijden mogen er ook zijn. En tis absoluut geen evidente periode om in te zitten. Voor niemand.
Mocht ge u ook zo voelen; laat vooral u verhaal los in de reacties als het oplucht. Ik zal mijn best doen om er een steunend antwoord op te geven of een duwtje in de rug te geven. Maar weet dat ge niet de enige bent die het moeilijk heeft hiermee. Je bent nooit alleen. Keep going. Ook deze pandemie is niet voor altijd.
Hi allemaal! Bij meerdere blogcollega’s zag ik al een mooi en kwetsbaar lijstje met dingen die ze lastig vind. Het zijn dat soort dingen die mij altijd leren dat ik niet de enige ben die af en toe ‘sukkelt’ int leven of dat we allemaal wel iets hebben. Het geeft geruststelling. Dat zijn dingen waar ik graag voor open sta op mijn eigen blog. Dat en tonen dat kwetsbaarheid oke is. Dus vandaar, ik presenteer mijn lijstje aan jullie. Betekent ook niet dat ik dit niet spannend vind.
⭐️ Veranderingen (aanvaarden)
Ik ben iemand die heel graag in haar comfortzone en routine leeft. En op zich heb ik daar ook niet zoveel last van, want ik ben daar gelukkig. Een leven vol zotte avonturen zal ik nooit hebben, want na een zo’n week ben ik al uitgeput. Ik hou ook niet echt van drastische veranderingen. Het kan gaan over een nieuwe job, verhuizen, nieuwe collega’s etc… ik denk dat er wel meer mensen daarmee strugglen, maar ik heb er langer last van. Zelfs vroeger al, een nieuw schooljaar en nieuw rooster en nieuwe leerkrachten. Ik had altijd minstens tot half oktober – begin november nodig voor ik mijn ‘draai’ had gevonden. Dat betekent niet dat ik geen veranderingen aan ga, als ik merk dat het nodig is ga ik het ook doen. En op gevoel. Maar ik kan heel lang blijven hangen in ‘vroeger was het beter’. Al vaker gehoord van mensen dat ik moet leven in het nu, en ik doe zeker mijn best. Maar het is lastig. Veranderingen brengen me altijd van mijn melk, zelfs als ik weet dat het allemaal op zijn pootjes terecht zal komen.
⭐️ Eerst aan mezelf denken
Ik ben iemand die leeft met haar hart open voor anderen. Ik doe niks liever dan de mensen die ik graag zie helpen, hun gelukkig maken. Als ik in de stad ben en ik heb een cadeautje mee voor iemand thuis kan ik niet wachten om hun reactie te zien als ik het geef omdat mijn hart altijd een vreugdesprong maakt dat ik hun zo blij heb gemaakt. De dag van vandaag is dat een supermooie eigenschap, dat besef ik ook wel. Maar ik ben ook een people pleaser. Ik kan soms pas voor mezelf ‘kijken’ als ik weet dat iedereen in mijn omgeving oke is. Op zich is dat soms nodig, maar ge kunt niet gieten uit een leeg glas. En bovendien is dat iets wat ik echt ga moeten afleren met mijn gezondheid. Ik help mensen vaak terwijl ik teer op energie die er niet is. Maar ik kan er ook niet tegen als ik weet dat mijn zus of beste vrienden verdriet hebben en ik er niet ben voor ze. Het is een dingetje soms.
⭐️ Rust op mijn vrije dagen
Na een paar dagen werken of een week werken (meestal zit mijn rooster niet zo in elkaar maar kom) ben ik net als iedereen heel blij met mijn vrije dag. Maar ik vind de balans tussen rust en actief zijn dan altijd lastig. Want ik moet die rust wel nemen voor mijn lijf, anders valt het vanzelf wel uit. Maar tegelijkertijd wil ik op mijn vrije dagen zoveel mogelijk doen en ik merk dat ik vaak een vorm van ‘productiviteit’ in mijn vrije tijd steek. Omdat ik er alles uit wil halen. Maar des te meer ik dat doe, des te meer ik me opjaag en hoe minder genot ik er uit haal. Het is een balans die je ergens moet vinden, maar ik heb hem nog altijd niet gevonden. Toen ik pas begon met werken was die balans wel aanwezig, maar die ben ik ergens in de drukte van de pandemie kwijtgeraakt denk ik.
