Hoogsensitieve Held

Hi allemaal! Ik trok daarnet het fotoalbum van mijn telefoon eens open en ik trok de conclusie dat ik deze week heel weinig foto’s heb gemaakt. Het was lichamelijk ook niet zo’n positieve week. Waar dat aan ligt weet ik niet, maar ik had een paar intense aanvallen en mijn mood zat ook niet altijd heel hoog. Ik hoop om eerlijk te zijn dat volgende week mijn pijn en vermoeidheid een beetje dimmen en mijn mood weer in de lucht gaat. De scholen zijn ook weer open, want de eerste schooldag is ook gepasseerd. Dat betekent ook dat het een stuk rustiger is thuis, wat ook wel fijn is. Al moet ik eerlijk zijn dat ik door de pandemie het ook wel gewend was om mijn zusje constant om me heen te hebben. Achja, voor iedereen het weet is het weer oktober en zijn ze weer een week thuis. Ik hoop voor alle mensen die studeren, leerkrachten, docenten en profs dat dit jaar een beetje makkelijker mag worden. Ik denk dat het niet altijd evident is geweest de afgelopen jaren met online lesgeven en omschakelen door het virus. Let’s go!

Zoals ik vorige week al zei, er ging de komende tijd wel wat konijnenspam komen. Zo ook weer vandaag. Ze zijn gewoon echt schattig. Net als met Jacqueline kan ik wel van elk schattig momentje een foto maken, maar dan heb ik geen plek meer op mijn blog voor andere dingen vrees ik. Het zijn zusjes en je merkt dat wel want ze hangen constant aan elkaar, liggen constant tegen elkaar aan en vaak rennen ze achter mekaar aan. Ze spelen samen. Het is echt zo lief om te zien. Ik zou uren voor de kooi kunnen blijven zitten met een grote smile op mijn gezicht.

Dinsdag was voor mijn broer en zus de laatste vakantiedag. Om die af te sluiten ging ik met mama, zus en haar lief lunchen in het Q-music Beachhouse dat elke zomer op het strand staat. Mijn zus zei dat ze verslaafd is aan de nachos, bij mij valt dat wel mee haha. We dronken twee drankjes en daarna werd ik moe en er stak ook wel een goeie wind op dus we zijn toen naar huis gegaan. Later op de avond gingen mama, zus en haar lief nog naar de cinema maar ik was te moe. En om eerlijk te zijn (geen idee wat de oorzaak was) heb ik toen we thuiskwamen echt een aanval gehad die me bijna knock-out sloeg. Ik had geeneens zoveel pijn maar ik was echt duizelig en moe. Dus ik ben toen maar op mijn bed gaan liggen met Netflix en een stukje van de show van Xander De Rycke op Youtube want die kalmeert me op een of andere manier altijd. Mijn zus was echt heel bezorgd want blijkbaar zag ik er echt niet oke uit. Het is allemaal goed afgelopen hoor, ik heb nog mijn avondeten gegeten en daarna ben ik vroeg in mijn bed gekropen. Soms heb ik van die aanvallen die me echt tegen de grond slaan. Mijn zus vond het jammer dat ik daardoor niet meer mee kon naar de cinema, dus ze heeft toen een zak chips meegebracht uit de snackwinkel (of hoe je dat ook wil noemen) van de cinema. Daar was ik zo gecharmeerd door! Dit soort gebaren maken weken of momenten zoals deze zeker een stuk beter!

Kleine update rond mijn vingers. De ringvinger mag al bloot gelaten worden van de arts en die is ook netjes aan het genezen. Wel met een litteken natuurlijk. Dat de onderkant van die nagel zo blauw/zwart ziet is normaal, dat is doordat er een zwaar voorwerp op gevallen is. Eigenlijk is dat het enige ‘spoor’ dat nog echt zichtbaar is aan die vinger, hij doet ook veel minder pijn. Toch merk ik wel dat de breuk nog niet helemaal in orde is want bij veel bewegingen voel ik het wel. En ik kan mijn vingertop ook nog niet plooien. De tweede vinger is ook goed aan het herstellen, maar die operatiewond is te nasty dus die ga ik niet online gooien 😀

