Ik streef ernaar om een zo open mogelijk beeld mee te geven op mijn blog over bijna alles. The good and the bad. Op het internet wordt al zoveel geromantiseerd en verbloemd en uiteindelijk is dat ook niet helemaal slecht. Het leert mij ook om mijn eigen leven te romantiseren op de dagen dat het niet zo goed gaat. Maar het is ook belangrijk om de minder leuke dingen of dagen niet te verbloemen. Daarmee, nog eens een eerlijk minder leuk stuk over mijn helingsproces.
We zijn dinsdagmiddag als ik dit schrijf en ik vertrek over een uurtje naar mijn psycholoog. Mijn psycholoog is een goeie man en ik heb zoveel bereikt samen met hem en daar ben ik dankbaar voor. En ik voel me altijd enorm begrepen bij hem. Maar niemand gaat voor zijn plezier naar de psycholoog en ik ook niet. Hoe mooi de resultaten zijn die ik nu boek, het is niet mijn hobby. Praten over mijn trauma’s ook niet. Tegelijkertijd is het een opluchting dat het vrij komt en ik het niet meer alleen moet dragen. Maar het blijft nog steeds mijn hobby niet. En alle moeilijke emoties voelen errond al helemaal niet. Ik ben iemand die zo graag blij is en unicorns en dolfijnen uithangt. Maar zo werkt het niet en om te helen moet je ook de andere kant voelen. Vaak zijn dat ook de dingen die jarenlang geen daglicht hebben gezien. De woede, het verdriet, de angsten, de rouw.
En daar heb ik het soms mee gehad. Begrijp me niet verkeerd, ik ben elke dag dankbaar voor hoe ver ik al sta in mijn journey. Er zijn dingen die ik nu doe waar ik een half jaar geleden alleen maar van kon dromen en het voelt heerlijk om mezelf te mogen ontdekken. Er zijn mensen die die kans niet hebben of mensen die onze wereld hebben verlaten juist omdat ze het niet meer alleen aankonden. Maar ik ben al zo lang bezig met helen en het mag een keer klaar zijn. Helaas werkt het niet zo en toen ik maandagavond besefte dat er vanmiddag weer een zwaar onderwerp op mijn schoot zou liggen had ik er eventjes geen zin meer in. Het universum kopte toen een perfecte reminder binnen want net toen ik het dacht passeerden er twee schoolbussen langs het station waar ik op dat moment stond. Dat als ik het niet voor mezelf nu doe, dat ik het voor de jongere versie van mezelf moet doen. En dat ik niet mag vergeten dat zij niet voor niks zoveel heeft moeten doormaken. Dat gaf me enigszins nieuwe kracht, maar ik denk ook dat dit gewoon gezegd mag worden. Voor de mensen die dit lezen en bezig zijn met een verwerkingsproces of bezig zijn met hun demonen te verslaan of te doen verdwijnen. Het is oke als je er eventjes geen zin meer in hebt. Helen is niet enkel magisch en unicorns en dolfijnen. Helen is pijnlijk, helen is frustrerend, verdrietig en er komt vaak genoeg rouw ook bij kijken. En ook die dingen mogen gehoord worden en uitgesproken worden.
Ik ga over een uurtje netjes de trein op naar mijn psycholoog, daar kan je geld op inzetten. Maar af en toe ben ik er ook klaar mee. En daar is niks mis mee. Het maakt mij een mens, het maakt ons allemaal een mens.
Dit klinkt allemaal zo herkenbaar voor mij 🙂 Dus dan weet je, je bent niet de enige die het op deze manier doormaakt.
Voor mij was het gevoel van ‘het zat zijn’ wel een goed teken. Ik had daardoor blijkbaar de ruimte om dat te voelen ipv het overweldigende gevoel van midden erin zitten. Voor mij is toen een periode gekomen van juist er tegenaan schoppen en het daarna helemaal loslaten. En dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik een mooie balans heb gevonden.
Geen idee of dat bij jou ook zo gaat, en ik weet ook niet of je iets aan deze informatie hebt 😉 Maar wilde wel laten weten dus, dat je niet de enige bent die dit zo voelt!
Je mag trots zijn dat je dit allemaal doet, vind ik… en je mag ook echt wel (even) klaar zijn ermee. Dat geeft alleen maar aan dat je de goede kant op gaat en dat je dus al heel veel van jezelf erin gestopt hebt.
Ik herken je gevoel heel erg. En dan na een tijdje gaat het weer voorbij en dan ga je gewoon door. Ik heb ook weleens mijn gesprekken bij de psycholoog stopgezet omdat ik er geen zin meer in had.