⭐️ De boel ‘de boel laten’
Ik kon ook gewoon zeggen ‘controle loslaten’, maar dit klonk iets leuker vond ik. Thangt een beetje samen met wat ik daarnet zei. Vaak heb ik mijn vrije dagen al gepland en wil ik ook dat het in die lijnen loopt. Terwijl de meest toffe dagen degene zijn waarbij mijn zus zegt: hey, ga je mee de stad in of een ijsje gaan halen op de dijk. Zij is soms echt een krak in mijn plannen doorboren, maar het eindigt altijd in een ongelofelijk leuke tijd. Ik ben een enorme controlfreak. Tprobleem is dat het leven zich niet in een kotje of planning laat duwen. Dingen gebeuren wanneer ze moeten gebeuren en soms moet je dat aanvaarden. Ben ook een enorme perfectionist en dat helpt vaak ook niet mee.
⭐️ Niet altijd de sterkste zijn of niet alles op orde hebben
Ik denk dat dit de grootste tegenstelling ooit is als je mijn hele blog leest, want ik doe niet anders dan over mijn leven schrijven of mijn blog als uitlaatklep gebruiken. Toch is het zo. Ik brul (allee ja, met een korreltje zout) altijd tegen alles en iedereen dat het oke is om verdrietig te zijn en de zon ook niet het hele jaar door schijnt. Maar bij mezelf ligt dat iets lastiger. Ik blog er wel zo mooi over altijd, maar stiekem vind ik het best lastig. Ik merk dat ik soms mijn verdrietige momenten probeer weg te moffelen door aan kleine gelukjes te denken of mezelf te verwennen. Op zich goed, want te lang in emoties hangen is ook niet altijd goed. Maar soms moet ik eens leren dat het oke is om eens goed te bleiten of je een week of zelfs maand kut te voelen. Het overkomt ons allemaal en we zijn allemaal wel eens een menselijk rommeltje. Net dat maakt je een mens.
⭐️ Geloven dat mijn ‘acts’ een verschil maken
Mocht ik kunnen, ik zou de hele wereld redden. Ik denk dat iedereen die mij een beetje kent dat wel weet. Ik twijfel dan wel meer of eens of mijn woorden, adviezen, steun iets uitmaken. Meestal weet ik wel dat dat zo is. Afgelopen tijd stierven er twee dierbaren van mensen waar ik om geef en ik heb ze toen een kaartje getekend en gestuurd. Achteraf kreeg ik zulke mooie reacties van iedereen. Om echt het verschil te maken in de derde wereld landen ben ik mentaal niet sterk genoeg denk ik, dus ik probeer het maar in het dagelijkse leven. Iemand helpen, de deur openhouden voor een persoon die achter me komt of een cadeautje meebrengen als iemand een moeilijke dag heeft. Het zijn mijn kleine ‘random acts of kindness’ en ik hoop dat ze een verschil maken. Maar soms twijfel ik daar aan.
⭐️ Onbekende of grote sociale situaties
Net als vele bloggers ben ik een introvertje (niet alle bloggers heb ik ondertussen geleerd wel!) en ik kan echt wel sociaal doen. Maar bij de juiste mensen. De vibe moet juist zitten. Ik moet zeggen dat ik door mijn kassawerk door de jaren heen wel opener ben geworden, maar ik kan je verzekeren als ik een babbeltje deed met een klant dat het negen op de tien keer een vaste klant was. Betekent ook dat als ik je nog maar pas ken en ik de oren van je kop babbel, je je heel gelukkig mag prijzen. Er zijn maag weinig mensen bij wie ik dat snel doe. Dees klinkt zo arrogant, maar dat is totaal niet zo bedoeld. Ik ben beter in open zijn en small talk dan vroeger, maar het meest comfortabel ben ik toch bij de mensen die ik al jaren ken. Of die me dat gevoel geven.
⭐️ Toegeven dat ik een flare-up heb
Nee, dit lijstje ging niet eindigen zonder een puntje rond chronisch ziek zijn. Veel dingen zijn eigenlijk al op hun pootjes terecht gekomen. Maar toegeven dat ik veel pijn heb of moe ben of me echt niet goed voel is lastig. Zeker als het zo een week aan een stuk is. Ik weet ook wel dat ik niet ‘zaag’ want de mensen om me heen hebben me dat al meer dan eens duidelijk gemaakt. Maar zoals ik al zei hierboven, toegeven dat ik niet de sterkte ben is soms lastig. Ik wil altijd lachen en vechten, maar soms vergeet ik dat een positief persoon niet betekent dat je altijd lacht. Dat dat niet betekent dat je nooit verdrietig bent. Het betekent dat je weet dat het kut is, maar de lichtjes in de verte op je wachten. En ik moet ook leren beseffen dat toegeven aan een flare-up (een aanval bedoel ik daarmee) geen teken van zwakte is. Dat mijn flare-ups mij ook niet zwak maken. Tis lastig. Net zoals alles in dit lijstje.
