Het leven is best wel mooi. Ook na veel tegenslagen

Photo by Sonya ICatchTheMoment on Unsplash

Ik ben een mens dat veel nadenkt. Heel veel. Soms een beetje te veel. Tegelijkertijd is dat ook een van de dingen die ik het allerleukste vind aan mezelf. Ik kan aan het wandelen zijn met muziek in en compleet in mijn eigen wereldje zijn. No worries, ik hoor het verkeer wel en als ik moet oversteken ben ik alert. Maar vaak komen daar best wel diepe dingen uit en ik schrik daar zelf ook soms van. Niet op een zorgwekkende manier.

Zo nu ook weer. Het was gisteravond en ik was op het pleintje achter onze hoek aan het lezen. Muziek in mijn oren natuurlijk. Maar het was al negen uur en ik kreeg koud. Mijn moeder niet, die is nog een halfuurtje blijven zitten. Ik ben dus eerder naar huis gegaan. Op die kleine wandeling naar huis zag ik de lucht stilletjes aan donker worden, voelde ik de koele zomerlucht op mijn gezicht. Zag ik de bomen afsteken tegen de lucht. En toen besefte ik me dat het leven best wel mooi is. Niet in de dingen die we altijd denken. Niet in alle grote loonbrieven en dure telefoons en chique huizen. Je hebt ze op zich alle drie wel nodig in je leven, maar het is niet de essentie. Toch draait het net om die kleine geluksmomentjes. Want dat was wat ik voelde, geluk. En dankbaarheid, dat ik dat na al die jaren vechten oprecht kan voelen. Ik voelde op dat moment de essentie van het leven tot diep in mijn ziel. En ja, dat klinkt super zweverig. Maar ik kan het niet anders uitleggen.

Ik heb de laatste jaren best wel wat te verduren gekregen en ik ga het lijstje niet weer presenteren. En misschien hangt er binnenkort weer een wolk boven mijn hoofd. Ik ga binnenkort iets delen, maar ik moet nog een paar mensen op de hoogte brengen voor het op mijn blog kan. Ik ga niet zeggen dat ik de afgelopen jaren nooit gelukkig was. Ik heb toen ook geluk gevoeld, maar het was altijd overschaduwd door onzekerheid, zelfhaat of andere kopzorgen. Wil ik daarmee zeggen dat ik die nu niet meer heb? Nee. Ik denk niet dat er een moment gaat komen dat alles ‘at peace’ is. Maar ze overheersen mijn dagen meestal niet. Ik ben dankbaar dat nadat ik de wereld als een boze plek te zien hem weer kan zien zoals hierboven. Dat ik dingen terug kan relativeren en mezelf kan relativeren. Mijn fouten dan bedoel ik. Dat ik mijn verleden kan laten rusten en het mijn toekomst niet meer belemmert. Dat ik gelukkig kan en mag zijn. Want iedereen verdient dat. Ook jij, die dit aan het lezen bent.

Ik ben niet perfect. Ik maak fouten en ik moet nog heel veel leren. Over volwassen zijn en worden, geld beheren, op werkgebied. Er komt nooit een moment dat je klaar bent met leren en dat is goed ook. Hoe saai zou het leven zijn als je alles weet? Ik kan gerust een uurtje vullen met schrijven wat ik nog allemaal moet leren. Maar dat dacht ik als puber ook. En toch is het goedgekomen met mij. En ik vertrouw erop dat dat verdere jaren ook gaat gebeuren. En als dat niet zo is, is dat niet leuk. Maar volwassenen zijn ook maar mensen, die af en toe de pedalen eens kwijtspelen. Dat betekent niet dat het niet meer goed kan komen. En cliché, maar het zijn uit die periodes dat je zoveel leert.

Ik wilde deze gedachtenspinsels delen met jullie. Over het leven, tegenslagen en ultiem geluk. Ik weet ook niet wat me bezielde dat ik dit ineens voelde en schreef. Maar ik hoop dat iedereen in zijn leven veel van die ultieme geluksmomentjes mag hebben, wie je ook bent. Je verdient het. Dus geniet, lach, zing en dans. En geniet van de kleine schoonheden van je dag. Op het einde van de rit zijn die het meest waard.

Hulp vragen een zwakte? | Welnee, dit is waarom!

