Tag: Gedachtenstromen

Een kleine ode aan op je smoel vallen en hoewel we dat allemaal haten, brengt het je wel verder in het leven. Ik ook trouwens, maar je hebt het nodig om op je smoel te vallen om verder te kunnen. Sommige lessen in het leven leer je alleen daardoor. En zelfs al doe je dat meer dan een keer, we zijn allemaal mensen. Het is oke om niet perfect te zijn.

Ik merk dat ik het eens nodig had om dit te schrijven. Ik leef al meer dan twee met chronische pijn en vermoeidheid. Vaak weet ik wel welke combi’s ik wel en niet moet uitvoeren op een dag om geen problemen te krijgen. Soms heb ik ook ‘schijt’ aan die regeltjes. Dan ga ik toch ver boven mijn ‘normale’ bedtijd slapen. Soms doe ik dingen waarvan ik weet dat ze heel veel pijn gaan doen. En soms doe ik de dingen perfect volgens de instructies en krijg ik alsnog een aanval. En dan ben ik soms boos op mezelf omdat ik dat kon voorkomen of wilde voorkomen. Het ding met het leven is dat het niet altijd zal lukken. Je gaat met je gezicht op de grond terecht komen, je gaat momenten kennen dat je je diep schaamt en je gaat momenten kennen dat je het niet meer weet. En hoewel we tegenwoordig allemaal perfect onze planning voor het verdere leven klaar moeten hebben op een presenteerblad, is dat eigenlijk niet mogelijk. Het leven maakt dat vaak een pak moeilijker. Je kan jezelf nog zo goed kennen als je wil, maar er zijn zaken die je niet kan voorspellen. Voor mijn medewarriors: het is oke om een pijnaanval of een aanval van wat dan ook te krijgen. Ge hebt niet gefaald als je een aanval krijgt. We zijn allemaal mensen en soms kan je alles doen wat binnen je macht ligt en kan je lichaam alsnog een middelvinger uitsteken en de boel helemaal de andere kant opdraaien.

Of je nu net als ik een beginnende twintiger bent of al meer dan 60 jaar oud bent, je zal nog steeds fouten maken. En hoewel de wereld soms zal vertellen dat het misschien stomme dingen waren (en dat zijn ze soms ook, ik kan mezelf ook soms voor kop slaan) is het toch gewoon iets wat je een mens maakt. Ik ben fan van de uitspraak dat je soms eens met je kop tegen de muur moet lopen om te weten hoe de zaken ervoor staan. En met je kop tegen de muur lopen of keihard op je bek gaan is niet altijd leuk. Ik geef toe, als ik het kan ontlopen zal ik het ook doen. Zoals velen denk ik. Maar het zijn wel meestal de momenten dat dit gebeurt dat je het meeste leert. Hoeveel mensen er niet na een lang herstel van burn-out realiseren welk gekkenwerk ze voordien deden of hoeveel mensen er na een relatiebreuk beseffen dat ze eigenlijk jaren bij de verkeerde partner gespendeerd hebben. Soms hoor je dan van mensen het bekende ‘ik heb het je toch gezegd’. Ik denk dat we dan eens durven vergeten dat dezelfde personen die dit zeggen ook genoeg met hun kop tegen de muur lopen. Want het hoort bij het leven. Achteraf kan je er alleen maar van leren of groeien.

Ik ben een mens. Ik val en ik sta recht. Ik zeg soms foute dingen, ik maak soms hele domme opmerkingen. Soms vertel ik mensen dat het oke is om kwetsbaar te zijn maar weiger ik het dan zelf te doen. I’m a walking contradiction. Maar he, ik val op mijn bakkes en sta weer overeind. And by the end of the day, is dat wat het allermeeste telt. En zelfs al blijf je een tijdje liggen. Het is perfect in orde om niet perfect te zijn. Dus je hoeft het ook niet te verwachten van jezelf ♥️

Van welke ‘val op je smoel’ heb jij het meeste geleerd in je leven?

Sinds een tijdje ben ik heel veel lessen uit mijn therapie aan het halen, maar ook in het dagelijks leven. Daarvoor dient therapie ook wel een beetje, vaak om de lessen naar boven te halen in het leven die jij gemist hebt. Of dat komt er een beetje automatisch bij kijken eigenlijk. Herstellen van je verleden is ook rouwen, maar ook vooruit kijken. Hoe eng dat laatste ook is. Ik stuitte laatst op een mooie les, die ik wilde meegeven.