Hi allemaal! Ik begin voor de verandering met de zaterdag in plaats van de zondag. Vorige week werd mijn weekend iets te vol om nog een einde aan het overzichtje te breien. Dus ik heb toen besloten om de zaterdag er gewoon bij te nemen. Als het een saaie dag was geweest had ik het gelaten, maar dat is niet. Dus een klein beetje anders dan anders, maar dat maakt dit overzichtje ook wel iets langer. Verder ging ik voor het eerst in maanden weer aan het werk, hoe dat in elkaar zit lees je verder wel. In elk geval was ik daar heel blij mee want ik mis het wel. Ook dat zal wel voor die moodswings gezorgd hebben. Verder was het een veel rustigere week, waar ik wel aan toe was.
Zaterdag was het vroeg dag want ik had afgesproken met een van mijn vroegere collega’s. Eigenlijk dekt dat de lading niet, want ze is door de tijd dat we samenwerkten een vriendin geworden. Allebei enorme booknerds en we wilden al een paar jaar eens samen naar de boekenbeurs. Maar Corona liet dat vaak niet toe. Deze keer wel! Toen we aankwamen in het station zagen we deze prachtige decoratie van Alice in Wonderland. In november of december is het lichtfestival in de Zoo van Antwerpen en dit was alvast daarvoor. We hebben hem ook ‘s avonds in het donker gezien en hij was best wel mooi! Fijne start van de dag
Met de tickets voor de boekenbeurs (eigenlijk heet het nu LEES! Festival) konden we ook gratis naar binnen bij heel veel musea in Antwerpen. Omdat LEES! niet zo groot is als de boekenbeurs zelf, hebben we er ook gebruik van gemaakt. Dus na de lunch hebben we twee expo’s bezocht, het waren kleine expo’s. We bezochten de expo rond het eten en daarna eentje rond kleurrijke rituelen. De tweede vond ik iets mooier en interessanter. Maar ik heb vroeger met school echt heel vaak musea en tentoonstellingen bezocht dus misschien ben ik gewoon te verwend. Het is ook van toen geleden dat ik nog eens in een museum ben geweest dus ik had meteen flashbacks naar vroeger. Fijne flashbacks, dat wel.
We zijn niet tot helemaal boven geweest en eigenlijk nu ik achteraf nadenk wilde ik dat we dat wel gedaan hadden. Het uitzicht vanaf de vijfde verdieping was ook al indrukwekkend. Fun fact: de tweede boot op de foto (van links geteld, met de donkere onderkant) is de boot van Gert Verhulst. Er zijn heel wat mensen die hem een blaaskaak vinden, maar ik niet. Net als voor heel veel kinderen heeft hij voor een magische jeugd gezorgd en eigenlijk was Studio 100 ook wel een lichtpuntje in mijn jeugd. Nog steeds trouwens, als ik mijn dag niet heb zoek ik een playlist op van Studio 100 en ik voel me altijd beter dan.
Een hoogtepunt van deze week was wel dit. Al een paar jaar volg ik schrijfster Monica Haak op Instagram en Youtube. Ze is de enige wiens vlogs ik altijd kijk en tot de laatste seconde. Daarnaast schrijft ze ook hele mooie boeken. Een kleine waarschuwing, je moet wel tegen een stootje kunnen als je haar boeken leest want ze zijn vrij heftig. Het mooie aan haar schrijfstijl is dat het mooi blijft en niet eindigt in een cliché dramaboek zoals sommige schrijvers. We hadden door te chatten al een vrij goeie band via Instagram opgebouwd, dus het was wel heel speciaal om elkaar in het echt te zien. Toen ik haar gespot had (want ik wist uiteraard dat ze er was) kwam de adrenaline ook op. Echt, we zijn drie dagen later en ik typ dit met een grote glimlach op mijn gezicht. We hebben zeker een halfuur staan babbelen en het voelde of ik haar al jaren kende. Omgekeerd ook heb ik ondertussen gehoord. Vriendschap is zoiets moois 🙂
Het grappige was ook dat normaal laat je je boek signeren. Dat is de bedoeling. Haar boeken staan allemaal al gesigneerd in mijn kast dus dat was geen optie meer. Gelukkig had ik mijn treinticket, dus er is wel iets gesigneerd. Al een chance dat ik mijn ticket en de foto heb, want het voelt zo mooi en onwerkelijk dat ik bijna zou denken dat ik het gedroomd heb. Maar nee, het is echt gebeurd.
