Hoi allemaal! Wat ik vandaag vertel ik vrij persoonlijk, maar daarom wil ik het niet weghouden van m’n blog. Ik heb ook het idee dat ik er deugd van zal hebben het uit mijn vinger te schrijven, want dat lucht nu eenmaal op. Leven is niet altijd simpel en het is zeker niet altijd rozengeur en manenschijn. Iedereen heeft wel eens tegenslag en we hebben allemaal moeilijke periodes. Het beste wat je dan kan doen, is jezelf tijd geven. Laat dat nu net geen talent van mij zijn. Mezelf opjagen en over mijn eigen grenzen heen duwen daarintegen wel. Gelukkig ben ik het stap voor stap toch aan het leren. Voor het misgaat.
Ik kom uit een moeilijke periode, een heel stressvolle. Hier en daar zijn er ook nog wel stressvolle dingen bezig in mijn leven. Er ligt een dierbare van mij in het ziekenhuis, gelukkig aan de betere hand. De dingen waar ik zoveel problemen mee had de afgelopen jaren zijn langzaam aan aan het zakken. Ik heb het idee dat de dingen eindelijk op hun plek aan het vallen zijn. Ook met mijzelf, ik begin mezelf te aanvaarden voor wie ik ben en dat is al een tijd zo. Ik heb ook het idee dat wat ik doe eindelijk goed genoeg is voor mezelf. Tot op een punt; mijn energie. Daar loopt het altijd mis.
Ik ben geen held in mezelf tijd geven, nooit geweest. Het is niet dat ik ongeduldig ben, ergens wel. Maar het ligt aan iets anders. Ik heb ambities, dromen en vooral een grote vechterslust. En ik ben iemand die graag verder gaat met haar leven en dingen bereikt. Zoals ik al zei, ik heb ambities. Dat ik daar geen energie voor heb, frustreert me dan. Maar het is wel de realiteit. Het gaat gelukkig al beter, anders was ik niet begonnen met werk zoeken en terug mijn leven oppakken. Op dat gebied gebruik ik makkelijk mijn verstand. Gelukkig. Mijn werk bevalt me ook en het gaat goed. Ik moet me gewoon aanpassen aan het terug fulltime werken. Maar dat komt wel goed. Mijn probleem is dat ik mezelf in mijn vrije tijd weinig rust gun. Omdat het me frustreert dat ik op mijn vrije dagen zo weinig fut heb om dingen te doen. Ik wil toffe dingen doen, plezier maken en genieten van mijn leven. En ik mis dat ook wel, de dagen waarin ik eindeloos veel energie leek te hebben. Maar de realiteit is ook dat ik zal moeten aanvaarden dat het nog een tijdje zal duren voor ik volledig terug de oude ben. Het komt heus wel terug, daar ben ik zelf ook van overtuigd. Maar het zal gewoon heel veel tijd vragen. En rustige opbouw. En daar zal ik me moeten bij neerleggen. Willen of niet. De frustratie die ik daarbij voel vind ik heel lastig om onder woorden te brengen, dus misschien is dit een heel onsamenhangende brij tekst. Maar dat is niet erg. Ik heb de afgelopen tijd gestreefd naar echtheid, en niet naar perfectie. Dat is een denkwijze en levenswijze waar ik mezelf naar toe leef. Want zo ben ik veel gelukkiger en vrijer.
Vind jij het lastig jezelf tijd te geven?