Ik en mijn perfectionisme

Hoi allemaal! Er moet mij eventjes een frustratie van het hart. Een frustratie die vooral bij mezelf ligt. Veel mensen herkennen het, maar ik ben perfectionistisch. En hoewel dat zijn leuke en gezellige kanten heeft, heeft het ook zeker zijn nadelen. Soms kan het mijn goede humeur meteen verknallen en dat is jammer. En dat frsutreert me en maakt me soms echt verdrietig. Ik wil er iets aan doen. En stap een heb ik gezet, ik ga erover schrijven. Zo kan ik het verder bekijken en misschien kijken hoe ik het kan oplossen of op zijn minst verminderen. Misschien heb je zelf ook nog tips voor mij of herken je jezelf hierin. Dit kan voor mij een hulp zijn, maar zeker ook voor jou!

Momenteel zit ik in de examenperiode, eigenlijk zit hij er morgen op. We zijn dinsdag. Vorige week vrijdag maakte ik twee examens, maandag ook, en vanmorgen ook. En morgen nog eentje. Ik zal eerlijk zijn, ik hou van studeren. Dus terwijl mijn hele klas alweer opziet en acute stress krijgt van die periode, kijk ik er naar uit. Ik vind het leuk om me ergens voor in te zetten en voor te bewijzen. Op zich is dat een goede motivatie en zal ik daar ook wel ver mee komen. Maar ik moet leren die rem op mezelf zetten. Want ik ondermijn mijn eigen trots en dat is zo jammer. En dit heeft echt puur met perfectionisme te maken en niet met onzekerheid. Ook een stukje met zelfliefde, maar he, ik ga de goede kant op! Toch knaagt dit af en toe aan me

Niet perse dat het weer iets is wat anders moet of zou moeten kunnen, maar omdat het mij voor mezelf een lastiger persoon maakt. Het is toch mooi als je na een examen buitenkomt uit je lokaal en kan vertellen dat je trots bent op jezelf? Dat gevoel heb ik ook vaak, dat geef ik toe. Maar het probleem is, dat gebeurt alleen na een smetteloos examen. En dat mag niet. Het is oke om een fout te maken op examens, maar ook om niet alles in te kunnen vullen. Ik zou nog zoveel kracht uit mezelf kunnen halen als ik niet naar die ene fout doodstaar. Of altijd de beste willen zijn, daar word ik zo moe van. En het is niet dat als iemand anders beter is, dat ik ineens gemeen ga doen tegen die persoon. Nee, dat is totaal niet mijn karakter. Ik gun het die persoon altijd. Ik gun hem of haar echt zijn blijdschap. Soms krijg ik mijn cijfer terug en heb ik een 8, wat gewoon schitterend is. En dan hoor ik dat er iemand een 9 heeft. En dan voel ik me soms gefaald. En dat is gewoon nergens voor nodig. Want die 8 is minstenst even mooi als die 9. En weet je, het draait ook om veel meer dan alleen de schoolresultaten die je haalt.

Ik merkte het vooral deze examenperiode en werd me er bewust van. Mijn leerkrachten zeggen constant dat ik geen twijfel moet hebben en dat ik een voorbeeldstudent ben. Zelfs die woorden zijn er gevallen. En ik geloof het ook wel. Maar niet voldoende. Neem mijn examen Frans. Dat was mondeling en ik vergat een woordje en een paar keer de beleefdheidsvorm. Maar voor de rest? Super gewoon! Mijn leerkracht was enthousiast en zei dat ook en ze merkte dat ik niet tevreden was. En ik was wel tevreden, maar ik vond dat ik beter kon. Dat is gewoon pure onzin. En dat geldt gewoon voor veel vakken. Misschien moet ik een keer niet altijd 10en willen en tevreden zijn met wat ik behaal. Want ik heb oprecht een mooi rapport en ik mag oprecht trots zijn. Mijn perfectionisme maakt het mij gewoon niet altijd makkelijk. En ik zou daar zo graag iets aan doen. Want het is iets wat mij en mijn zelfliefde in de weg staat. Ik ben goed op weg om mezelf te accepteren, maar dit staat echt in de weg en dat merk ik. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik het moet aanpakken. Maar dat komt ook nog wel. Hoop ik

Heb jij nog tips voor mij?