Na de babbel met Monica wandelden we verder door de beurs, ik ging met een bescheiden buit naar huis. De twee bovenstaande boeken zijn onderdeel van de buit, maar die komt straks nog. Het was ook gewoon heel gezellig. Ik had mijn collega al heel lang niet meer gezien maar toen we elkaar terug zagen babbelden en er was niks veranderd. Ons gezever, onze plagerijen en grapjes was er nog steeds. Als er een ding is waar ik dankbaar voor ben van mijn vorige job is het wel dit. Dat ik er zulke lieve en geweldige mensen heb leren kennen. In allerlei manieren. Ik ging trouwens niet met de duurste rekening naar huis, just saying. Er zijn waarschijnlijk mensen die dat vermoeden wel hadden, het is niet zo. Maar het was wel een hele toffe dag, niet enkel vanwege Monica. Zet twee booknerds bij elkaar op een boekenbeurs en je krijgt dit haha. We gaan er proberen een jaarlijkse gewoonte van te maken dus we zullen zien.
Dit is de buit waar ik mee naar huis ging. Het boek van Sex Education ging ooit wel naar huis komen, want die serie was echt geweldig. Dus toen ik hem zag liggen dacht ik dat ik hem meteen kon meenemen. Ik had niet echt een plan of bepaalde titels in mijn hoofd, maar ik ben wel heel benieuwd naar Middernacht bibliotheek. Het klinkt wel als een verhaal waar ik voor zou kunnen vallen. Ik hoop ook dat die nieuwe boeken mijn leesconcentratie terug in de lucht schoppen. Lezen is geen wedstrijdje natuurlijk, maar als ik door Timehop of social media eraan herinnerd word hoe vlot ik vroeger las, mis ik dat wel. We zullen zien. Ik denk dat De Roadtrip wel een boek is dat makkelijk zal weglezen. En Stranger Things is altijd goed dus dat komt ook goed. Ik weet sowieso dat ik volgend jaar mijn leesdoel een heel pak lager ga mogen zetten want meer dan 50 boeken is niet meer haalbaar.
Sinds de update speel ik weer veel meer Animal Crossing, net als velen die addicted zijn aan dit spel. Zoals ik al zei, de update zorgde voor een frisse wind door het spel. Er is ook nog betalende content bijgekomen, maar die heb ik nog niet aangeschaft. Een van mijn eilandbewoners ging ook verhuizen en ik vond een dreamie in de plaats. Olive was een schattig beertje dat ik heel graag op mijn eiland wilde en nu is ze er! Net als vroeger met The Sims kunnen de kleine overwinningen uit de game me heel blij maken. En eigenlijk is dat wel heel mooi dat iemand zo gelukkig kan worden van die kleine lichtjes. Zeker in de wereld hoe hij vandaag is.
Mama toonde me dat Large nieuwe sneakerkousen van Harry Potter verkocht. Ik heb er nog geen officiële melding van gemaakt op mijn blog, maar eigenlijk heb ik net als twee medebloggers een koopstop ingelast. Het boekenfestival van afgelopen zaterdag (of aan het begin van dit overzichtje, want eigenlijk klopt die benaming niet meer als dit online komt). Ik hoop dat je nog kan volgen haha. Die telt niet mee. Ik heb zowel games als boeken nodig om me goed te voelen. Maar ik wil dat ook met mate doen, en voorlopig geen nieuwe ebooks of boeken kopen. Voor het festival heb ik een uitzondering gemaakt omdat dat gewoon bij die sfeer hoort. Maar dus toen zei ik dat tegen haar en voor ik het wist had ze ze besteld voor me. Als cadeautje. Ik krijg de laatste tijd veel cadeautjes zo te zien, maar ik vind het wel superlief en ik ben er altijd heel dankbaar voor ❤️
Woensdag was mijn eerste werkdag in drie maanden. Ik heb nog geen vast werk, ben nog volop aan het solliciteren. Bij mijn vorige job in de supermarkt zat er wel een heel groot gat in de roosters. Tot die tijd heb ik besloten om (met toestemming van mijn baas) af en toe een paar shiften te draaien om het rooster vol te krijgen. In België heet dat dan een flexijob of bijverdienste, maar zo kan ik ook rustig weer opbouwen. Mijn plan is niet om te blijven, want die job in fulltime bezetting gaat niet meer voor mijn lichaam. Maar het is fijn om weer iets om handen te hebben. Bovendien kan mijn lichaam dan ook weer wennen aan een job, want ik ben anders bang dat de klap met een vaste job heel groot zal zijn. Nu kan ik opbouwen en dat is ook niet slecht. En ondanks de moeilijke kantjes die mijn lijf me soms gaf, deed ik mijn werk daar wel heel graag, dus zo’n grote ‘straf’ is het niet. Ik had enkel de late shift, maar het was wel meteen een pittige en hectische shift. Op een niveau dat ik nog niet veel meegemaakt heb in die twee jaar dat ik daar wel vast in dienst was. Maar het was fijn, en veel vaste klanten waren ook heel blij toen ze me zagen. Vond ik wel heel leuk natuurlijk 🙂
Ik heb deze week twee late shiften, die ben ik ook gewend om te werken en vind ik om eerlijk te zijn ook het fijnste. Maar we zullen zien hoe de komende weken eruit zien. Zal wel heel wisselend zijn.
