Soms zijn er stormen in je hoofd. Ook in de mijne.

Hi allemaal! Ik denk dat ik nog een tijdje vrij zware content zal schrijven naar mijn gevoel toe. Maar zoals sommigen al zeiden onder mijn vorige posts, het is mijn blog en ik mag ermee doen wat ik wil. En een van de dingen waar ik voor blog is eerlijkheid, niet om alles te verbloemen. Dus bij deze ook een eerlijk postje. Als je geen zin hebt in verdrietige content of je hebt er niet de headspace voor, sla hem vooral over. Dat neem ik absoluut niet persoonlijk. Take care of yourself first 🙂

Gaat het slecht met mij? Dat valt wel mee. Alhoewel, ik heb ontdekt dat ik de laatste tijd dingen soms kapot relativeer. Het is moeilijk op dit moment. Het feit dat ik ook alles aan het wikken en het wegen ben voor ik het schrijf zegt eigenlijk al meer dan genoeg. Van alle tijd dat ik blogger ben is dat eigenlijk nog niet echt voorgekomen. Natuurlijk wel, want sommige onderwerpen vragen doordachte dingen, maar normaal bij mijn persoonlijke dingen heb ik daar weinig moeite mee. Ik voelde ook een soort weerstand tegen hieraan beginnen. Niet omdat ik niet wil bloggen, maar meer omdat ik het moeilijk vind om toe te geven dat ik niet oke ben. Vrij ironisch voor iemand die al jaren aan een stuk boodschappen de wereld in slingert dat het oke is om niet oke te zijn of iemand die vertelt dat je geen last bent als je rekent op anderen. Net die twee dingen zijn nu net de dingen waar ik het moeilijk mee heb. Rekenen op anderen en leren dat het oke is als er stormen door mijn hoofd razen. Ik weet totaal ook de oorzaak niet. Of ja, eigenlijk wel. Ik ben het een en ander uit mijn verleden aan het verwerken waarvan ik dacht dat ik het al een lange tijd achter me had gelaten. Tis te zeggen, het meeste heeft een plekje gekregen en veel dingen doen me ook lang niet meer zoveel pijn als vroeger. Daar ben ik trots op want k heb daar jarenlang voor gestreden.

Het is de mentale rompslomp die nu achteraf volgt. Ik merk dat ik moeite heb om plaats in te nemen in mensen hun leven. Als in, problemen met hulp vragen, problemen met leren zeggen wat er echt scheelt in plaats van de optimist uit te hangen die zegt dat alles wel weer in orde komt. Bang zijn om het verkeerde te zeggen of doen. Het zijn angsten waar ik al heel lang mee leef, al bijna mijn hele leven. Als mensen je jaren aan een stuk vertellen dat je het niet waard bent om lief van te hebben (if that sentence makes sense) en je beter je plan trekt alleen. Het zijn diepe woorden en ze hakken in. Tot op een moment dat je het gaat geloven en ernaar gaat leven. Je hoort mij ook altijd bezig dat ik dat heel makkelijk vind en dat ik makkelijk die dingen doe. Maar nu ik het zo overdenk kost het me vaak bommen aan moed om dat te doen. Het begint te beteren, dat wel.

En wat betreft de andere kant van dit verhaal. Ik merk dat ik me soms heel moedeloos kan voelen of alsof de dingen die ik graag doe me niet meer gelukkig maken. Aan de andere kant voel ik sommige dagen compleet het omgekeerde. Ik lees de laatste tijd heel veel en ik merk wel dat ik daar echt van geniet. Net als mijn werk, ik doe het graag en ik ben ook dingen aan het leren. Ik denk dat het misschien is omdat er de laatste tijd heel veel dingen veranderd zijn, en dat dat een beetje mijn probleem is. Veel veranderingen maken krijgen mij vaak van de kaart. Het is een ding waar ik ook aan werk, maar het zit ook in mijn bloed. Misschien is het mentaal daarboven gewoon eventjes op. Misschien is dat oke. Ik weet eigenlijk prima dat dat oke is. Ik weet ook dat bepaalde stappen richting het volwassen leven ook steeds dichterbij komen en ook dat maakt me bang. De Nikita vol moed die hier altijd verschijnt is het soms ook een keer kwijt. Veel dingen gaan de goeie richting uit, maar het is moeilijk. Het is zwaar en ik ben ook uitgeput. Geen zorgen, ik ga geen gekke dingen doen. Maar zeker na de pandemie en een jaar mijn plan leren trekken met een ziekte daardoor is exhauting. Ik ga niet opgeven, zeker niet. Dat staat niet in mijn woordenboek. Maar ik denk dat het tijd is om voor mezelf te erkennen dat ik niet oké ben in plaats van daar elke keer omheen te draaien of te zeggen dat er altijd dingen zijn om dankbaar voor te zijn. Want het lukt niet altijd om ze te voelen. Ik ga waarschijnlijk gewoon door blijven bloggen, maar het zal niet altijd een happy place zijn de komende tijd.

Maar zoals ik al vaker zeg: mijn blog is mijn uitlaatklep en tegelijkertijd wil ik niet roepen dat alles oké is als dat niet zo is. Er hangen al genoeg zulke vibes op Instagram en andere socials. Thanks als je tot het einde hebt gelezen, ik heb geen idee of iets hierboven duidelijk is want het is letterlijk een braindump. Maar schrijven is voor mij een van de manieren om mij ei kwijt te kunnen. Dikke knuffels aan jullie allemaal 💕