Hoi allemaal! We leven in een prestatiemaatschappij. En ook in eentje die het liefst alles alleen doet. Hoe fijn is het als je vol trots kan vertellen dat je een probleem hebt opgelost helemaal zelf? Natuurlijk is dat goed en mag je trots zijn! Maar sommige momenten in je leven moet je aanvaarden dat ‘t niet alleen zal lukken. Dat er mensen om je heen zijn die je zullen moeten helpen. En dat is prima. Dat is niet zwak. Integendeel. Ik heb dit geleerd het afgelopen half jaar en graag geef ik deze wijze les door aan jullie.

Het is zo verleidelijk om te blijven doorknokken. Of om anderen ‘niet lastig willen vallen’. We kennen het allemaal, en ik ook. Het liefst vind ik op al mijn problemen zelf een oplossing of remedie. Ik zal ook wel zelf dingen ondernemen om er iets aan te doen. Maar je kan niet al je problemen of zorgen alleen aan. We zijn met miljoenen op de wereldbol, en we kunnen elkaar helpen. Dus laat het toe. Laat je helpen, laat je steunen. Want het is absoluut geen zwakte als je hulp kan vragen, integendeel. Het is juist een kracht

Waarom dan hoor ik je denken? Het is toch juist goed als je jezelf kan redden. Wanneer je veel zelfredzaamheid hebt? Ja, dat zijn inderdaad goeie eigenschappen en je hebt die nodig om er te raken in je leven. Niemand zal elke dag je hand vasthouden om te vertellen wat je moet doen. Hoe stom of misschien cru dat klinkt, het is realiteit. Maar dat betekent niet dat het niet oke is om hulp te vragen. Het is juist sterk dat je dat kan. Zoals ik al eerder zei, we leven in een maatschappij die alles zelf wil doen. Toegeven dat het niet meer lukt is niet echt gemakkelijk dan. Zeker niet als je jezelf vergelijkt met anderen. Die vriendin heeft dat bereikt en die kennis heeft dat bereikt. Wanneer je je sociale media opentrekt is het het ene hoogtepunt na het andere. Hoewel sociale media absoluut niet realistisch is. Het lijkt alleen maar zo. Mensen vertellen ook niet altijd dat ze dat met hulp hebben klaargespeeld. En dan tussen al die schijnbaar perfecte mensen (wat niet zo is trouwens!) je kwetsbaar opstellen en vertellen dat je een probleem hebt? Dat het niet meer lukt en je het anders wilt. Dat je het niet meer alleen kan en naar iemand stapt om je te laten helpen? Het is echt wel een kracht, en niet iedereen gegeven. We zijn allemaal zo goed in zeggen: dat gaat me wel lukken, ik zet nog even door. Of de andere klassieker: het komt wel goed. Maar misschien is het net sterk om te zeggen dat het niet goedkomt. Dat je niet meer kan, dat je hulp nodig hebt.

Het is ook wel een stap die je verder gaat brengen dan blijven ‘dobberen’ in je situatie. En ja, hulp vragen of een verandering doorgaan is eng. Dat ga ik niet ontkrachten, ik weet dat zelf ook wel. Maar uiteindelijk wel de beste keus. We zijn ook niet gemaakt om alles alleen te doen en er zijn zoveel mensen die je kunnen helpen. Dus neem die kans. Vraag hulp. Maar geloof ook in jezelf. En ondanks dat je hulp krijgt, doe jij ook goede dingen. Als je gesprekken hebt bij een therapeut dan helpen die. Maar uiteindelijk ben jij wel degene die erdoor moet. Dus nee, niet alles wordt opgelost door die ander. Heel veel heb je nog steeds zelf in de hand.

Er zijn heel veel mensen die een probleem hebben en koppig doorvechten. Uiteindelijk komen ze dan wel aan bij iemand die hen kan helpen, maar jaren later. En dan heb je al die jaren al doorgemaakt al vechtend. Waarschijnlijk heb je er wel uit geleerd, dat niet. Maar het kan zoveel simpeler. Gewoon door hulp te vragen. Samen kom je er wel uit en kan je je leven beteren. Alleen al de beseffing dat je niet verder wilt zoals nu, is een hele krachtige. Want vanaf dat moment kijk je ook uit hoe je het kan veranderen. En dat doe je dan vaak met hulp. Ik sluit dit artikel af met een mooie quote;

” Asking for help is not giving up.
It’s refusing to give up ,,

Vraag jij gemakkelijk hulp aan anderen?