Donderdag was het feestdag. Wapenstilstand. Mijn beste vriendin speelt bij de stadsharmonie, en vroeger heb ik haar al eens horen spelen tijdens een concert. Ze wilde heel graag dat ik nog eens kwam kijken. Vandaag was het geen concert, maar natuurlijk kwam de harmonie samen voor een kleine ‘plechtigheid’ voor Wapenstilstand. Het is nu eenmaal een belangrijke dag in onze geschiedenis. Het was zo leuk om haar te zien spelen, want muziek is haar grootste passie. Altijd al zo geweest, al sinds ik haar ken. Daarna was er nog een kleine receptie buiten met de muzikanten en vroeg ze of ik misschien zin had om de middag bij haar thuis te spenderen. Haar ouders vonden dat ook prima, dus ik zei ja. Ik had wel echt heel veel pijn door die zware shift van woensdag, maar ik wilde heel graag iets leuks doen. Het was qua pijn echt een hele pittige dag, het is lang geleden dat ik zo’n pijnlijke dag heb gehad. Het is ook op donderdagavond dat ik nu een vervolgje aan het schrijven ben, dus ik voel het echt wel nu.
In de namiddag na het eten kwam er ook familie over de vloer van mijn beste vriendin, met twee kinderen. Mijn beste vriendin had cupcakes gebakken die zij dan mochten versieren met glazuur, sprinkles en suikerpastei, of hoe je dat gekleurde spul ook wil noemen. Achteraf gezien was het wel een hele kleurrijke en vrolijke boel zo. En ze waren ook heel lekker! Het was ook een gezellige namiddag, ik ken mijn beste vriendin haar ouders ook al vrij goed aangezien we al meer dan tien jaar bevriend zijn. Een tijdje terug zijn ze een dierbare verloren en ik had een kaartje getekend en opgestuurd en ze waren daar allemaal heel blij mee. Daar doe ik het voor. De pijn en het verdriet kan ik jammer genoeg niet wegnemen, maar ik kan wel een lichtje proberen te maken voor hen. Ik heb ook weer geleerd vandaag dat je de wereld niet hoeft te redden om een lichtje voor iemand te zijn. Dus het was zeker een geslaagde namiddag. Normaal is de gewoonte dat ik bij hen blijf eten ‘s avonds, maar ik was zo kapot dat dat niet meer is doorgegaan. Mijn vriendin zag het volgens mij aan me dat ik niet helemaal oke was, want ze was echt wel bezorgd. Is ze altijd, maar dat voelde ik vandaag net iets meer. Het is mooi hoe de mensen die mij echt goed kennen toch zien dat ik niet oke ben als ik blijf beweren dat het wel zo is.
Donderdagavond keek ik naar de derde studioshow van K2 zoekt K3 want die moest ik nog kijken. Doordat ik zo laat keek heb ik al spoilers gevangen online en ik was het er zeker niet mee eens. Een van mijn favorieten is uit de wedstrijd. Soms hoor ik dan om me heen dat ik me niet druk moet maken, dat het voor kindjes is. Maar aangezien ik op slechte dagen rustig word van K3 belangt dit mij wel. En eigenlijk vind ik het ook gewoon heel leuk om te volgen, want soms worden er echt hele oude of minder bekende liedjes gezongen en das altijd nostalgie. En nostalgie is bij mij iets heel magisch heb ik gemerkt. Wellicht is het daardoor dat ik rustig word van hun muziek als ik mijn dag niet heb.