Ik heb als kind een paar dingen gemist. Ik ben gelukkig nooit mishandeld, heb altijd twee ouders op me heen gehad en ze zijn nog altijd bij elkaar. Toch is mijn jeugd niet altijd over rozen gegaan. Als klein meisje werd ik gepest tot ik zeker dertien was. Minstens. Meer dan tien jaar later blik ik daar soms nog op terug, maar het is een stukje dat een plekje heeft gekregen. Afgelopen mei leerde ik door therapie (en mijn fantastische psycholoog) dat ik heel jong volwassen moest worden. Een zorgeloze jeugd is er nooit bij geweest en daardoor ben ik een vrij wijs persoon geworden. Ik heb toen enorm gerouwd want die pijn voelde ik wel. Het voelde alsof er een gat in mijn hart zat. Vooral toen we aankwamen bij het gedeelte in het middelbaar. Specifiek die in het kunstonderwijs. Want dat zijn mijn dierbaarste jaren uit mijn schooltijd. De periode waar er heel veel op zijn plek viel qua passies, wie ik wilde zijn en ik had eindelijk een klas die me volledig accepteerde. Door de omstandigheden die er in mijn persoonlijk leven speelden, is die tijd niet gemakkelijk geweest en is het ook voor een groot deel van me afgepakt. Nu schrijf ik daar heel gemakkelijk over met een waarschijnlijk vrij geconcentreerde blik in mijn ogen (ik heb nog nooit in de spiegel gekeken tijdens het bloggen, dus kzou het niet weten). Er is een tijd geweest dat dat niet zo was.

Ik denk een deel van herstellen ook is: beseffen dat je het verleden niet meer kan veranderen, maar je toekomst wel. Of je nu net als ik jaren gepest bent geweest, je ouders niet de rol vervulden die ze moesten vervullen (in welke vorm dan ook). Dat zijn verhalen uit het verleden en die kan je spijtig genoeg niet meer veranderen. Op some way moet je ermee dealen dat het zo is gelopen. Maar wat er nog komt heb je wel in de hand. Misschien waren je ouders niet de personen die je zo hard nodig had als kind, maar dat is hun verhaal. Jouw verhaal, heb je zelf vast. Je kan altijd een andere weg inslaan, keuzes maken. Natuurlijk ook niet zomaar klakkeloos. Maar je kan wel zelf keuzes maken om jouw toekomst te veranderen. Kleine dingen zoals: een hobby oppakken die je als kind niet kon doen, kiezen om je haar net wel in die kleur te kleuren. Maar ook grote veranderingen. Je jeugd komt niet meer terug, maar je kan wel zelf kiezen om een nieuwe opleiding te beginnen, een nieuwe job aan te gaan of te verhuizen naar een andere stad. De dingen die je misschien als kind had gewild. Er zijn dingen die helaas nooit meer terugkomen, maar dat betekent niet dat alles verloren is. Meestal is er daar nog een mouw aan te passen.

De beslissing die deze blogpost in gang heeft gezet geef ik ook graag mee. Want ik hou er ook van om mijn theorie te vergelijken met een praktijkvoorbeeld. Niet dat ik de perfectie zelve ben, ik doe ook maar iets. Het zat mij heel lang scheef dat ik mijn schooltijd niet meer terug kon krijgen. Al sinds ik oud genoeg ben voor school hield ik ervan. En dat mag je heel letterlijk nemen. En dat is alleen maar erger geworden toen ik in mijn opleiding grafisch ontwerp aankwam. Want ik had heel veel creatieve vakken. Die tijd komt nooit meer terug, maar ik kan de dingen die ik mis uit die tijd wel terugbrengen. Af en toe me wanen in de geur van mijn favoriete markers van toen (zijn nog altijd favoriet nu trouwens). Ik ga volgend jaar tekenlessen nemen in het volwassenonderwijs. En niet perse om beter te worden of om perfectie na te streven (want dat is zo relatief), maar ik mis het om elke week met mijn passie bezig te zijn. Ik mis het om bij te leren. Die starten helaas pas in september, dus ik moet nog eventjes geduld hebben. Maar voorvreugde is de beste vreugde. En dat bedoel ik dus. Ik heb zolang gerouwd om mijn jeugd (en dat zal er ook altijd een beetje zijn) maar ik heb de kracht zelf in handen om te kiezen voor mijn geluk nu. En voor mij is tekenlessen nemen daar een onderdeel van. Zoals ik al vaker zei tegen sommige mensen: mijn jeugd komt nooit meer terug, maar dat betekent niet dat ik de dingen die ik mis niet kan terugbrengen in mijn volwassen leven. Ik kijk er nu al naar uit 🙂

Wat is iets dat jij in de toekomst zou kunnen veranderen?

