Hoi allemaal! De afgelopen tijd is mijn leven een wirwar geweest van allerlei gebeurtenissen. Ook eentje van veel uitrusten en terug tot mezelf komen. Jullie weten het, want ik vertelde het allemaal op mijn blog. In april nam ik drie weken voorgeschreven rust en daarna ging ik na een verdere rustperiode voorzichtig terug aan de slag. Dat begon met een dag per week, maar later werden het er meer. Inmiddels ben ik terug vast aan de slag. Iets wat heel gek is na zo’n lange tijd niks doen. Maar het was nodig en gelukkig bevalt het me wel.
Ik vind het altijd nog wat gek als ik thuis de deur opentrek en roep dat ik naar mijn werk ga. Het feit gewoon dat ik werk heb is al gek. Niet omdat ik niet in mezelf geloof, want ik weet dat ik het kan. Dat ik een goeie werknemer ben en een fijne collega. Maar het is zo snel gegaan. Het voelt alsof gisteren dat ik nog op de schoolbanken zat te luisteren naar de leerkracht die aan het uitleggen was hoe je de dt-regel toepast en hoe het ook alweer zat met werkwoorden in de verleden tijd. Of de leerkracht die vertelt over grammatica en spelling in de Engelse taal. Om van Frans maar te zwijgen. Het voelt echt gek. Een paar jaar geleden was ik nog aan het zwoegen voor examens en goeie punten en nu ineens ben ik aan het werk. Tijd gaat snel, mijn vriend. Geniet.
Nu ben ik ineens zelf verantwoordelijk voor mijn inkomen. En oke, ik woon nog thuis dus niet alles is voor mijn rekening. Toch probeer ik wel de dankbare jongvolwassene te zijn die helpt in het huishouden en niet gewoon op haar ouders hun kosten leeft. Dat vind ik wel zo netjes, mijn ouders hebben jarenlang zoveel voor me gedaan. Daarnaast moet ik ook zelf mijn eigen vleugels uitslaan later en daarvoor heb ik zelf ook een basis nodig. Ook aan die basis ben ik aan het werken. Dat is hoe het leven gaat. Ik ben altijd bang om gezien te worden als de dochter die profiteert van haar ouders, wat niet zo is. Ik leef onder hun dak, maar niet op hun dak. Waarmee ik bedoel dat ik mijn best doe actief te helpen en niet op hun kosten te teren. Want zo ben ik niet. Dit klinkt ook zo allemaal als volwassenpraat. En dat ben ik ook, volwassen. Ik ben een jonge vrouw die haar toekomst aan het opbouwen is. Het klinkt gewoon gek om dat zo te vertellen, want het gaat gewoon zo snel. Zoals ik al zei, het voelt als gisteren dat ik om 6u42 de bus opstapte om richting Brugge te gaan en naar school te gaan. Mooie tijden, dat wel. Maar ze zijn voorbij en nu is het nieuwe hoofdstuk. Stiekem is dat eng, maar ik heb er tegelijkertijd ook heel veel zin in.
Het werkleven bevalt me trouwens wel hoor. Ik ben nog steeds voorzichtig, Ook op dagen dat ik effectief thuis ben plan ik voorlopig nog geen gekkigheden. Die komen wel weer. En misschien klinkt dat overdreven of te voorzichtig. Maar dat is hoe ik ermee omga. Ik wil mijzelf, mijn lichaam en geest de tijd geven om te wennen aan het terug werkzaam zijn, want na vier maanden thuiszitten is dat gewoon de realiteit. Maar het komt wel goed. Zoals ik al zei, het werkleven bevalt me goed en ik heb niet het idee dat het slecht gaat met mij of mijn lichaam. Zolang ik goed op mijn slaap en rust let. En op mijn vrije dagen extra slaap pak. Het komt wel goed. Ik kan dit.
There is no shame in beginning again, for you get a chance to build bigger and better than before. – Leon Brown
Hoe begon jouw volwassen leven?
Ik denk dat een nieuw begin altijd spannend is, maar ik hoop voor je dat het ook betekent dat er nog een hoop leuke dingen komen gaan 😉
Dankjewel! Ik weet zelf ook niet waar mijn leven heen leidt, ik heb niet alles onder controle natuurlijk. Maar ik heb nog vele dromen die ik wil waarmaken 😉
Amai dat lijkt al zo lang geleden. Onlangs uitgerekend dat ik al meer dan 11 jaar aan het werk ben. Ik herinner me niet meer hoe laat ik de bus naar school moest nemen 😉 Toen ik begon met werken, heb ik nog een half jaartje bij mijn ouders gewoond, daarna ben ik begonnen met een kot te huren. Ik wou zo snel mogelijk op eigen benen staan, met mijn eigen centjes. Dat waren nogal eens tijden toen!
Amai, das al een hele tijd! Ik wel natuurlijk omdat het voor mij nog zeker geen 11 jaar is. Maar ik vind het wel echt heel dapper dat je zo snel op eigen benen bent gaan staan. Ik heb die dromen en doelen natuurlijk ook, maar die staan eventjes op de rem tot ik weer beter ben. Niet dat ik ziek ben, maar je snapt me wel denk ik.
Ik snap het helemaal! In die tijd stond ik er nog helemaal niet bij stil dat er dingen bestonden als burn-outs, weet ge, ik had mijne rem toen nog niet gevonden!