Afgelopen weken ontdekte ik ook New Amsterdam en ik was al meteen na de eerste aflevering verslaafd. Toch zit ik nog maar aan de derde aflevering want ik kijk echt weinig Netflix de laatste tijd. Ik heb echt een paar keer een halve dag plat gelegen omdat mijn lichaam dat nodig had. Ik heb daar op zich niet zoveel last van want Netflix heeft genoeg entertainment. Tegelijkertijd doet het soms ook pijn als de dag weer voorbij is gegaan zonder dat ik iets heb gedaan. Het is realiteit en hoewel ik het grotendeels aanvaard heb, heb ik het er soms toch echt lastig mee. En dat zal altijd een soort tweestrijd zijn. Ik geniet wel van New Amsterdam, al kijk ik ook nog steeds naar The Chilling Adventures of Sabrina. Maar deze keer had ik zin in iets anders. Ter afwisseling 😉

Net als iedere week de afgelopen tijd zat ik ook weer in de wachtkamer van het ziekenhuis voor controle van mijn vingers. Ik heb in 2021 ook echt al zoveel tijd gespendeerd in wachtkamers. Zowel van de huisarts als het ziekenhuis. Al weet ik ook van mede warriors dat het veel erger kan. De wonde van mijn ingreep vorige week geneest gelukkig wel heel goed. Voorlopig moet ik het verzorgen zoals ik nu deed, want dat doe de wonde het beste. Om hem volledig bloot te laten is het nog te vroeg, daar is hij nog te kwetsbaar voor. Maar de volgende controle is iets later want ik moet pas over anderhalve week gaan. Dus komende week geen ziekenhuisconsultatie. Boy will I be happy. Gelukkig is het altijd vrij snel en vlot gegaan. En ik heb een hele vriendelijke en goede arts dus daar ben ik ook dankbaar voor.

Afgelopen week bestelde ik ook een elektrisch deken voor in mijn bed. Een fleecedeken. Ik gebruik hem ook als normaal deken om te slapen, maar dan staat de warmte niet aan natuurlijk want dat is te gevaarlijk. Meestal gebruik ik hem om onder te kruipen als ik koud heb of pijn. Die warmte ontspant wel heel erg. Maar ik zorg wel altijd dat ik wakker ben als hij actief is. Ik heb al een paar keer heel knus liggen lezen eronder en het was fijn. Ondertussen las ik ook Piper Perish uit en begon in het vervolg. Er was namelijk eind deze week een nacht waarin ik niet kon slapen, ik ben echt pas om 4u in slaap gevallen. Om te voorkomen dat ik me echt zou opfokken en het erger zou maken heb ik dan maar mijn e-reader erbij gepakt. Dat had ook effect want ik werd er slaperig van op den duur. Maar ik heb daarmee wel mijn boek uitgelezen. Weer eentje om af te strepen. De hoop dat ik mijn leesdoel (55 boeken) ga halen heb ik ondertussen opgegeven, maar you never know. We zullen zien.

Ook nam ik weer eens de tijd om te tekenen. Iets wat ik ook al maanden niet meer gedaan had omdat ik er gewoon de tijd niet voor nam. Omdat het al een tijdje was geleden had ik ook het gevoel dat ik het niet meer kon en het begin verliep ook wat stroef. Maar eens ik er weer in zat ging het vlot en voelde ik dat ik het ook heel erg gemist had. Ik moet echt meer tijd maken voor de dingen waar ik echt gelukkig van word. Tekenen en wandelen zijn er twee van. Al moet ik toegeven dat de motivatie om te wandelen heel laag is de laatste tijd omdat ik zoveel aanvallen heb. Maar aan de andere kant als ik niet beweeg maak ik het moeilijker voor mezelf. Het is soms een intense strijd.

Vandaag was het braderie in de stad, die is ook altijd in de buurt van waar ik woon. Voor de mensen die het woord braderie niet kennen, het is een soort van uitverkoop van de winkels. Maar ze staan echt met kraampjes op straat en de straat is afgesloten. Daarnaast vaak ook eetkraampjes, muziek, fanfares en rommelmarkten. Normaal vind ik altijd wel iets nieuws, soms iets kleins. Vandaag niet. Het viel een beetje tegen zelfs. Ik merk ook dat zulke grote druktes me een beetje benauwen. Volgens mij heb ik moeite met wennen dat het oude leven weer op gang komt. En ook moet ik daarmee leren omgaan ook met mijn klachten want dat heeft er ook invloed op. Ik weet niet of ik daar de enige in ben. Ondanks dat ik het vaccin al gehad heb en het eigenlijk helemaal niet verplicht was heb ik toch al die tijd mijn masker gedragen. Ik vond dat idee net iets fijner en ik was meer op mijn gemak daardoor. Vanavond ga ik slapen bij mijn vriend tot maandag en voor de rest heb ik komende week weinig plannen. Enkel fysio, maar that’s it.

