Voortkabbelen met trauma verwerking

Vaak denk ik na over mijn blog en wat ik erop wil schrijven. Velen vinden dat ik heel dapper ben als ik over dit soort dingen schrijf op mijn blog. Om eerlijk te zijn, het is een uitlaatklep voor mij. En misschien kan ik een duwtje in de rug zijn voor mensen in mijn situatie. Dus bij deze geef ik nog eens een update hoe het gaat met mijn verwerking. Ik ben soms bang dat ik alleen maar ‘zaag’ tegenwoordig op mijn blog, maar het is mijn blog dus ik kan erop schrijven wat ik wil.

Na twee maanden intense emoties begint er schot in de zaak te komen. Echt waar. Mijn weekoverzichtjes worden er saaier op en mijn social media begint steeds meer te veranderen in dat van een 80-jarige huismus. Maar ik denk dat dat juist goed is want ik leef voor een groot deel een leven waar ik me goed bij voel. Ik ben nooit de meest sociale persoon ooit geweest. Nu moet ik zeggen dat ik ook wel een lijf heb dat loskomt uit survival modus en dat kost mij heel veel energie op dit moment. Dus ik heb samen met mijn ziekte gewoon te weinig energie om zottigheden uit te halen. Ik ben in mijn vrije tijd vooral bezig met mijn hobbies en met weinig anders. Al de rest staat op pauze. Net nu is dat zo belangrijk. Het is een heftige tijd en hoewel ik zeg dat het betert, is het nog altijd moeilijk. Ik ben aan het loskomen uit traumabelieven en dat is gewoon een hele zware taak. Het is geen knop die je zomaar in twee seconden omdraait en je bent ‘beter’. Het komt wel goed, daar ben ik zeker van.

En hoe ik weet dat het beter gaat? Stilletjes aan voel ik mezelf weer mezelf worden. Mezelf en toch anders. Je wordt niet meer wie je was voor de storm, daar gaat de storm nu net over. Maar ik merk dat lezen me weer wat makkelijker af gaat, ik kijk weer uit naar de toekomst en ik word vaak overvallen door een ‘ah, ik heb dit zo gemist’-gevoel. En echt, ik kan het romantiseren zoveel ik wil maar het doet de werkelijkheid geen eer aan. Toen ik afgelopen week begon te beseffen dat ik mezelf aan het terugvinden werd, sprongen de tranen spontaan in mijn ogen. Wat een mooi gevoel is dat. Ken je dat gevoel dat je net thuiskomt van je reis van drie weken en je hoofd je eigen hoofdkussen raakt? Dat. Maar nog duizend keer beter. Het is nu niet dat alles ineens magisch op wolkjes loopt, echt niet. Ge gaat het wel merken in het weekoverzichtje komende week dat het geen gemakkelijke week is geweest. Ondanks alle mooie momenten.

Ik ga straks verder op het positieve aspect, eventjes over het loslaten van dingen die je hebt opgepakt in trauma. Ik vind het op dit moment heel moeilijk te geloven dat ik capabel ben om goede dingen te doen. En ergens weet ik het wel hoor, dat ik goeie dingen doe. Ik heb het afgelopen half jaar (tot op een week geleden nog) gehoord dat ik mensen inspireer en aanzet tot goede dingen. Wat ik echt werelds mooiste complimenten vind trouwens, je kan me niet gelukkiger maken. Ik hoor soms mensen aan mij vragen of ik het dan echt zo moeilijk vind om die dingen te geloven. Het antwoord is ja. Ik heb er moeite mee. Het is mij er zo vaak ingeramd dat ik niet goed genoeg ben dat ik het nu niet meer geloof als dat wel zo is. Ben ook bang om dat te geloven want elke keer als ik dat in het verleden geloofde kreeg ik het deksel op mijn neus. Nu, ik heb komende week terug een afspraak bij de psycholoog dus dan gaat er weer een en ander in beweging komen. Al is er ook al heel veel in beweging gezet afgelopen tijd door mezelf. En hoe hard mijn trauma me ook probeert wijs te maken dat ik dat aan anderen te danken heb, dat is niet zo. Ik heb hier hard voor gewerkt. Met de steun van de mensen om mij heen uiteraard.

Mezelf terugvinden is een van de mooiste dingen die ik al heb mogen ervaren. Het doet me verheugen op wat nog komt. Op nog meer mooie momenten in zelfliefde maar ook mezelf durven zijn. Want vooral dat heb ik gemist. Het zolang mezelf niet kunnen zijn. Op de mooie avonturen die daar nog mogen uit volgen. Dit komt van iemand die zeven jaar geleden dacht dat ze dit nooit meer te boven ging komen, en dit komt nu van iemand die terug gelooft in de toekomst. Er is hoop. En ik kijk er naar uit. Naar de blogpost die ik nog ga schrijven (over de leuke en niet leuke dingen des levens), naar de boeken die nog op mijn pad zullen komen en waar ik met veel plezier in ga lezen, de muziek die ik ga ontdekken en de tekenstijl die ik ga ontwikkelen. Naar de momenten dat mijn handen onder strepen in alle kleuren van de regenboog zitten, mijn blad steeds voller wordt en mijn neus gevuld is met de geur van inkt. Heerlijk. Wanneer ik op een rustige middag zit te gamen en er weer leuke dingen gebeuren in mijn sims game. En als we verder kijken; op dagen dat ik weer eens een zotte dag heb en heel huis of appartement wil herdecoreren. Of in de supermarkt mijn kop sta te breken over wat er vanavond op tafel komt. De vele koffies bij Starbucks die ik nog ga drinken.

Ik kijk met hoop naar de toekomst en dat is lang niet zo geweest as you all know. Ook al is het nu niet altijd zoals het zou moeten zijn, maar weet je. Dingen gaan nooit perfect zijn dus je moet het doen met de dingen die je in handen hebt op dat moment. En soms moet je dansen in de regen ♥️