Hoi allemaal! Ik heb het idee dat m’n titel een beetje deprimerend klinkt. Maar dat is niet zo bedoeld en als je dit artikel leest zal je ook wel de essentie begrijpen. Hoop ik. Het is een vraag die ik me dagelijks stel. Ik moest dit eventjes uit mijn hoofd hebben en ik heb gemerkt de laatste tijd dat mijn blog daar heel goed voor werkt. Ik vind al jullie reacties ook heel lief en ik heb ook heel veel aan al die lieve woorden. Ik ben alleen geen ster in snel reageren. Maar dat komt nog.
De laatste jaren heb ik best veel meegemaakt. Ik denk denk dat ik dat kan zeggen zonder dat ik mezelf als een slachtoffer neerzet of iemand die overdrijft. Even terzijde, we hebben allemaal ons ‘rugzakje’. Er zijn in die jaren dingen in mij gebroken en ook weer geheeld. Er is veel gebeurd. Persoonlijk bij mezelf, maar ook in mijn omgeving. Ik verloor mensen aan de dood, had problemen met mezelf en belandde op het randje van een burn-out. En om eerlijk te zijn is dat nog wel een snelle opsomming want ik vergeet er nog best veel nu ik het me zo bedenk.
Zoals ik al zei, er zijn dingen gebroken in die jaren waarvan ik aan het herstellen ben. Ik heb het idee dat dat traag gaat, maar het ook wel lukt. Leven is geen race trouwens. Voor niemand. Maar ik heb veel meegemaakt en ik voel dat ook wel. Soms is een herinnering of zin al genoeg om mij terug te katapulteren. Om nog maar te zwijgen over de energie di ik af en toe mis. Het gaat beter en ik denk dat dat ook wel zichtbaar is in mijn weekoverzichtjes dat ik meer onderneem en minder thuis ben. Ik geniet daar dus wel. Maar laat ik het zo zeggen, ik voel dat mijn lichaam en geest veel stoten hebben gehad en veel deuken. Er zitten blutsen en bulten in mijn geest. Er zitten krassen en wonden in mijn geest en ze zullen herstellen. Maar ik denk dat de littekens altijd zichtbaar zullen zijn. Het zijn mentale littekens en die zijn niet zichtbaar en dat maakt het misschien nog wel moeilijker. Als iemand een been heeft gebroken dan zie je daar het gips van. Weet je dat die persoon pijn heeft. En later weet de omgeving ook dat dat nog gevoelig ligt. Maar mentale problemen? Er is geen gips, er is geen kat die eraan denkt dat die dingen gevoelig liggen. Zoals ik al zei, er zijn dingen gebroken en misschien zullen die wel nooit meer helen en ben ik getekend voor het leven. Ik vraag me dat de laatste dagen heel vaak af, of ik alles wat ik heb meegemaakt ooit nog te boven zal komen.
Dit klinkt als een heel wanhopige tekst waarin ik de intentie geef dat ik aan het opgeven ben. Ik besef dat. Maar het is niet zo. Ik ben nog steeds aan het vechten voor beter en doe er alles aan om er een goeie dag van te maken. Maar bij moeilijke jaren horen helaas ook moeilijke vragen. Na vele gebeurtenissen ben je ook niet meer dezelfde, dat kan niet meer. Die gebeurtenissen vormen je tot iemand. Dat is het leven. Uiteindelijk worden we geschept door wat we meemaken en trekken we daar lessen uit. Ik weet niet goed waar ik naartoe wil met dit artikel, maar dat hoeft ook niet. Ik heb eventjes alles wat in dat kopje zat op digitaal papier gezet en dat lucht op. En nu ga ik mijn boek lezen.
“Komen dingen ooit nog goed?” Dat vraag ik me ook regelmatig af. En vergeleken met sommige andere mensen denk ik dat mijn leven nooit makkelijker of leuker gaat zijn dan dat van hen. (Dat dénk ik. Het kan heel goed zijn dat ik het compleet mis heb.) Maar als ik mijn leven nu vergelijk met dat van pak-‘m-beet vijftien jaar geleden, dan is er eigenlijk al best veel goedgekomen. Lang niet alles, maar toch.. En dat geeft hoop voor de toekomst. 🙂
Je hebt gelijk. En uiteindelijk gaan we allemaal door onze eigen problemen en hebben we allemaal onze eigen rugzak. Als ik kijk naar dingen waar ik als tiener mee struggelde, is er ook veel goedgekomen. Net als jij lang niet alles, maar wel veel. En dat geeft inderdaad hoop 🙂