Hoe gaat het met jullie?

Hi allemaal. Ik geef toe, de titel is een klein beetje clickbait gedrag. Ik zal ook meteen een anticlimax geven, er zijn geen kindjes geboren. Het gaat over een ander soort gezinslid. Maar ze zijn minstens even schattig! Naast dat ging ik met mijn zusje naar de stad, ging ik twee keer naar het ziekenhuis voor mijn vingers en rustte ik uit. De pijn was namelijk wel meer aanwezig deze week, wat de laatste tijd vaker zo is. Ik heb ook geen idee wat de oorzaak is, waarschijnlijk het schommelende weer. Ondanks dat was het wel een hele fijne week en was ik heel vaak blij en genoot ik van veel dingen. Ik sprak ook af met een vriendin die ik al heel lang niet meer gezien had, maar het was een hele fijne babbel en eentje die me nu al veel dingen oplevert. Ik wilde ook een tijdje terug offline gaan, maar na een halve week had ik daar geen zin meer in. Dus dan heb ik het ook gestaakt. Let’s go!

Vorige week vrijdag kwam dit nieuwe liedje van Ed Sheeran tussen mijn Release Radar op Spotify. Ik kan hier echt heel lang naar luisteren. Tegelijkertijd is het ook een tekst die je hart meteen in tienduizend stukken breekt. De tekst gaat er namelijk over over wensen dat de hemel bezoekuren heeft, dat je eventjes op bezoek kon bij je overleden dierbaren. Kon dat maar. Helaas is dat niet mogelijk en moeten we het doen met geloven dat de mensen die er niet meer zijn het goed hebben daarboven. Echt wel een heel mooi liedje! Normaal deel ik niet zo snel muziek in mijn weekoverzichtjes, maar deze was wel een plekje waard.

Maandagochtend las ik mijn eigen blog terug. Ik weet niet of dat herkenbaar is onder mijn medebloggers, maar soms vind ik het leuk om mijn hele blog terug te lezen. Het voelt altijd een beetje als een reis door de tijd, zeker als ik de weekoverzichtjes teruglees. Tegelijkertijd ben ik dan ook wel trots, want ik zie de groei en verandering in mezelf, maar ook in mijn blog. Het blogpostje op de foto is nu nog niet zo heel lang geleden, maar ik heb denk ik tot ergens in november 2019 teruggelezen dus dat is wel lang terug.

Maandagavond zat ik terug bij de dokter. Mijn huidige pijnmedicatie is niet meer sterk genoeg, dus vandaar. Ik voel me ook altijd een zaag als ik weer eens bij de dokter in de wachtzaal zit, maar dat is zijn job. En ik weet dat mijn huisarts er alles aan doet om me goed te helpen. Over medicatie ga ik nooit echt veel details delen hier, ik kies om dat voor mezelf te houden. De verhoging helpt wel, het neemt meestal de scherpe rand van de pijn weg en dat is iets aangenamer. En ook is het goed dat de pijnstilling mijn vingers helpt. Want die doen ook pijn, en zeker na deze week.

Dinsdag had ik afgesproken met een vriendin die ik al jaren niet meer gezien had. Zij weet al vier jaar dat ze fibromyalgie heeft. En het was fijn om er eens over te kunnen praten met iemand die weet hoe het is. Ik weet dat iedereen zijn best doet om me te helpen en te begrijpen. Maar leven met chronische pijn of een chronische ziekte kan je echt alleen maar begrijpen als je het zelf doormaakt. We hebben een redelijk groot stuk gewandeld en daarna dronken we iets op het strand. En uiteindelijk nog iets in de stad, want er was veel wind. Ik heb sinds die babbel een opgeluchter gevoel en ik denk dat er zelfs een stap vooruit is gezet in het acceptatieproces bij mij.

