Chronische pijn accepteren

Hi allemaal! Als je nu een compleet inspirerend verhaal vol tips verwacht, dan zal ik je teleurstellen. Zo erg zal het ook niet worden, maar ik wil gewoon maar zeggen dat de ultieme oplossing hier niet zal staan. Die is voor iedereen anders en de omgang daarin ook. Wel merk ik bij mezelf dat ik stilletjes aan mijn klachten aan het accepteren ben, en dat wilde ik vertellen. Het heeft lang geduurd en ik weet ook niet of ik dit ooit volledig zal aanvaard hebben. Het zal altijd een beetje pijn doen. Maar als ik kijk naar hoe ik er een jaar geleden in stond en nu, ben ik best wel trots op die evolutie. Let’s go!

Voor degenen die het verhaal nog niet kennen; op 10 juli 2020 zei mijn huisarts dat ik mogelijk een chronische ziekte heb. De diagnose die eigenlijk op tafel ligt is die van fibromyalgie. Er zijn gesprekken gaande van het ziekenhuis en er wordt nog steeds getwijfeld tussen fibro of burn-out. Ik weet dat er een groot verschil is tussen die twee en ik wil ook zeker geen stenen gooien. Maar ik heb al zoveel meegemaakt qua stress dat de kans er alsnog dik in zit dat ik die pijn altijd ga voelen. Zeker als straks zou blijken dat het toch een burn-out is, dat voel je voor altijd. Het is niet zo’n leuk besef op 24-jarige leeftijd. Toch is het wat het is. Ik weet dat dat gemakkelijk gezegd is en dat zomaar aanvaarden is helemaal niet zo easy. Beseffen dat dingen niet meer kunnen is heavy.

Een tijdje terug kwam ik een postje tegen op Instagram met het tekstje dat je leven bouwen rond de lichamelijke grenzen die je hebt een van de gezondste keuzes is die je kan maken. I agree. Het is niet altijd leuk en als ik zelf nee moet zeggen voor iets wat ik heel graag wil dan doet dat nog steeds een beetje pijn. Maar naar die grenzen leren luisteren is een van de beste keuzes die je kan maken. Ze zullen er altijd zijn, en als je ze negeert dan draag je de gevolgen toch wel. Als je rust neemt wanneer het nodig is (of wat je dan ook nodig hebt) ben je juist meer weerbaar voor de volgende keer dat er iets leuks op je pad komt. Bovendien is het vechten tegen je lichamelijke grenzen ook iets wat meer energie kost dan dat het uiteindelijk oplevert. Vaak veroorzaakt het stress en bij de meeste chronische klachten is dat alleen maar nefast.

Ik merk bij mezelf dat ik mijn grenzen voor het grootste deel heb leren kennen en soms verbaas ik mezelf soms nog over hoe sterk ik ben. Vroeger zou ik alle grenzen overboord hebben gegooid en toch koppig doen wat ik wilde. Terwijl ik nu leer luisteren naar mijn lichaam. Als ik na een uitstap moe ben en voel dat ik moet gaan liggen, luister ik er ook naar. Natuurlijk is dat niet altijd mogelijk, als ik ineens een aanval krijg midden op een werkdag is dat het beste ervan maken en proberen door te gaan. Ik merk dat het vaak vanbinnen met veel minder ‘afkeer’ gaat en ik er sneller gevolg aan geef als mijn lichaam om rust vraagt. En dat is een stap vooruit want ik heb vroeger heel vaak pijnaanvallen gehad omdat ik niet wilde accepteren dat ik grenzen had. Omdat ik wilde bewijzen dat een ziekte of chronische pijn mij niet klein krijgt. En nu ik terugkijk op die evolutie, besef ik ook dat dat ook de beste keuze is die ik kon maken. Het zal er altijd zijn, of ik het nu wil of niet. Dus ik kan er maar beter het beste van maken.

Dat betekent niet dat ik het er nooit meer moeilijk mee al hebben of heb. Zeker als ik een paar dagen of weken na elkaar heel veel last heb van allerlei kwaaltjes verlies ik ook wel eens de moed. Huil ik om de grenzen die ik heb, om de dingen die (tijdelijk) niet lukken. Het is menselijk. Accepteren dat je grenzen hebt is heel lastig en het is toch een soort van vorig leven dat je voor altijd moet achterlaten. En hoeveel positiviteit, tijd, optimisme of vechterslust je er ook tegen gooit, dat doet pijn. En dat is oke. Weet dat als dat soort dagen er zijn, ze ook weer voorbij gaan. Betere tijden zijn op komst. Maar je moet er in blijven geloven.

Heb jij ooit dingen van je lichaam moeten accepteren?