Hoe het daarboven in mijn hoofd gaat

Hi allemaal! De laatste tijd ging ik door woelige waters en de strijd is ook zeker nog niet over. Hoewel ik me denk ik soms dingen inbeeld die onmogelijk zijn ook. Ik besloot eens een kleine update te geven. Tis te zeggen, ik ga het proberen. Ik dacht altijd dat ik daar goed in was maar als de dingen echt ‘real’ worden ben ik er heel goed in om dat niet op papier te krijgen. Dus ik hoop ook dat dit geen onontwarbare woordendump wordt. Ik ben wel voorstander van open bloggen en zal het ook zoveel doen als ik aankan of kan doen. Dus here we go

Afgelopen tijd schreef ik over redelijk wat stormen in mijn hoofd en ook nog niet alles is opgeklaard. Wel al veel want ik voel me stukken beter en ik zit ook zoveel beter in mijn vel. Ik merk het aan heel veel kleine dingen, dingen die voor anderen misschien onbenullig zijn. En misschien zijn dat voor anderen dingen die niet zichtbaar zijn, maar wel voor mij. Uiteindelijk weet ik alleen hoe het altijd is geweest daarboven in mijn hoofd en ook ik alleen weet of het gebeterd is of niet. Ik ben opgelucht want ik ben stilletjes aan trauma’s van vroeger aan het loslaten. Brengt ook weer andere avonturen met zich mee en hoewel ik het zou willen romantiseren alsof het is dat ik eindelijk in love ben gevallen met mijn leven is het niet altijd zo. Ik ben op de meeste gebieden echt wel gelukkig en heb ook gevonden wat mij gelukkig maakt. Maar toch tis altijd wel iets. En ik denk dat dat bij iedereen wel zo is. Niemand heeft zijn zaken constant allemaal op een rijtje. Ik denk dat dat ook gewoon een mission impossible is.

Ik merk dat ik ook bang ben. Niet perse van de confrontatie met trauma’s want daar zit ik middenin, ik ben ze aan het verwerken en dat gaat zoals veel dingen in het leven met vallen en opstaan. Leren opkomen voor wie ik ben en wil zijn, ruimte durven innemen en mijn eigen mening of zin leren hardop zeggen. Het zijn dingen waar ik in mijn eigen ogen de afgelopen tijd hele mooie stappen heb gezet hoewel ze ook eng waren. Maar dat is niet perse zo beangstigend. Het is het verder gaan zonder te moeten herstellen van wonden. Het leven vanuit leven en niet overleven. Ik heb bijna mijn hele leven lang niks anders gekend. Er was altijd wel een nieuw probleem of een nieuwe struggle waarmee ik bezig kon zijn of wat me deed inzien dat er nog zoveel werk is aan wie ik ben. En dat zal er ook altijd zijn want je leert je hele leven lang dingen. Over jezelf, over het leven, over anderen. Maar toch, op een gegeven moment worden je trauma’s jouw manier van leven en ben je constant bezig met overleven en omringd door angsten, controle en vooral het herstellen zelf kost je echt bakken tijd en energie. Een wonde heelt niet op een paar seconden, het duurt soms jaren.

Het voelt een beetje als de eindscene van Night At The Museum 3. Voor mochten er kenners of fans dit lezen, nee ik heb hem niet gezien. Wel een geluidsfragmentje gehoord uit de film door social media. Waarin er dus wordt gezegd: It’s time for your next adventure, I have no idea what I’m gonna do tomorrow. How exciting. Zo exact voelt het. En hoe leuk het ook is dat ik nu eindelijk kan gaan leven hoe ik wil (bij wijze van spreken dan haha) vind ik het ook best beangstigend. Het is een stukje dat ik helaas nog nooit gekend heb in mijn leven. Er waren altijd wel richtlijnen of instructies in de vorm van commentaar van mensen waardoor het nooit echt in me opgekomen is om mijn eigen zin te doen. Want ik streefde zo hard naar goedkeuring van anderen dat ik mijn zelfwaarde ermee in verbinding zette. Als ik maar anderen gelukkig maakte, dan was ik goed bezig. Alleen vergat ik daarmee vaak een heel belangrijk persoon gelukkig te houden. Ikzelf. Want hoe selfish het ook mag klinken, je hebt het wel nodig om je leven leuk te houden. De ene dag weet ik perfect hoe en wat en de andere dag zit ik met mijn handen in het haar.

Maar ik leg ook vaak een hoge lat dat dingen leuk moeten zijn of ik ervan moet genieten. Wat eigenlijk ook een onmogelijk hoge verwachting is. Ik ben gevoelig en mijn weken bestaan voor bijna vijftig procent uit moodswings. En dat is geen mentaal probleem, ik word nu eenmaal geraakt door de kleinste dingen. Ik hou mezelf soms echt voor dat ik me sterk en groot moet houden en dankbaar moet zijn. Maar you know what? Door mentale stormen gaan is niet altijd blij en vrolijk en soms heb je van die momenten dat je dagen met je handen in het haar zit. Soms voel je je gewoon eens heel stom voor weken. Het hoort ook gewoon een beetje bij het leven. En uiteindelijk ben ik heel veel gevechten aan het voeren op dit moment, dingen aan het ontdekken. Het is denk ik heel normaal dat dat niet altijd van een leien dakje gaat zoals we dat dan zo mooi kunnen zeggen. Maar ik ben wel heel trots op alle kleine overwinningen of grote overwinningen. Er zijn jaren geweest dat ik niet wist of dit mogelijk was. En het is toch zo.