Dit zijn de twee nieuwe familieleden waar ik het over had. We hadden eigenlijk een Vlaamse reus, Bonnie. Zij is ook een paar keer op mijn blog gepasseerd. Helaas is ze vorige week overleden. Een half jaar geleden had ze een fractuur opgelopen aan een van haar poten, en ze is nooit meer echt de oude geweest toen. Mijn broer was heel verdrietig, want het was zijn konijn. Een vriendin van mijn zus had toevallig een nestje jonge konijntjes, dus dat kwam goed uit. Dit zijn dwergkonijntjes. Maak kennis met Jumper en Vlekje! Jumper is het witte konijntje en is van mijn broer, en Vlekje is de andere en is van mijn zus. Beide zijn het meisjes en ze zijn vijf weken oud. En om eerlijk te zijn smelt mijn hart ook elke keer als ik ze zie! Bereid je maar voor op konijnenspam op mijn blog komende tijd. Sorry not sorry.

Ik schreef deze week ook voor mijn blog, de laatste tijd beginnen de kriebels weer goed toe te slaan. Toch publiceer ik maar twee artikels, omdat ik de druk niet te hoog wil leggen voor mezelf. Ik heb natuurlijk ook meer tijd nu, ik ben thuis door mijn vingers. En dat zal ook nog een tijdje duren, maar dat ontdek je verder in dit overzichtje nog. Het artikel hierboven is nog niet verschenen dus das al een kleine sneak peak voor binnenkort. Het is wel een artikel waar ik een grote smile op mijn gezicht had toen ik klaar was met het schrijven. Af en toe moet je jezelf eens in de bloemetjes zetten dacht ik zo.

Zoals ik al zei, konijnenspam komende tijd. Het zijn niet mijn konijnen, maar gelukkig mag ik er af en toe mee knuffelen of stoeien. Van de week lagen ze beide op mijn schoot te slapen. Vlekje op mijn benen, Jumper tussen mijn benen. Het was eigenlijk best wel een grappig en tegelijkertijd schattig zicht. Ik ben echt een sucker voor schattige dieren. Maar mijn beste maatje blijft natuurlijk wel Jacqueline

Woensdagavond zat ik in het ziekenhuis voor mijn vingers. Zoals ik al vertelde, er is een stukje van mijn vingertop zwart doordat er een bloedbaan is afgesneden door de wonden. Ze konden dat niet meer zo weghalen, dus het werd een kleine ingreep onder verdoving. Lokale verdoving wel, dus ik was nog wel bewust van wat er gebeurde. Long story short: er bleek een stukje van mijn bot geïnfecteerd te zijn dus ze hebben een stukje weggehaald. Het gaat maar over een paar millimeter gelukkig, dus het is niet dat mijn halve vinger weg is. Het was wel schrikken om achteraf het te zien. Dus er zitten weer hechtingen in. Donderdagochtend zat ik terug in het ziekenhuis want ze wilden meteen zien hoe het verlopen was na een nachtje slapen. De wonde ziet er goed uit en voorlopig is het wachten op herstel. Ik ben ook een maand langer thuis gezet, dus voorlopig heb ik nog wel eventjes rust.

Dit is hoe ik woensdagavond thuiskwam van het ziekenhuis. Volledig ingepakt en met heel veel pijn want de verdoving begon uit te werken. Dus ik heb toen eventjes mijn ouders geupdated van wat er allemaal gezegd is in het ziekenhuis en daarna een pijnstiller gepakt en vrij snel gaan slapen. Het was best wel laat toen ik naar huis ging. Want het was een ingewikkelde ingreep als ik de dokter mag geloven. Door de pijnstiller viel ik al vrij snel in slaap. Gelukkig maar.

Vrijdagmiddag zag er zo uit, ik was moe en had pijn dus ik heb een stuk gelezen in mijn boek. De laatste tijd viel me ook op dat ik heel weinig las, dus daar heb ik weer eventjes tijd voor genomen. Niet alleen weinig tijd, het lukte ook niet. Na vijf minuten ging mijn e-reader alweer aan de kant omdat ik problemen had met concentreren. Deze week lukte het een beetje beter, dus ik hoop met heel mijn hart dat dat zo blijft. Ik lees momenteel ‘Piper Perish’ van Kayla Cagan. Een boek over Piper en ze is net als ik een heel creatief persoon. Het is haar laatste jaar voor ze op kamers gaat en ze wil heel graag studeren in New York. Maar dan moet ze wel toegelaten worden. Dat en vele andere struggles op die leeftijd komen aan bod. Ik had het boek al eens gelezen, maar ondertussen is het vervolg ook verschenen en dat wil ik ook heel graag lezen. Dus eventjes mijn geheugen opfrissen.