Hi allemaal! Er moet mij iets van het hart, vooral omdat ik weet dat heel veel mensen in mijn situatie hetzelfde te horen krijgen. Dat wat je hebt meegemaakt je sterker maakt. Ik dacht daar voordien hetzelfde over, maar met de tijd is mijn mening daar toch over veranderd.

Ik heb een jeugdtrauma waar ik mee bezig ben. De verwerking gaat goed. Maar toch is het niet altijd gemakkelijk geweest en zeker niet toen ik mijn trauma doormaakte. Vaak las en hoorde ik dingen van ‘ja maar, daar word je groot en sterk van’. First of all: ik was een kind/tiener. Ik moest niet sterker gemaakt worden. Ik moest veilig zijn. Want kunnen we daar ook een keer mee stoppen? Duizenden kinderen die later opgroeien met het gedacht dat ze zo sterk zijn geweest dat ze dit allemaal hebben doorstaan. En overleefd hebben. En don’t get me wrong, het is heel krachtig als je na zware gebeurtenissen uit je jeugd of wanneer dan ook nog altijd dapper doorvecht. Tuurlijk wel. Ik geef je alle bemoedigingen, support en ik juich voor je als je dat doet. Maar soms heb ik het idee dat mensen dat laten klinken alsof het daarmee oke is. Dat is niet zo. Dat iets je sterker heeft gemaakt betekent nog altijd niet dat je het moest doormaken en het ineens allemaal koek en ei is. Want zoveel kinderen of later tieners maken zoveel moeilijkheden mee en dat zal nooit oke zijn. Want die komen uiteindelijk terecht in de volwassen wereld, bang en onzeker. Compleet overweldigd en in paniek. Dus nee, dat het iemand sterker heeft gemaakt is geen excuus en praat het ook absoluut niet goed. Dus als jij dit leest en dit vaak te horen krijgt: je trauma is nog steeds valid en er is nog steeds iets ergs gebeurd. Je hoeft het niet weg te schuiven achter: het maakte me sterker.

Ik krijg ook een soort van road rage als ik dat hoor. Voor de mensen die mij persoonlijk kennen; het is waarschijnlijk moeilijk om je mij kwaad voor te stellen. Toch word ik er kwaad van. Niet enkel voor de dingen die ik heb meegemaakt, maar ook weer voor anderen. Voor mij geeft die uitspraak het gevoel alsof ik mijn kracht te danken heb aan de mensen die mij gekwetst hebben en de veroorzaker zijn van mijn trauma. En ik heb nog een lange weg te gaan met vergeven, maar ik wil die ‘eer’ niet aan hen geven. De wereld of mensen of wie dan ook hebben je pijn gedaan en dan bedenken dat je sterker erdoor bent geworden maakt mij kwaad. Die eer gaat namelijk niet naar hen. Die eer gaat naar jouzelf. Jij die dit leest en misschien niet weet of het nog goedkomt. Je trauma en de mensen die je hebben getraumatiseerd hebben je bang en onzeker gemaakt, maakten dat je ging twijfelen aan heel veel dingen en zorgen misschien voor paniekaanvallen en andere mentale problemen. En dit lijstje kan helaas eindeloos doorgaan. Maar ze hebben je niet krachtiger gemaakt. Dat heb je zelf gedaan. Jij bent degene geweest die ondanks alles altijd bent blijven doorgaan. Jij bent degene die misschien gekozen heeft voor therapie, behandeling, opnames, hulp hebt gezocht in welke zin dan ook. Je bent niet sterker door je trauma. Je bent sterker ondanks je trauma. En dat is een groot verschil. Het is iets wat ik nodig had om te horen toen ik twee of drie maanden geleden startte met dieper ingaan op mijn eigen verleden. En ik geef de boodschap graag door.

En misschien kan je nu wel denken van; ja maar, ik heb mensen om me heen gehad die me geholpen hebben. Dat is zo. Maar toch. Je psycholoog, therapeut, psychiater, vrienden, familie, andere dierbaren zullen er hopelijk wel geweest zijn om je te ondersteunen en daar mag je best dankbaar voor zijn. Maar uiteindelijk ben je zelf toch degene die het moet gaan doen. Ze kunnen je de handvaten geven of de richtlijnen, maar je moet ze zelf toepassen. Angsten in de ogen kijken, met bibberende beentjes vooruit dat doe je zelf. Niemand kan dat in jouw plek doen. Dus vaneigens, er zijn mensen die je geholpen hebben. Maar de belangrijkste stap in het hele proces ben je zelf. Vergeet dat niet. Give yourself credit for that. Want als je maar een beetje bent zoals ik, weet ik zeker dat je dat te weinig doet. Het komt goed, echt waar. Blijf ervoor gaan ♥️