Ik ben niet van plan elke week een artikel over mijn pijn of vermoeidheid te publiceren, wordt geen nieuwe gewoonte. Maar dit is voor mij ook nieuw en mijn blog is mijn uitlaatklep. En dit moest er gewoon eventjes uit. Skip het vooral als je er geen zin in hebt
Ik ben Nikita. Ik ben iemand die graag doorzet, vecht voor dingen en alles uit het leven wil halen. Ik ben ook iemand die graag hard werkt en bezig is. En het liefst van al maak ik anderen gelukkig. Na een jaar beginnen de slechte dagen vol pijn en vermoeidheid steeds sneller te volgen. Ik ging ermee naar de dokter met de verwachting dat ik overspannen was na de lockdown. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mezelf voorbij loop. En nee, daar ben ik ook niet trots op. Maar niemand is perfect. En toen antwoordde de dokter dat het misschien chronisch is. Bam. Wie dat verhaal gemist heeft, ik link eventjes het artikel. Zo hoef ik dat niet te herhalen.
De laatste weken begin ik nieuwe kwaaltjes te ontdekken. En oude kwaaltjes die erger worden. Vorige week was ik met mijn zusje in de stad om pizza te eten zoals ik vertelde. Na een uurtje rondslenteren in de stad en winkels vroeg ik of we naar huis konden omdat ik wilde rusten. Afgelopen maandag deed ik boodschappen omdat ik vorig zaterdag geen tijd had. Toen ik thuiskwam belde ik naar mama om te vragen of ze wilde komen helpen dragen. Het was best veel en we wonen op het derde. Zonder lift. Vroeger waren die dingen allemaal geen big deal. Kreeg ik die tas wel boven. Kon ik nog drie uur lachen en winkelen met mijn zusje. Ik heb bij het minste geluid hoofdpijn, mijn koptelefoon is mijn beste vriend. Dat was hij al trouwens. Na twee shiften van zes uur werken ben ik kapot. Ik mag het niet vergelijken met vroeger toen alles nog oke was. Maar het is confronterend. Elke nieuwe ontdekking.
Betekent dat dat ik opgeef? Nee. Ik blijf vechten voor een mooi leven en voor geluk. Maar er zijn ook dagen dat ik mijn tranen moet wegslikken en sterk zijn. Dat ik mezelf moet blijven herinneren dat ik sterk ben en hier wel doorheen kom. En vooral dat dit mij niet minderwaardig maakt. Ik ben nog steeds Nikita zoals ik ben. Alleen met wat dichtere grenzen en wat meer op rekening mee te houden. En daar hangt mijn waarde niet van af.
Ik probeer mezelf ook altijd mee te geven dat het heel normaal is wat ik voel. Het voelt een beetje als rouwen. Bij rouwen om een overledene ben je verdrietig om iemand die heen is gegaan en nooit meer terug komt. Ik ben aan het rouwen om een stukje van mijn gezondheid dat misschien nooit meer terugkomt. Ik mag geen voorbarige conclusies trekken natuurlijk, daar maak ik mezelf alleen maar banger mee. Maar ik heb een hele goeie intuïtie en die vertelt me dat ik maar beter goed voorbereid kan zijn. En helaas heeft die het vaak juist.
Kan me voorstellen dat het lastig is te accepteren. Vooral als je hoofd meer wil dan je lijft. Sterkte <3 en mooi dat je hier zo open over schrijft. Knuffel x
Dikke knuffel voor jou Nikita. Ik heb het geluk dat mijn gezondheidsproblemen al vrij vroeg begonnen zijn. Het was natuurlijk niet fijn als kind om niet met alles te kunnen meedoen en sommige zaken te moeten missen maar hierdoor was het contrast wel minder groot toen de pijnklachten later verergerden. Zaken die toen erg leken zou ik nu meteen voor wilen omruilen. Maar ik denk echt dat het helpt dat ik me niet meer kan herinneren hoe het was om geen pijn te hebben. Tja, ik weet dat dat gek klinkt maar ik snap dus wel dat het voor jou moeilijk is om nu op relatief korte tijd te moeten merken dat zaken die eerder vanzelfsprekend leken nu veel moeizamer gaan.
Veel knuffels (niet dat dat iets aan je pijn zal doen)! Ik weet zeker dat je het op termijn een plek kan geven en er mee kan omgaan. Het is logisch dat het nu nog allemaal lastig is en dat is ook oké.