Uiteraard kan ik niet alleen maar de konijntjes spammen zonder ook deze vriend eventjes te showen. Hij krijgt natuurlijk ook nog genoeg aandacht van mij. Genoeg kusjes, genoeg liefde. Hoe snoezig de twee konijntjes ook zijn, Jacqueline is nog steeds mijn beste maatje 🙂 Always will be

Vrijdagmiddag lunchte ik met mijn zusje in de stad, want zij wilde iets gaan doen. Aangezien we niet echt een voorkeur hadden in wat we wilden eten, werd het Mc Donalds. Dat is altijd lekker. Ik zat ook echt bomvol nadien, zeker omdat ik ook nog een parfait met chocolade had besteld. Na het eten gingen we nog eventjes de winkels in. Ik heb geen onnuttige koopjes gedaan, we hebben ondertussen ook nog wat schoolmateriaal voor mijn zus gekocht. Ze moet nog een materiaallijst krijgen dus niet alles is al in huis, maar het meeste wel. Zelf kocht ik een agenda/planner, omdat ik eens wil testen of dat bijdraagt aan wat meer rust in mijn hoofd. En ook omdat ik met beperkte energie gewoon echt moet plannen, en ik wil eens kijken of een agenda dat gemakkelijker maakt. Verder kocht ik nog een nieuwe mok die ik niet nodig had maar wel schattig vond, en stickers. Irene heeft me geïnspireerd met haar blog, en vroeger had ik een cover die vol hing. Sinds mijn laptop gerepareerd is, is dat niet meer zo. Dus ik ben begonnen met stickers sprokkelen zodat ik er weer een kunstwerk van kan maken. Maar ik ga er nog wat online bestellen ook denk ik.

Had jij een fijne week?

Hi allemaal! Het dateert van begin augustus dat ik nog eens een weekoverzichtje postte hier. Veel weken kwam het er niet van of vergat ik het. Ik ben van plan dit wel terug wekelijks te doen. Niet enkel voor jullie, ook voor mezelf. Ik vind het wel leuk om dat later terug te kunnen lezen. Afgelopen week was een vermoeiende week, het was niet echt zo druk. Maar ik was over het algemeen heel moe en alles kostte me veel energie. Waarschijnlijk omdat mijn lichaam hard moet werken om mijn vingers hersteld te krijgen. Zelfs een stomme verkoudheid kan al een aanslag zijn op mijn lijf. Dus dit ook. Samen met de pijntjes die erger waren deze week. Maar alsnog was het een week met gelukjes. Let’s go!

Zondagavond ging ik iets drinken met mijn vriend en een collega van ons. In mijn geval helaas oud-collega. Ik was al eind augustus van plan te stoppen op mijn huidige werk omdat mijn lichaam het niet meer aankon. Helaas door mijn vingers is het einde van mijn werk nog dichter gekomen. Dit was een van de moeilijkste beslissingen die ik moest maken afgelopen maanden voor mijn gezondheid. En om eerlijk te zijn, we zijn nu iets meer dan een week later vanaf de dag dat ik mijn materiaal heb ingediend. Ik heb het er nog steeds lastig mee. Ik deed mijn job heel graag, had fijne collega’s, heel veel lieve vaste klanten. Na twee jaar bouw je daar ook een soort band mee op. Dit gaat uiteindelijk wel goed komen, ik vind wel iets nieuws. Maar ik heb daar twee jaar gewerkt met heel veel plezier dus het moet verwerkt worden. Je leest het inderdaad goed, ik heb een vriend. Ik heb er nooit een volledig artikel aan gewijd omdat ik mensen hun privacy respecteer. Dat ik blogger ben, betekent niet dat ik iedereen automatisch daarin mee wil sleuren. Het gaat rustig aan en we zien wel hoe het loopt met de tijd. Ondertussen hebben we al bijna een maand een relatie.