Hi allemaal! Ik wilde graag wat dankbaarheid kwijt, omdat ik dat de afgelopen tijd heel hard gevoeld heb in mijn hart. Iets wat voor mij soms zo onwerkelijk voelt. Je zal vanzelf wel begrijpen waar dit naartoe gaat.
Een tijdje terug publiceerde ik een brief aan mijn jongere zelf. Het meisje dat gepest werd. De jaren erna is het beter geworden maar toch bleef ik kampen met onzekerheid, twijfel en vooral: ik zag mezelf niet graag. Ik heb in mijn hele leven gehoord dat ik niet goed genoeg ben, raar ben, er nooit zal bij horen. Nu zie ik dat laatste jaren later meer als een compliment dan een belediging, maar de meeste tieners willen ‘normaal’ zijn. Ik wilde dat ook. Mensen zeiden me ooit dat ik ‘mijn mensen’ zou leren kennen en inmiddels is dat ook zo. Daar was de blogmeeting in oktober een mooi voorbeeld van. En ook een ervaring die ik nooit meer ga vergeten. Ik realiseerde me de laatste tijd hoe dankbaar ik daar voor ben.
Om eerlijk te zijn na veel jaren bekritiseerd worden of altijd niet goed genoeg te zijn slinkt je hoop wel een beetje. Begin je te aanvaarden dat je het met jezelf zal moeten doen. Ik wist niet dat het nog mogelijk was, dat er mensen mij echt leuk konden vinden voor wie ik was of ben. De overstap naar mijn opleiding publiciteit was daar de eerste stap in, want ineens had ik een klas die mij wel leuk vond. Een klas die mij wel aanvaardde voor wie ik was. Een klas die mij niet uitlachte als ik aan het lezen was maar dat cool vond en een klas die bewonderde dat ik meer dan 75 boeken per jaar las. En het groeide. Na de middelbare school had ik twee vrienden die altijd aan mij zij stonden, maar ook later. Op mijn studentenjob had ik een tof team rond me en later ging ik aan de slag bij mijn vorige werk. Ook daar had ik lieve collega’s die mij namen voor wie ik was en daar niks geks aan vonden. Die mijn accepteerden en in het team sloten. Ondertussen werkte ik aan mijn blog, schreef ik soms mijn ziel uit mijn lijf en lagen vaak grote kwetsbaarheden bloot hier op mijn plekje. Ik leerde mensen kennen uit de bloggerscommunity waar ik nu ook heel veel vrienden en vriendinnen heb. Stuk voor stuk fantastische mensen en na de blogmeeting kan ik dat alleen maar meer bevestigen. Dat was absoluut een van de mooiste momenten uit dit afgelopen jaar.
Veel mensen als ik dat vertel zijn zo van: ja maar, ge zijt zo’n tof en leuk mens, tuurlijk hebben mensen u graag. Toch is dat voor mij nooit vanzelfsprekend geweest. Ik ben altijd de persoon geweest die niet in het ‘kotje’ paste en ik had volgens anderen rare hobby’s en gewoonten. Dat is een compliment maar dat maakt het ook niet altijd makkelijk. Soms lees ik de reacties op mijn blog, krijg ik complimenten of hoor ik hoe blij mensen zijn dat ik in hun leven ben. En elke keer weer. Soms denk ik nog steeds dat ik droom als ik dat hoor of lees. Dus elke keer dat iemand van jullie een lieve reactie achterlaat, weet dat het zoveel voor mij betekent en je altijd mijn dag een beetje mooier maakt. Ik ben daar ook zo dankbaar voor, want ik weet dat het niet vanzelfsprekend is. Als ik terugdenk aan de blogmeeting, krijg ik nog altijd een hele grote glimlach op mijn smoel. Thanks allemaal. Niet alleen de lieve mensen die ik toen gezien heb, maar al mijn volgers. En natuurlijk nog ruimer dan dat, mijn vrienden, mijn familie. De mensen die mij accepteren voor wie ik ben. Jullie hebben geen idee hoeveel dat voor mij betekent en hoe gelukkig mij dat maakt of raakt.
Kleine sidenote wel: ik weet dat jezelf accepteren het belangrijkste van al is. En dat doe ik ook, stapje voor stapje. Maar mensen kunnen niet alleen overleven, we hebben allemaal iemand nodig die ons door donkere tijden heen helpt. Iedereen vindt het wel eens fijn om te horen dat je goed genoeg bent. Zeker na zoveel jaren niet aanvaard worden.