Aangezien ik mijn vingers zo veel moet verzorgen en ik dat ook vrij serieus neem, zijn er de afgelopen weken ook al heel wat doosjes buisverband en andere benodigdheden doorheen gegaan. Er zijn genoeg manieren om een vinger in te pakken, maar buisverband is daar het gemakkelijkste voor. En nu ik het al een paar weken zelf doe, gaat het ook vlotjes. De apotheek is de afgelopen weken heel rijk geworden door mij want ik ben er echt al een paar keer binnen gestapt om met veel materiaal naar buiten te gaan. Maar alles voor een goeie genezing. De weken waarin ik geen overzichtje heb gepost had ik telkens controle trouwens, het gaat goed met de wonden. De breuken moeten helaas gewoon genezen, daar is niet zoveel aan te doen.

De dag erna kwam ik dus weer thuis met een vol zakje van de apotheek. Niet enkel voor mij trouwens. Er was veel dat bijna op was, dus ik besloot maar meteen een nieuwe voorraad te gaan halen. Ik denk dat ik nog nooit zoveel van ziekenhuis naar apotheek en dokter ben geweest dan dit jaar. Maar als het moet, dan moet het helaas.

Mijn zusje en ik vinden het heel leuk om soms onbekend snoep te proeven. Bij ons in de winkel ligt er zo nu en dan eens iets nieuws, maar het is nooit echt veel. Dus eens in de zoveel tijd doe ik dan een grote bestelling bij een webshop die dat wel heeft. Er zit van alles tussen, chips, snoep, koekjes. Als je al die Cheetos ziet zou je denken dat alles uit Amerika komt, maar dat is niet zo. Er waren wel veel Cheetos favoriet bij ons. Dus op dinsdagmiddag zaten ik en mijn zus boven deze grote doos om ons hart op te halen. Het was proeven en daarna verder hoor, de meeste zakken zijn nog tot meer dan de helft gevuld en klaar om verder op te eten.

Ik lag ook een paar keer ingeduffeld in mijn bed te lezen of Netflix te kijken, want het was bij momenten ook een pijnlijke week. Ik hou alles bij in een app op mijn telefoon en ik merk dat mijn lichaam meer kuren vertoont dan de weken ervoor. Het is geen straf om zo te liggen want ergens geniet ik ook wel van die tijd voor mezelf. Maar het is nu al bijna de hele week en het wordt lastig. Mensen zeggen dat het went, maar dat doet het niet. Je leert ermee omgaan, dat is het verschil. Gelukkig heb ik nu tijd om te rusten aangezien ik door mijn vingers tijdelijk niet kan werken. Het weer werkte deze week ook niet echt mee, dat is ook een factor.

Dit is hoe het er iedere ochtend en avond aan toe gaat trouwens. Buisverband, kompressen en vetverband. Na een tijd krijg je er wel de handigheid in en ik zorg ook wel ervoor dat alles proper blijft en het steriel gebeurt. Bij zulke wonden is dat nog belangrijker dan anders. En ik wil er ook echt geen ontstekingen op, want het geneest traag en pijnlijk. Ik wil niet weten wat een infectie erop zou doen.

Ik weet ook niet wat het is, maar de laatste tijd vind ik boodschappen doen echt leuk. Ik kook ook terug meer, ontdek dan ook weer nieuwe lekkere dingen. Een teken dat ik volwassen aan het worden ben. Help haha. Nee grapje, ik kan daar soms echt van genieten. Behalve als de mensen echt lak hebben aan de maatregelen en ze echt constant in mijn buurt komen. Op een rustig moment naar de winkel gaan helpt al veel dan. In het algemeen heb ik gemerkt dat ik minder goed tegen drukke plekken kan dan vroeger. En ja, ik ben een klein kind. Meestal kijk ik het meest uit naar de snacks die ik mee heb.

Eind deze week ging ik terug op controle bij het ziekenhuis voor mijn vingers. Zoals ik al vertelde, de bovenkant van een van de twee getroffen vingertoppen is zwart geworden. Omdat de bloedtoevoer is afgesneden door de wonden. Elke week proberen ze een stukje weg te halen. Het grootste deel is nu wel weg, maar het laatste stukje kunnen ze niet zo weghalen omdat dat te veel pijn doet. Dus volgende week wordt dat weggehaald onder plaatselijke verdoving. En dan is het wachten op het verdere herstel. Sowieso zijn de breuken nog niet voldoende geheeld dus waarschijnlijk zal ik nog wel wat langer thuis zitten. Ik maak er het beste van. En hoe dan ook, na al die drukke en stressvolle tijden door de pandemie is de rust wel welkom. Ik geloof dat ik nu pas voel hoe hard ik dat nodig had.

Hoe gaat het met jou?